Καταραμένο Hollywood

Καθόταν μόνη. Ο τύπος την πλησίασε.

"Ξέρεις, δεν έχω να σου πω φανφάρες ή περίτεχνα κοπλιμέντα. Δεν μπορώ να σου πω ότι είσαι έξυπνη, ή αστεία καθώς δεν σε ξέρω καθόλου. Ούτε ότι είσαι η πιο όμορφη γυναίκα που έχω δει ποτέ μου. Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι είσαι όμορφη. Πολύ όμορφη. Και μπορείς να καταλάβεις ότι αυτό είναι αλήθεια γιατί από τις είκοσι γυναίκες του μπαρ μιλάω σε σένα. Και ξέρεις τι άλλο λένε. Τη ζωή πρέπει να την αρπάζεις απ' τα μαλλιά, να ζεις κάθε στιγμή. Αυτό κάνω και 'γω. Και νομίζω πως αυτό πρέπει να κάνεις και συ. Μπορείς να με διώξεις λοιπόν, ή να μου δώσεις μια ευκαιρία. Να σε κεράσω ένα ποτό, να γνωριστούμε καλύτερα, να δούμε αν ταιριάζουμε και ίσως να με αφήσεις να προσπαθήσω να κάνω τη νύχτα σου αυτή μοναδική. Και πού ξέρεις, μπορεί να είναι και η τυχερή σου μέρα. Μπορεί να είμαι ο άντρας της ζωής σου." της είπε και έκλεισε το μάτι.

"Μπορείς να με κεράσεις ένα ποτό, αν θες." απάντησε αυτή χαμογελώντας.

Η υπόλοιπη νύχτα κύλησε υπέροχα. Είπαν για διάφορα, γέλασαν, αποκάλυψαν μερικά πράγματα ο ένας στον άλλο για τη ζωή τους. Άλλα τα κράτησαν κρυφά για να μην χαθεί το μυστήριο. Καθώς φεύγαν, μετά από ένα τεράστιο περίπατο του πρότεινε να ανέβει σπίτι της. Ήταν σίγουρα μια όμορφη αρχή για οπουδήποτε και αν οδηγούσε αυτή η γνωριμία. 

Τουλάχιστον αυτά σκεφτόταν καθώς έφτανε κοντά της.

Το μόνο που του βγήκε όμως ήταν ένα ξερό "Γεια". "Γεια, είμαι με παρέα" απάντησε απότομα αυτή και δεν ξαναμιλήσαν ποτέ μέχρι να κλείσει το μπαρ που αντάλλαξαν ένα "καληνύχτα".