Ο Προμηθέας της Αγάπης

Κρεμόταν εκεί, στην άγρια πλαγιά του πανύψηλου βουνού. Ανίκανος να σπάσει τα αιώνια δεσμά που τον κρατούσαν καρφωμένο, στο έλεος των αγέρηδων και των καταιγίδων. Δεσμά που δημιουργήθηκαν με εντολή θεών, μέρος της τιμωρίας του που γνώρισε την αγάπη. Μέρος της τιμωρίας του που την γνώρισε και την έδειξε στους ανθρώπους.

Ο Προμηθέας της Αγάπης κοίταξε μακριά, στον ατέλειωτο ορίζοντα, στο σημείο που η θάλασσα φλέρταρε με τον ουρανό.
 Ήταν μεσημέρι και όπως πάντα, είδε το κοράκι να πλησιάζει. 


Το κοράκι κάθε φορά, κάθε μεσημέρι, ερχόταν εκεί. Με εντολή του Δία.Τον έκανε να υποφέρει τρώγοντάς τον από μέσα.  Ερωτικές απογοητεύσεις, απιστίες, άδικοι χωρισμοί, χαμένοι έρωτες....Ο Προμηθέας ούρλιαζε.

Θα είχε πεθάνει από στενοχώρια αν δεν υπήρχε το λευκό περιστέρι.

Μια φορά την βδομάδα, την ώρα που ο Δίας κοιμόταν και δεν έβλεπε, το λευκό περιστέρι, δώρο από τους ανθρώπους που γνώρισαν την Αγάπη, πετούσε προς το βουνό.Κάθε φορά φτερούγιζε προς το μέρος του Προμηθέα και του έδινε ένα γράμμα.
 Ένα γράμμα που έγραφε μόνο μια λέξη.
 "Σ' αγαπώ."

Ο Προμηθέας τότε χαμογελούσε πλατιά και μπορούσε να αντέξει άλλη μια βδομάδα βασανιστηρίων.

Comments