Το ταξίδι είναι επικίνδυνο

"Τα φοβάμαι τα ταξίδια" του είχε πει κάποτε.
"Μαζί θα ταξιδέψουμε" της είχε απαντήσει εκείνος.

"Κι αν φύγεις;" ρώτησε.
"Δεν θα φύγω".
"Μου το υπόσχεσαι;"
"Δεν σου υπόσχομαι τίποτα. Απλώς έτσι θα γίνει."
Της έσφιξε το χέρι. Εκείνη του χαμογέλασε.
"Θα είμαι πάντα εδώ για 'σένα. Πάντα."
"Πάντα; Πώς είσαι τόσο σίγουρος;"
"Δεν είμαι σίγουρος για τίποτα, απλώς έτσι θα γίνει. Ό,τι και να γίνει θα είμαι κοντά σου, δίπλα σου. Θα με κουβαλάς για πάντα μέσα σου. Να το ξέρεις αυτό."
"Περίεργα τα μου τα λες...". Ξαναχαμογέλασε.
"Λένε ότι τα πολλά λόγια είναι φτώχεια...Λοιπόν; Πάμε;" αντέτεινε εκείνος. Της έδωσε το χέρι του.
"Πάμε..." του είπε και το έπιασε.


Και η στιγμή πάγωσε. Και ταξίδεψαν.
Ταξίδεψαν σε μέρη μακρινά, μα και πολύ κοντινά.
Ταξίδεψαν στις καρδιές και στα συναισθήματά τους.
Ταξίδεψαν σε όμορφες ακρογιαλιές, καταπράσινα  λιβάδια. Πάνω από ρεματιές αλλά και γκρεμούς, δύσβατα μονοπάτια. 
Ξεπέρασαν καταιγίδες και τυφώνες, περπάτησαν πάνω στα σύννεφα.
Ανακάλυψαν μονοπάτια περίεργα που κανείς άλλος δεν τα είχε ξαναπερπατήσει, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζαν. 
Ανακάλυψαν ο ένας τον άλλο και οι δυο μαζί το όλο.
Και δεν τους σταματούσε κανείς. Μαζί ήταν ανίκητοι. Ταξίδευαν, ταξίδευαν, ταξίδευαν...

Τι  κι αν χώρισαν μετά από λίγο, τι κι αν μετά από 10 χρόνια εκείνη πέθανε, αυτοί ταξίδευαν...
Και ακόμη ταξιδεύουν.

Comments