Posts

Showing posts from July, 2017

Όμορφες αναμνήσεις

-H ομορφιά είναι εφήμερη. -Και τελικά; Τί είναι αυτό που μένει; -Οι αναμνήσεις. -Αν είσαι όμορφος δεν αποκτάς αναμνήσεις που να αξίζουν; -Ίσως ναι, ίσως όχι. Μα αλλού είναι το θέμα. -Α ναι; Και πού είναι; -Κι οι αναμνήσεις χάνονται. Το μυαλό γερνάει μαζί με το σώμα και το δέρμα. -Και τί θα μας απομείνει στο τέλος; -Μόνη βεβαιότητα ο θάνατος... ,σκέφτηκε ο μικρός Γιαννάκης, συνδιαλεγόμενος νοητά με τον εαυτό του, και αποτέλειωσε τρία δίπιτα με απ'όλα, μιας και η διατήρηση της σιλουέτας του φαινόταν πια να στερούταν νοήματος.

Όνειρα που κάναμε μικροί

Image
Όταν ήσουν μικρός, τα βράδια ή τα ξημερώματα, τις ώρες πριν το ξυπνητήρι σημάνει μια ακόμη μέρα στο σχολείο, ονειρευόσουν. Ονειρευόσουν ότι σε κάποιο αγώνα μπάσκετ Τρίτης - Τετάρτης στο μεγάλο διάλειμμα, έκανες μια τρίπλα που τους άφηνε όλους άφωνους, και ύστερα ότι κάποιο αψεγάδιαστο τρίποντο ή μεγαλοπρεπές κάρφωμα -αν και το ύψος σου άγγιζε δεν άγγιζε το ένα και σαράντα- έβαζες. Ή ότι κάποιο πέναλτυ, λίγο πριν τη λήξη της μπάλας και το κουδούνι που καλούσε τους μαθητές πίσω στις τάξεις, απέκρουες, χαρίζοντας τη νίκη -ή έστω, κάποια σπουδαία ισοπαλία- στην ομάδα σου. Ή ότι "Άριστα" σε εκείνο το πολύ δύσκολο μάθημα, εκείνου του στριμμένου καθηγητή, που τώρα δεν θυμάσαι ούτε το πρόσωπό του, έπαιρνες ,κάνοντας την μισή τάξη να σκάει από την ζήλεια της, και την άλλη μισή να σε κοιτάει με θαυμασμό, ίσως και κάποιους -κορίτσια εάν ήσουν τυχερός- να σου πούνε μπράβο. Ή, λίγα χρόνια μετά, ότι την Μαιρούλα, στο παγκάκι της πλατείας, φιλούσες, εκδηλώνοντας έτσι τα πρώτα σκιρτή

Μέσα Μαζικής Μεταφοράς

 Οι πόρτες άνοιξαν μετά τον χαρακτηριστικό ήχο, και με τους επιβάτες να στέκονται πίσω από την κόκκινη γραμμή. Να μην καπνίζουν εντός του συρμού ή εντός του σταθμού.Εκείνος μπήκε, σχεδόν παραπατώντας. Ακούμπησε με την πλάτη, στην απέναντι κλειστή πόρτα του Μετρό. Το τελευταίο του στήριγμα πριν την πτώση.  Στο Μετρό. Στη ζωή. Τον παρατήρησα. Λιγδωμένα καρέ μαλλιά, μπλουζάκι με σκισμένα μανίκια, λίγα πρόχειρα τατουάζ. Πρόσωπο ρουφηγμένο προς τα μέσα, κάποιες σκόρπιες τρίχιες που μαρτυρούσαν αξυρισιά. Πετσί και κόκκαλο. Ένα διαρκές μπαλαντζάρισμα μπρος και πίσω, ένα απρόβλεπτο ζωντανό εκρεμμές, που σε ανάγκαζε να σκεφτείς ότι, δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα πέσει κάπου, είτε μπροστά είτε πίσω. Ακουστικά στα αυτιά, και πείραγμα κουμπιών σε ένα παλιό κινητό, σαν να άκουγε ραδιόφωνο. Και μια επαναλαμβανόμενη φράση. ""Το συκώτι δεν πονάει, με σφάζει" . Το βλέμμα του απλανές, κοιτούσε κάπου ακαθόριστα, πέρα από το Μετρό, πέρα από τους ανθρώπους πέρα από την ίδια την πρ