koultoura

-Λοιπόν; -Λοιπόν, τι; -Τι "λοιπόν, τι"; Εσύ με φωνάξες. -Α, ναι. -Λοιπόν; -Λοιπόν; -Λοιπόν, γιατί με φώναξες; *Ο Ε. έβγαλε από τις τσέπες του παλτού του ένα πακέτο και τον αναπτήρα του.* -Τί κάνεις εκεί; Απαγορεύεται το κάπνισμα! Θες να σε καταγγείλουν; -Είσαι ηλίθιος αγόρι μου; Βρισκόμαστε σε έναν φανταστικό διάλογο. -Ε,και τι σημαίνει αυτό;  Δεν υπάρχουν φανταστικοί ρουφιάνοι; -Πάντα τέτοιες κλισέ μαλακίες έλεγες. Γι'αυτό δεν θέλω να 'ρχομαι.   *Ο Ε. έβαλε ένα φανταστικό τσιγάρο στα χείλη του, το άναψε και τράβηξε μια φανταστική ρουφηξιά.* -Και για πες, μιας και τα λέμε, τί παίχτηκε τότε με την τάδε; *Ξεφύσημα*  - Μακάρι να 'ξερα. -Σωστά. Εσύ πιο πιθανό είναι να καταλάβεις εμένα, παρά τις γυναίκες. -Μπα, μάλλον το αντίθετο θα έλεγα. *Ο Ε. έσβησε ό,τι είχε απομείνει από το τσιγάρο του, τρίβοντας το με την μύτη του παπουτσιού του στο χώμα* -Λοιπόν, χάρηκα που τα 'παμε. Τα ξαναλέμε σε καμιά δεκαριά χρόνια; -Τόσο αργά; -Γιατί, θα σ

αποτυχίες.

Ήχος από πατήματα χαμένα. Περπάτημα βαρύ, σύρσιμο ποδιών, οι πρώτες στάλες της βροχής. Μια μυρουδιά από ανθισμένες νερατζιές, πρώιμο καλωσόρισμα της άνοιξης. Η βροχή δυνάμωσε, μα, για κείνον, κάθε καιρός το ίδιο ήταν. Απλά καιρός. Η αλλαγή των ημερών και των χρόνων, σήμαινε μόνο διαφορετικούς αριθμούς στην οθόνη του παλιού του κινητού. Η βροχή δυνάμωσε και έγινε μπόρα, παρασέρνοντας τις μυρωδιές, τα γινομένα νεράτζια και πνίγοντας τους δρόμους, την ύπαρξη του την ίδια. Κοντοστάθηκε σε μιαν άκρη και ευχήθηκε, όσο θυμόταν τι ήταν η ευχή. Να μπορούσε το ίδιο εύκολα να καθαρίσει και η ψυχή του. Έκλεισε τα μάτια. Ήχος από πατήματα χαμένα. Περπάτημα βαρύ, σύρσιμο ποδιών,βαριά πόρτα μεγάλου κτιρίου ανοίγει. Γραφείο, μεταλλικό, ένα από δεκάδες. Στοίβα από χαρτιά, σβήσιμο, γράψιμο, ξανασβήσιμο,πιο γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα, να πάνε τα Β χαρτιά στον Α, τα Γ χαρτιά στον Δ, και εσείς κύριε, εξυπηρετείστε, να σας εξυπηρετήσω, και. Βράδυ. Γραφείο ξύλινο,στο βάθος μπλε βουβή τηλεόραση εκπέμπει

Μη μου μιλάς άλλο για οράματα, για τείχη που προστάτευαν το όνειρο από τον κόσμο τον πραγματικό, και με πάταγο κατέρρευσαν υπό το βάρος του εαυτού τους. Μην μου μιλάς άλλο για οράματα, ιδανικά, που καλλιγραφίες σε ξεφτισμένο χαρτί παρέμειναν ευχές για κάποιο πιο ευοίωνο μέλλον, που γράμματα καταχωνιασμένα σε ξεχασμένο συρτάρι κατέληξαν. Μη μου μιλάς άλλο για οράματα, δανεικά, όμορφα λόγια που ξεπατίκωσες, διαβάζοντας προσεκτικά, χείλη τρίτων. Μη μου μιλάς άλλο για οράματα, οι αυτεπάγγελτοι σωτήρες, πύρηνους λόγους διαλάλησαν, μόνο και μόνο για να μεταμορφωθούν, σε πυροσβεστήρες των εαυτών τους. Μη μου μιλάς άλλο για οράματα, και έλα, να διανοηθούμε ό,τι κανείς δεν έχει ακόμη σκεφτεί, να πράξουμε ό,τι δεν έχει ακόμη ειπωθεί. Μη μιλάς, έλα, εμείς.

στο ίντερνετ. Αυτό. Συνεχίστε ό,τι κάνατε. 

Κάποια στάση. Κάποιες σκέψεις. Βαθιές ανάσες. Κοφτές, επαναλαμβανόμενες. Βαθιές. Ανάσες λαίμαργες, αχόρταγες, που ρουφάνε όλο τον αέρα γύρω σου,απορροφούν κάθε θρεπτικό συστατικό, όλο το οξυγόνο. Ανάσες εγωιστικές. Οι άνθρωποι στα τρένα πνίγονται.  Οι φάλτσες νότες κάποιου ακορντεόν, λίγα ξεψυχισμένα παρακαλώ, ακόμη λιγότερα ευχαριστώ, κάποια παρατεταμένα και κουρασμένα χέρια, άλλοτε μελαμψά, άλλοτε όχι, τριγυρνάνε εδώ και  εκεί. Στριμώχνονται στα τρένα, σήμερα, χωρίς να γνωρίζουν καθόλου το αύριο. Και εμείς;  Εμείς μάθαμε να μετράμε. Λίγη περισσότερη μνήμη, περισσότερη ταχύτητα, τόσες στροφές στα τόσα δευτερόλεπτα, τόσα χάδια σε τόσους μήνες, τόσο η βενζίνη, τόσο το πετρέλαιο, σχέση απόδοση τιμής, ευτυχία, λίγη ευτυχία, περισσότερη ευτυχία, και δουλειά, περισσότερη δουλειά, τόσες θέσεις σε τόσα χρόνια, τόσα λεφτά σε τόσους μήνες,τόσα τετραγωνικά, τόσο σκατά. Κάναμε το μέτρημα υπόθεση ζωής και θανάτου.  Και μετρούσαμε, ώσπου δεν μπορούσαμε άλλο, και ύστερα φτιάξαμε υπο

Έβλεπε τα νούμερα να αλλάζουν, σαν σε κοντέρ ολοένα επιταχυνόμενης μηχανής, και ,μαζί τους, άλλαζε κι αυτός. Ρυτίδες στο μέτωπο, λευκές τρίχες στα μαλλιά, χαμένα φλουριά, ευκαιρίες, αγάπες, πάντοτε έψαχνε να βρει κάποια αιτία, πίσω από την παραμικρή κι ανεπαίσθητη σκέψη και πράξη, μα μάταια. Το σχέδιό του, για την εύρεση της καθολικής φόρμουλας της επιτυχίας, με απόλυτη αποτυχία στεφόταν. Η ζωή αποδείχτηκε τόσο χαοτική και απρόβλεπτη, που οι ευχές για τις νέες χρονιές που δεν έπαυαν να έρχονται, ηχούσαν αδιάφορες στ'αυτιά του, καθώς καμιά εγγύηση ευτυχίας δεν έκρυβαν. Έτσι, καθώς άνθρωποι τριγύρω του, ανά τα χρόνια, τα ποτήρια τους τσουγκρίζαν, φωνασκώντας ενθουσιασμένοι, "Καλή Χρονιά!" αυτός, σιωπηρά, ένα ερωτηματικό προσέθετε.