koultoura

Στο λεωφορείο, μια παρέα τεσσάρων παιδιών, 16 με 17 χρονών το πολύ, στην κορύφωση της νιότης τους, ένα κορίτσι και τρία αγόρια. δέρματα τεντωμένα χωρίς ρυτίδες και ραγάδες, πειράγματα μεταξύ φιλίας και ασυνείδητου ερωτισμού, η κοπέλα κάνει πολύ πειστικά την κότα, κρύβεται πίσω από το ένα αγόρι, οι άλλοι της λένε να σταματήσει γιατί τους κάνει ρεζίλι. Είναι νέοι, νομίζουν ότι ο κόσμος περιστρέφεται γύρω τους, ενώ στην πραγματατικότητα οι υπόλοιποι επιβάτες αδιαφορούν, αν κάποιος στο λεωφορείο κάνει την κότα, αν υπάρχει όντως μια κότα, ή αν κάποιος συνεπιβάτης τινάξει τα μυαλά του στον αέρα εκείνη τη στιγμή -αρκεί να μην πιτσιλίσει τα ρούχα της δουλειάς τους. Είναι 20.30, στο λεωφορείο, μια κοπέλα 17 χρονών κάνει την κότα, ο ήλιος έδυσε, και πριν καλά - καλά το καταλάβει, έχουν περάσει 20 χρόνια, είναι απλώς μια επιβάτης ανάμεσα σε άλλους επιβάτες, ένα απειροελάχιστο μόριο ανάμεσα σε τρισεκατομμύρια μόρια του σύμπαντος, και συνειδητοποιεί ότι δεν νοιάζεται, αν κ

Είναι εντυπωσιακό, πως ο μεταβολισμός, δίνει την άνιση και φοβερή μάχη με τον χρόνο και το χρόνο, υπερνικώντας κάθε όγκο και είδος τροφής, έως ώτου, ξαφνικά και εντελώς απροειδοποίητα, κάθε γραμμάριο τροφής δύο παραπανίσια κιλά σημαίνει, και τα 70 γίνουν 75,80,100, με την ταχύτητα που ξεστομίζονται οι αριθμοί στο παιδικό κρυφτό. Είναι εντυπωσιακό, πως το άλλοτε αψεγάδιαστο πρόσωπο του πιο όμορφου κοριτσιού του σχολείου ρυτίδες το χαράξαν, και πως εκείνος με την πιο πλούσια χαίτη και την τελευταία του τρίχα με θρήνο αποχαιρέτησε. Είναι εντυπωσιακό, πως οι ανεστίαστες φωτογραφίες του '80 με τον καμμένο ουρανό και τις δαχτυλιές στις άκρες μεταμορφώθηκαν, σε ψηφιακές υψηλής ευκρίνειας με φίλτρα που αποκρύπτουν, την παραμικρή ατέλεια και κάθε συναίσθημα- εως ώτου, εμφανιστούν τα κιλά, οι ρυτίδες, και καταρρεύσουν τα   likes   και οι φιλοφρονήσεις που ανταλλάξαμε, σε όλα τα μέσα ηλεκτρονικής επικοινωνίας. Η διάλυση του εφήμερου, η απρόσμενη θραύση του γυάλινου μας

Αναστεναγμοί και βρυχηθμοί, κοφτή ανάσα που καίει το δέρμα, υπό το ρυθμό των αυξημένων παλμών της καρδιάς, ένας πόνος χωρίς γέννα, και ριπές ανακούφισης που εκτοξεύονται από τα σπλάχνα μας, από τα βαθύτερα μέρη του σώματος και της ψυχής μας, και ύστερα, εμείς, οι δύο, μόνο δύο, να γλύφουμε τις αιώνιες πληγές μας, σαν δυό ζώα. Παλλινδρομικές επαναλαμβανόμενες κινήσεις, αμήχανα αγγίγματα και παραμορφώσεις των προσώπων, που αλλάζουν, σώματα που κουβαλάνε ψυχές, που προστίθενται συνέχεια, η μια πάνω στην άλλη, ένας σωρός στιγμών, εμπειριών, και συναισθημάτων, που βαραίνει την πλάτη μας, σκεβρώνοντας την, ανεπανόρθωτα. Πρόσωπα, και ψυχές, και αγγίγματα, σε κενά, πανομοιότυπα, σώματα, που αλλάζουν, μεταμορφώνονται, μα πάντα μένουν ίδια, κουβαλώντας μέσα τους, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Έλα, πάρε με επιτέλους, αγκαλιά, προσέγγισε τα άκρα μου με τα δικά σου, να ενωθούν, να καλύψουν το ένα το άλλο, να βουλιάξουμε ο ένας στον άλλον,