Posts

Showing posts from December, 2017

Ένα ζευγάρι μπλεγμένα ακουστικά

Image
Σήμερα βρήκα στο χειμωνιάτικο παλτό μου ένα ζευγάρι μπλεγμένα ακουστικά. Από αυτά που, ξέρεις, η μουσική ίσα - ίσα από το ένα ακουγόταν, και αν ποτέ δούλευαν και τα δύο, γινόταν σύμφωνα με τις επιθυμίες τους και όχι με τις δικές μου. Χωμένα σε μια τσέπη του χειμωνιάτικου παλτού, παρέα με κάτι ξεχασμένα εισητήρια παραστάσεων που τέλειωσαν και ταξιδιών που δεν θα ξαναγίνουν. Αναμνήσεις ενός χαμένου παρελθόντος που ίσως ήλπισα, μάταια, να ξανάρθει. Ούτε που θυμόμουν τι κομμάτια έπαιζαν, τα λεπτά και τις ώρες που περίμενα. Ούτε ποιές περίμενα, καθώς η μουσική τη μοναξιά μου συντρόφευε. Σήμερα βρήκα στο χειμωνιάτικο παλτό μου ένα ζευγάρι μπλεγμένα ακουστικά. Και αν τα έβαζες στο αυτί σου, σε περιβάλλον απόλυτης ησυχίας, θα ορκιζόσουν ότι, ακόμη, κάπως ξεψυχισμένη είναι η αλήθεια, η φωνή του Tom Waits αντηχούσε. Ένα τραγούδι που ήταν κάποτε δικό μας, και τώρα δεν είναι κανενός. Στα ακουστικά και στο μυαλό μου. Σήμερα βρήκα στο χειμωνιάτικο παλτό μου ένα ζευγάρι μπλεγμένα ακουστ

1/2

Image
Μια βόλτα στην πόλη. Και μια σκέψη. Δεν μ’αρέσει να πετάω τα σκουπίδια μου στους κάδους. Στους κάδους, άνθρωποι ψάχνουν για φαγητό. Τους βλέπεις, πολλές φορές, χωμένους μέχρι τη μέση μεσ'τα σκουπίδια, να προσπαθούν να αρπαχτούν από αυτό που οι άλλοι έχουν απορρίψει. Να τραφούν από τα αποφάγια. N α επιζήσουν με  τα υπολείμματα της ζωής, σε μια ζωή - υπόλειμμα. Και ξάφνου, εκεί μπροστά σου, η τουαλέτα του ενός μεταμορφώνεται στην κουζίνα ενός άλλου. Μιά παράδοξη μεταμόρφωση. Η κόλαση των άλλων είναι ο παράδεισός μου . Παραφράζεις. Κι ύστερα, σκέφτεσαι. Μήπως κάτι τέτοιο δεν κάνουμε όλοι; Μισή αξία από όση παρήγαμε επιστρέφεται σε μας, και τα μισά λεφτά της μισής αξίας μετά τις κρατικές παρακρατήσεις. Μισοτελειωμένες αγάπες που άφησε κάποιος πίσω του, λίγα ψίχουλα της μισής ελπίδας που άφησε κάποιος άλλος, και μισό κουράγιο, μισό κουράγιο που χάνεται σιγά σιγά, σαν κόκκοι άμμου σε μια κλεψύδρα χωρίς πάτο. Μισά ταξίδια στο εξωτερικό, μισοτελειωμένοι ύπνοι με μουσκ

Λογοτεχνία

Image
Έκπτωτος του Καμύ, χτυπημένος από μια πρωτόγνωρη Πανούκλα, αντιμετωπιζόμενος ως Ξένος από φίλους και γνωστούς, σταυρωνόταν ξανά και ξανά  σαν άλλος Χριστός του Καζαντζάκη. Όσο κι αν ταξίδεψε, δεν μπόρεσε να βρει το δικό του λιμάνι: ένας σύγχρονος Ροβινσώνας Κρούσος που πνιγόταν  20 χιλιάδες λεύγες κάτω από τη θάλασσα της  σκληρής πραγματικότητας. Σαν άλλος Άθλιος του Ουγκώ, χωρίς ελπίδα για μια κάποια δικαιοσύνη, 80 μέρες δεν του έφταναν για να ολοκληρώσει το δικό του ταξίδι, ένας Παίκτης που ρίσκαρε και έχανε, και ξαναρίσκαρε  μόνο και μόνο για να χάσει ακόμη περισσότερα. Τιμωρία χωρίς Έγκλημα ήταν η ζωή του,  σκεφτόταν συχνά πυκνά, εγκλωβισμένος, στο δικό του ,προσωπικό, Υπόγειο. Μα όσο κι αν πάλαιψε, όσο ιδρώτα ή ακόμη κι αίμα κι αν έχυσε κανένα σύμπαν δεν συνομώτησε υπέρ του. Η ζωή του, βλέπετε, περιοριζόταν στην πραγματική λογοτεχνία.

Ιωσήφ των Ρωγών

Image
Το κουμπί πατήθηκε στην στάση στο δρομάκι του Ιωσήφ των Ρωγών, τα φρένα του παλιού τρόλλεϋ στρίγγλιξαν, και κατεβήκαμε τρεις, εγώ και άλλοι δύο. Κάποτε, στην στάση στο δρομάκι του Ιωσήφ των Ρωγών, κατεβαίναμε μαζί, και γελούσαμε, με το αστείο όνομά του, με το ότι ήμασταν μαζί, με τις χιλιάδες προοπτικές που μας έδινε το μέλλον. Κάποτε, στο δρομάκι του Ιωσήφ των Ρωγών, με ρώτησες αν θέλω να ανέβω σπίτι σου για να μην πηγαίνω μέχρι το δικό μου, αν και μέναμε τόσο κοντά, εγώ σε τράβηξα σε μια σκοτεινή γωνιά, και δώσαμε το πρώτο μας φιλί. Τώρα, μερικές φορές ξεχνιέμαι, δεν προλαβαίνω να πατήσω το κουμπί, και κατεβαίνω σε άλλη στάση, κάθε φορά και διαφορετική. Τώρα πια, κανείς δεν κατεβαίνει στον Ιωσήφ των Ρωγών, παρέμεινε ένα ήσυχο και σκοτεινό δρομάκι, θλιβερό ενθύμιο του πρόσφατου παρελθόντος. Μα τί αστείο όνομα, αλήθεια.