Όνειρα παλαιάς κοπής
Σαν ήμουν στο βουνό, δεν ήσουν. Πνιχτές κραυγές, ρώσικες, ισπανικές και γαλλικές, και αίμα πηχτό. Η ζέστη του θανάτου, κι'ύστερα, η ψύχρα της απόλυτης και συντριπτικής- ήττας. Σε μονοπάτι κρυφό, πρόσφυγες της ιστορίας, επιτέλους συναντήσαμε την γαλήνια θάλασσα της γνώσης. Ή, έτσι νομίζαμε. Κι'ύστερα, άλλοτε, όπλα κάναμε τα βιβλία μας, σφίγγαμε τις γροθιές, και τα μαντήλια μας, να προστατεύσουμε καλά η μύτη μας, για ν'αντέξουμε, τον ζοφερό και ανυπόφορο αέρα της πραγματικότητας. Ποδοβολητά, και άγρια, θανατηφόρα εκδίκηση. Καθώς τρέχαμε να ξεφύγουμε, από κάτι μπάτσους και κάτι υποχρεώσεις, έντρομοι συνειδητοποιήσαμε ότι κάπου μας έπεσε, ο σπόρος της ζωής. Μα, πού θα πάει. Θα ξαναφυτρώσει.