koultoura

Η νύχτα που μένει. Η τελευταία νύχτα. Όταν η αίσθηση του αποχωρισμού σμίγει με αυτή του ανεκπλήρωτου.  Κοίταξε πάνω. Τον ουρανό. Τα αστέρια και το φεγγάρι. "Τα αστέρια. Τα αστέρια είναι τα μόνα που μένουν εκεί ό,τι και αν γίνει. Ακλόνητα.Αμετάβλητα. Αιώνια", είπε από μέσα του. " Ίσως βέβαια και να μην είναι έτσι, γιατί στην πραγματικότητα κάποια αστέρια που εμείς νομίζουμε ότι βλέπουμε έχουν εκλείψει εδώ και χιλιάδες χρόνια". Χαμογέλασε. "...Η βεβαιότητα της αβεβαιότητας; Ή μήπως η αβεβαιότητα της βεβαιότητας; Ένα 'α' μετακινείς και γίνεται τέχνη", σκέφτηκε. "Κι ύστερα, τί είναι η τέχνη;" "Μια μαλακία σκέτη είναι" απάντησε. "Ο ουρανός είναι ουρανός. Τα αστέρια αστέρια. Το φεγγάρι φεγγάρι. Και εσύ ένα σύνολο δισεκατομμύριων μορίων τα οποία αλληλεπιδρώντας μεταξύ τους σχηματίζουν όργανα, μυΐκό και δερματικό ιστό, το σύνολο των οποίων λειτουργεί με εντολές που εκμπέμπει ένα πολύπλοκο δίκτυο νευρώνων που αποκαλούμ

12 η ώρα. Χτυπάνε οι καμπάνες στην εκκλησιά. Χτυπάνε και τα κουτάλια τους στα κάγκελια οι φυλακισμένοι στα λευκά κελιά. 12 η ώρα και χτυπάνε οι σφαίρες των συνοριοφυλάκων τα  στήθη των μεταναστών μπροστά από το σιδερένiο φράχτη.  Χτυπάνε και τα τρυπημένα φουσκωτά που μεταφέρουν πρόσφυγες στα βράχια κάποιας ακτής. 12 η ώρα και χτυπάνε οι ανάποδες πλευρές των γκλοπ των μπάτσων, πάνω στα κεφάλια ανυπάκουων διαδηλωτών. Χτυπάνε και οι βαριές μπότες φαντασμάτων που επέστρεψαν να ξαναστοιχειώσουν τον τόπο, πάνω στα πεζοδρόμια.  12 η ώρα και χτυπάνε τις πόρτες, υπηρεσιών, επιχειρήσεων, βιομηχανιών και βιοτεχνιών, δεκάδες χιλιάδες άνεργοι.  Χτυπάνε και τα δόντια των άστεγων που τουρτουρίζουν από το κρύο. Χτυπάνε και τα ανήμπορα σώματα των απελπισμένων στο δρόμο, πέφτοντας από κάποια πολυόροφη πολυκατοικία.  12 η ώρα. Και βεγγαλικά, πυροτεχνήματα, κρότου - λάμψης, μολότωφ και βόμβες  ταράζουν την βαθιά σιωπή της νύχτας.  12 η ώρα. Και εκατοντάδες, χιλιά

Ποδοβολητό.  Θόρυβος. Ένα πλοίο και ένα αεροπλάνο φεύγουν. Eσύ είσαι που μεταναστεύεις; Για έναν άλλο προορισμό;  Για μια άλλη πατρίδα; Για μια άλλη ζωή; Υπάρχει άλλη ζωή; Ο χριστιανισμός καταρρέει, όμως η Εκκλησία διατηρεί το αφορολόγητο. Θυμάμαι. Κρότου - λάμψης στην Πανεπιστημίου. Οι τουρίστες διώχνονται από το κέντρο με σφοδρή επίπτωση στην εθνική μας οικονομία. Τα θραύσματα των ονείρων μου διασκορπίζονται μαζί με αυτά της φωνής σου. "Βοήθεια!" φώναξες. Άπλωσα το χέρι μου να σε πιάσω, μα το παρατήρησα έκπλητος να λιώνει μπροστά στα μάτια μου. Ήμουν αδύναμος. Εκείνο πρωί δεν είχα φάει. Όπως και τόσα πρωινά τότε. Η άσφαλτος βούλιαξε κάτω από τα πόδια μας, ανάμνηση της μεγάλης κομπίνας που είχε παιχτεί με τα δημόσια έργα.  Κάποια στιγμή μου πρότεινες να πάμε για ένα ποτό. Έχωσα το χέρι στην τσέπη μου και έβγαλα δυο - τρία ευρώ. Τα νομίσματα έλαμψαν το φως, όπως και τα μάτια σου.  "Ευτυχώς που ακόμη δεν έχουμε επιλέξει την εθνική απομόνωση και μπορούμε ν