koultoura

Γεννιέσαι. Μεγαλώνεις. Και ρωτάς. Τί σημαίνει το ένα, πώς γίνεται το άλλο, τί θα συμβεί αν βάλεις το χέρι σου στη φωτιά. Γεννιέσαι. Μεγαλώνεις. Και μαθαίνεις. Να περπατάς, πώς γράφεται η αλφαβήτα, στο στόμα να φιλάς. Γεννιέσαι. Μεγαλώνεις. Και ξεχνάς. Να ονειρεύεσαι, να κλείσεις το μάτι της κουζίνας, να αγαπάς. Γεννιέσαι. Μεγαλώνεις. Και ρωτάς. Πού βρίσκεσαι, "πώς σε λένε εσένα", αν ερωτεύτηκες ποτέ, αν σε αγάπησαν αληθινά, ώσπου, τελικά αποκαλύπτεται, ξεσπά, ως επιθανάτιος ρόγχος, μία τεράστια απορία, μια αιωνίως αποσιωπημένη κραυγή, ένα "γιατί ;".

Σταγόνες, κόκκινες, εκρήξεις, αίμα και δάκρυα, εκτοξευόταν, στ'ανοιχτά μας παράθυρα,  καθώς εμείς,  ράθυμοι , πρόθυμοι, μαλθακοί και υπάκουοι,  παρακολουθούσαμε, σε ζωντανή μετάδοση, τη ζωντανής παράσταση της ζωής,  σε πιστότατη -η αλήθεια είναι- ανάλυση,  ροκανίζοντας σαν ποπ κορν τα ψήγματα ελευθερίας που μας απέμειναν.

Στοιβαγμένοι σαν σαρδέλες, προχωρούσαμε, προς προορισμό, δημόσια ανακοινωμένο, εντύπως υπογεγραμμένο και αμοιβαίως -ενίοτε και μονομερώς- συμφωνημένο, σίγουρα, πάντως, κακοπληρωμένο. Με βεβαιώσεις,διαπιστώσεις, και ανεξήγητες -από τις Αρχές- χρεώσεις, ώσπου,  κάπου,  κάποιος , έβηξε. Και κάπως, έτσι, ω, τι τραγική ειρωνία, τελείωσε ο κοσμος. Όχι μ'έναν κρότο, μα μ'ένα βηχαλάκι.

 και κάποιες ώρες  koultoura στο ίντερνετ (και στη ζωή). Θα κάνω πάρτυ. Ή και όχι.