Posts

Showing posts from 2017

Ένα ζευγάρι μπλεγμένα ακουστικά

Image
Σήμερα βρήκα στο χειμωνιάτικο παλτό μου ένα ζευγάρι μπλεγμένα ακουστικά. Από αυτά που, ξέρεις, η μουσική ίσα - ίσα από το ένα ακουγόταν, και αν ποτέ δούλευαν και τα δύο, γινόταν σύμφωνα με τις επιθυμίες τους και όχι με τις δικές μου. Χωμένα σε μια τσέπη του χειμωνιάτικου παλτού, παρέα με κάτι ξεχασμένα εισητήρια παραστάσεων που τέλειωσαν και ταξιδιών που δεν θα ξαναγίνουν. Αναμνήσεις ενός χαμένου παρελθόντος που ίσως ήλπισα, μάταια, να ξανάρθει. Ούτε που θυμόμουν τι κομμάτια έπαιζαν, τα λεπτά και τις ώρες που περίμενα. Ούτε ποιές περίμενα, καθώς η μουσική τη μοναξιά μου συντρόφευε. Σήμερα βρήκα στο χειμωνιάτικο παλτό μου ένα ζευγάρι μπλεγμένα ακουστικά. Και αν τα έβαζες στο αυτί σου, σε περιβάλλον απόλυτης ησυχίας, θα ορκιζόσουν ότι, ακόμη, κάπως ξεψυχισμένη είναι η αλήθεια, η φωνή του Tom Waits αντηχούσε. Ένα τραγούδι που ήταν κάποτε δικό μας, και τώρα δεν είναι κανενός. Στα ακουστικά και στο μυαλό μου. Σήμερα βρήκα στο χειμωνιάτικο παλτό μου ένα ζευγάρι μπλεγμένα ακουστ

1/2

Image
Μια βόλτα στην πόλη. Και μια σκέψη. Δεν μ’αρέσει να πετάω τα σκουπίδια μου στους κάδους. Στους κάδους, άνθρωποι ψάχνουν για φαγητό. Τους βλέπεις, πολλές φορές, χωμένους μέχρι τη μέση μεσ'τα σκουπίδια, να προσπαθούν να αρπαχτούν από αυτό που οι άλλοι έχουν απορρίψει. Να τραφούν από τα αποφάγια. N α επιζήσουν με  τα υπολείμματα της ζωής, σε μια ζωή - υπόλειμμα. Και ξάφνου, εκεί μπροστά σου, η τουαλέτα του ενός μεταμορφώνεται στην κουζίνα ενός άλλου. Μιά παράδοξη μεταμόρφωση. Η κόλαση των άλλων είναι ο παράδεισός μου . Παραφράζεις. Κι ύστερα, σκέφτεσαι. Μήπως κάτι τέτοιο δεν κάνουμε όλοι; Μισή αξία από όση παρήγαμε επιστρέφεται σε μας, και τα μισά λεφτά της μισής αξίας μετά τις κρατικές παρακρατήσεις. Μισοτελειωμένες αγάπες που άφησε κάποιος πίσω του, λίγα ψίχουλα της μισής ελπίδας που άφησε κάποιος άλλος, και μισό κουράγιο, μισό κουράγιο που χάνεται σιγά σιγά, σαν κόκκοι άμμου σε μια κλεψύδρα χωρίς πάτο. Μισά ταξίδια στο εξωτερικό, μισοτελειωμένοι ύπνοι με μουσκ

Λογοτεχνία

Image
Έκπτωτος του Καμύ, χτυπημένος από μια πρωτόγνωρη Πανούκλα, αντιμετωπιζόμενος ως Ξένος από φίλους και γνωστούς, σταυρωνόταν ξανά και ξανά  σαν άλλος Χριστός του Καζαντζάκη. Όσο κι αν ταξίδεψε, δεν μπόρεσε να βρει το δικό του λιμάνι: ένας σύγχρονος Ροβινσώνας Κρούσος που πνιγόταν  20 χιλιάδες λεύγες κάτω από τη θάλασσα της  σκληρής πραγματικότητας. Σαν άλλος Άθλιος του Ουγκώ, χωρίς ελπίδα για μια κάποια δικαιοσύνη, 80 μέρες δεν του έφταναν για να ολοκληρώσει το δικό του ταξίδι, ένας Παίκτης που ρίσκαρε και έχανε, και ξαναρίσκαρε  μόνο και μόνο για να χάσει ακόμη περισσότερα. Τιμωρία χωρίς Έγκλημα ήταν η ζωή του,  σκεφτόταν συχνά πυκνά, εγκλωβισμένος, στο δικό του ,προσωπικό, Υπόγειο. Μα όσο κι αν πάλαιψε, όσο ιδρώτα ή ακόμη κι αίμα κι αν έχυσε κανένα σύμπαν δεν συνομώτησε υπέρ του. Η ζωή του, βλέπετε, περιοριζόταν στην πραγματική λογοτεχνία.

Ιωσήφ των Ρωγών

Image
Το κουμπί πατήθηκε στην στάση στο δρομάκι του Ιωσήφ των Ρωγών, τα φρένα του παλιού τρόλλεϋ στρίγγλιξαν, και κατεβήκαμε τρεις, εγώ και άλλοι δύο. Κάποτε, στην στάση στο δρομάκι του Ιωσήφ των Ρωγών, κατεβαίναμε μαζί, και γελούσαμε, με το αστείο όνομά του, με το ότι ήμασταν μαζί, με τις χιλιάδες προοπτικές που μας έδινε το μέλλον. Κάποτε, στο δρομάκι του Ιωσήφ των Ρωγών, με ρώτησες αν θέλω να ανέβω σπίτι σου για να μην πηγαίνω μέχρι το δικό μου, αν και μέναμε τόσο κοντά, εγώ σε τράβηξα σε μια σκοτεινή γωνιά, και δώσαμε το πρώτο μας φιλί. Τώρα, μερικές φορές ξεχνιέμαι, δεν προλαβαίνω να πατήσω το κουμπί, και κατεβαίνω σε άλλη στάση, κάθε φορά και διαφορετική. Τώρα πια, κανείς δεν κατεβαίνει στον Ιωσήφ των Ρωγών, παρέμεινε ένα ήσυχο και σκοτεινό δρομάκι, θλιβερό ενθύμιο του πρόσφατου παρελθόντος. Μα τί αστείο όνομα, αλήθεια. 

Συναισθύματα

Image
M ’αρέσουν τα λουλουδάτα φορέματα, που όταν στροβιλίζονται, με ριπές καθάριου αέρα το πρόσωπό σου μαστιγώνουν. Μ’αρέσουν τα γεμάτα βλέμματα, απορίας, και τα μυαλά που ό,τι λες σαν σφουγγάρι απορροφούν. Μ’αρέσουν τα μεγάλα μάτια που υγραίνονται, αντανακλώντας συναισθήματα κι αντιδράσεις σε λέξεις και πράξεις. Μ’αρέσουν τα μάτια που σπινθηρίζουν, στο λιγοστό φως των μπαρ, γεμίζοντάς σε με μια περίεργη αισιοδοξία για το μέλλον, μια ανεξήγητη όρεξη για ζωή, όταν σε κοιτάνε. Μ’αρέσουν τα ακαθόριστα δειλά αγγίγματα, που τους σκοπούς αποκαλύπτουν και τα φράγματα του δισταγμού σπάνε. Μ’αρέσει η μυρωδιά των δέντρων στη πρώτη βόλτα στο πάρκο, οι πρώτες ερωτήσεις, οι πρώτες απαντήσεις, οι πρώτες απορίες, τα πρώτα καρδιοχτύπια στα πρώτα τηλεφωνήματα, οι πρώτες φοβίες, οι πρώτοι εφησυχασμοί. Μ’αρέσει η ζωή, γιατί κυοφορεί καθημερινές στιγμές που απλώς συμβαίνουν χωρίς να τις παρατηρούμε, μα τελικά μένουν αναμνήσεις ανεξίτηλες. Μ’αρέσει Εκείνη, εκείνες, γιατί σε κάνουν να

Ο καλός άνθρωπος

Όταν έδωσε Πανελλήνιες ήταν πολύ καλός για να περάσει εκεί που ήθελε, έτσι πέρασε εκεί που ήθελαν οι γονείς του. Όταν μπήκε στρατό, ήταν πολύ καλός για είναι σε κάποιο πόστο, οπότε έκανε σκοπιές. Όταν έψαξε δουλειά, ήταν πολύ καλός  για να τον προσλάβουν, και έτσι δεν κατάφερε να βρει τίποτα παρά μόνο με μέσο. Όταν ερωτεύτηκε την Μαίρη, ήταν πολύ καλός για εκείνη,  και έτσι χώρισαν, και συμβιβάστηκε με κάποια άλλη. Ήταν τόσο καλός, που το τόνισε μέχρι και ο παπάς στον επικήδειό του. Ζωή σε λόγου μας. Αμήν. 

Black (Fri)Day

Image
Μαύρες Παρασκευές, και μαύρες μέρες, μαύρα αισθήματα στη μαύρη μας καρδιά. Μαύρο το μέλλον μας, μαύρες φοβέρες, μαύρες ελπίδες που διαψευστήκαν ξαφνικά. Μαύρος ο έρωτας, μαύρη η αγάπη,  δίχως εσένα που είσαι κάπου μακριά, Μαύρη ρουτίνα που ζούνε μαύροι ανθρώποι, που το άγχος τους καταπλακώνει σα σκιά. Κοιτώ τριγύρω μου, τα πάντα μαυρίσαν, Μαύρο πηχτό το χρώμα που κυριαρχεί. Μαύρα τα λόγια που κυβερνήσεις ξεστομίσαν,  μαύρα τα χρόνια που απομένουν στη ζωή. Όσο κι αν αναρχικοί και ποιητές το προσπαθήσαν, το μαύρο χρώμα έχει αρκετά λοιδωρηθεί. Καθώς σ'αφήνω, στην μαύρη πλάνη, μέσα στην φούσκα σου της μαύρης μοναξιάς, βαθιά ελπίζω αν δεν έρθει η αλλαγή, το μαύρο χρώμα τουλάχιστον ν'αποκατασταθεί. 

Το τέλος της ιστορίας

Image
Τελειώνει η ιστορία; Και τί είναι η ιστορία για να τελειώσει; Ιστορία είναι η ανθρώπινη αντίληψη για την χρονική εξέλιξη της πραγματικότητας. Φιλοσοφική άποψη. Υπάρχει αντίληψη χωρίς πραγματικότητα; Φιλοσοφικό ερώτημα. Οι φιλόσοφοι προσπάθησαν να ερμηνεύσουν τον έρωτα, καθήκον των εραστών είναι να τον αλλάξουν. Οι μεγάλοι του ιστορικού υλισμού θα με περιγελούσαν. Οπότε. Επαναδιατύπωση. Ιστορία είναι η σύγκρουση των αντικρουόμενων συμφερόντων δύο εραστών.  Ο Κώστας άφησε για λίγο τις σκέψεις του μόνες, και κοίταξε μια πλήρως πραγματική τελειωμένη ιστορία του που καθόταν σε ένα τραπέζι λίγο πιο δίπλα από το δικό του. Μια τελειωμένη ιστορία,που πιθανόν βρισκόταν στην αρχή μιας νέας, δικής της, ιστορίας αν έκρινε από τον τύπο που καθόταν δίπλα της. Ο Κώστας χαμογέλασε πικρά, χωρίς να μπορεί να καταλάβει το γιατί. Μήπως είναι η ιστορία δεν είναι μία αλλά πολλές; Μήπως οι πολλές ιστορίες εξελίσσονται σε παράλληλες χρονικότητες; Όπως τα μνημόνια και η θέληση της κυβέρνησης για σοσιαλισ

Έρωτας χωρίς καλώδια

Image
Η γνωριμία, swipe right στις επιθυμίες μας, swipe left στις ανασφάλειές μας, Like,  ή όχι Like, Friend request, accept, ή ignore,  ναι  ή όχι, μηδέν ή ένα, έρωτας ή πόνος, ζωή ή μη ζωή, μήνυμα που στάλθηκε αλλά δε διαβάστηκε, μύνημα που διαβάστηκε, αλλά δεν απαντήθηκε, και τα megabyte, τα megabyte τελειώνουν, λίγα megabyte ακόμα,  και ύστερα, ύστερα τι; Τα συναισθήματα, φατσούλα χαρούμενη, φατσούλα προβληματισμένη, φατσούλα λυπημένη, φατσούλα οργισμένη, φατσούλα "σ'αγαπώ, τί κάνεις, άντε και γαμήσου";  Η επαφή,  ένα χάδι σε ένα τζάμι,  Gorilla Glass 3,  για να μη χαράζεται,  από τα σημάδια που αφήνει ο πόνος,  σκεφτόμαστε χαμογελώντας πικρά, καθώς επικοινωνούμε με αγνώστους, βαδίζοντας, σκυμμένοι προς το άγνωστο, και παρατηρώντας , τα πρόσωπά μας παραμορφωμένα, από την αντανάκλαση μιας μαύρης οθόνης.

Κάποιο πάρτυ

Image
Ποτά. Μουσική.Πρόσωπα που γνωρίζεις αλλά δε θυμάσαι, πρόσωπα που νομίζεις ότι θυμάσαι αλλά δε γνωρίζεις. Και συζητήσεις. Χαλαρές συζητήσεις, σοβαρές συζητήσεις, συζητήσεις για τα πάντα και για το τίποτα. Ελαφρύς χορός πιθανών ζευγαριών. Χορός που θα κρίνει το πέρασμα μιας νύχτας ή ίσως μιας ολόκληρης ζωής. Κόσμος να πετριγυρίζει το μπαρ.Το αλκοόλ να περιτρυγυρίζει τις αισθήσεις. Και κάπου ανάμεσα σε αλκοόλ και κόσμο, ο Μάνος. Με πλησιάζει. Κάπου δέκα χρόνια μεγαλύτερος θεωρητικά, μα ίδιος κι απαράλλακτος πρακτικά. Ένας άνθρωπος που θα τον αναγνώριζα οπουδήποτε. -Σα να πάχυνες λίγο, ε;   Πρώτη ατάκα δική μου. Έναρξη συζήτησης με αμφίβολης ποιότητας αστείο. Κλασσική επιλογή που ποτέ δεν αποτυγχάνει να απογοητεύσει. Ο Μάνος ήταν μια ζωή ο πιο αδύνατος της παρέας, σε βαθμό που μια μέρα τον είχαμε πείσει ότι έχει κάποιο ιατρικό πρόβλημα. Ποτέ δεν ήμουν καλός στο να σπάω τον πάγο, ανεξαρτήτως του φύλου του συνομιλητή μου. Γέλιο Μάνου ως απάντηση. Από το γέλιο του αναβλύζει μια εν

Ξημέρωμα

Image
Ξημέρωμα. Το κόκκινο των συναισθημάτων μπλέκεται όμορφα με το μπλε της λογικής σχηματίζοντας την μοναδική χρωματική παλέτα του ουρανού της ψυχής μας. "Ξέρεις, κάθε άνθρωπος βλέπει διαφορετικό ουρανό", μου 'χε πει κάποτε σε μια νύχτα κάτω από τ'αστέρια. Εγώ, είχα κοιτάξει τον ουρανό, είχα απαντήσει κάτι κλισέ και της είχα δώσει ένα φιλί. Τώρα, δεν θυμόμουν πως έμοιαζε το τότε. Πώς ήταν τ'αστέρια. Πώς ήταν η γεύση του φιλιού μας, ή καλά καλά εκείνη. Πάει καιρός από τότε που οι νύχτες τελείωσαν και άρχισε μόνο να ξημερώνει. Πρόχειρες σκέψεις του ξημερώματος. Πρόχειρο ξέστρωμα του κρεβατιού, ντύσιμο και πρόχειροι υπολογισμοί του προγράμματος της μέρας που ακολουθεί. Λογιστικές προσθαφαιρέσεις χρόνου δραστηριοτήτων, τόπων και μετακινήσεων. Οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι, σκέφτομαι, καμιά φορά λειτουργούν σαν μηχανές. Υπολογίζουν με αυστηρότητα και ακρίβεια, το πού και αν αξίζει να ξοδέψουν. Ένα ατέλειωτο χρηματηστήριο χρόνου,μια  τράπεζα ανταλλαγής συναισθημάτων.

Μετά τα μεσάνυχτα στην Αθήνα

Image
Μετά τα μεσάνυχτα στην Αττική,ο Ρωμαίος αιμορραγεί υπό το γρέζι της φωνής του Τομ που Περιμένει. Κάποιος άστεγος παραπαίει, προσπαθώντας βρει τα πατήματά του σε αυτό τον κόσμο. Λακούβες διαγράφονται πάνω στους βρώμικους δρόμους - η απόδειξη της προχειρότητας με την οποία εκλαμβάνουμε τα πράγματα. Όλοι; Επιμένω να ελπίζω πως όχι. Στο βάθος, η Ακρόπολη φέγγει,ένας αρχαίος οδηγός των ξεστρατισμένων μεθυσμένων, ένας φάρος ναυάγιων της ζωής  που αναζωογωνεί τον εθνικισμό ανά τους αιώνες. Μετά τα μεσάνυχτα, συμμορίες μεταναστών ανταλάσσουν χαλαρές κουβέντες στα σοκάκια. Για ένα μέλλον που έγινε παρόν και δεν είναι αυτό που θα ΄πρεπε να ήταν. Για μια αθωότητα και μια πατρίδα που χάθηκαν. Για πάντα; Επιμένουν να ελπίζουν πως όχι. Μετά τα μεσάνυχτα, τα φώτα της πόλης προσδίδουν μιας ιδιαίτερη κινηματογραφική αίσθηση. Σκληρές σκιές, αγοραίος έρωτας, εγκλήματα. Πρωταγωνιστές νουάρ ταινίας του '60 που επιλέχθηκαν χωρίς οντισιόν και παρά τη θέλησή τους. Μέσα από την νοητική μουσική των

H Χρύσα

Image
Η Χρύσα ήταν γεννημένη τον Μάιο του 1983. Εγώ τη γνώρισα σκονισμένη και σκουριασμένη, παρατημένη σε μιαν αποθήκη, επίσης έναν Μάη. Εκείνο του 2017. Τα σημάδια στο σώμα της φανέρωναν ότι ο χρόνος δεν της είχε φερθεί καθόλου καλά. Η μακροχρόνια χρήση και η μακροχρόνια αχρηστία που την ακολούθησε την είχαν καταπονήσει τόσο, που η άρνηση να συνεργαστεί μαζί μου ήταν παραπάνω από εμφανής. Και, για να είμαι ειλικρινής, δεν την κατηγορούσα για αυτό. Έτσι, όταν χρεωθήκαμε όπλα στο στρατόπεδο, όσες φορές κι αν προσπάθησα, όση δύναμη κι αν έβαλα ποτέ δεν κατάφερα να μετακινήσω τον σκουριασμένο μοχλό που όπλιζε το G3A3 το οποίο έφερε στο κυρίως μεταλλικό τουμέρος χαραγμένο με κεφαλαία γράμματα το όνομα "ΧΡΥΣΑ". Το γεγονός αυτό βέβαια δεν με προβλημάτιζε ιδιαίτερα, όπως δεν προβλημάτιζε και οποιονδήποτε αξιωματικό στο στρατόπεδο: όπως και όλα τα υπόλοιπα πράγματα στο στρατό, η λειτουργία των όπλων περιοριζόταν στο "φαίνεσθαι". Το μόνο για το οποίο ενδιαφερόταν ο διοικητ

Χειμώνας

Image
Μυρωδιά ναφθαλίνης, όταν ανοίγεις την ντουλάπα να βγάλεις έξω τα χειμωνιάτικα. Αναμνήσεις ξεχασμένες σε συρτάρια, πράγματα που είχες να πεις αλλά ντράπηκες, άλλα που σου είπαν αλλά ξέχασες. Τα πρώτα κρύα. Τα πρώτα σύννεφα, στο μυαλό και στην ψυχή. Τα μαγαζιά μαζεύουν τα τραπέζια από τις πλατείες, οι άστεγοι συνωστίζονται στα υπόστεγα. Εσύ χώνεις τα χέρια σου στις τσέπες του παλτού σου, το κεφάλι σου μέσα στον τεράστιο λαιμό του μπουφάν, σκύβεις προκειμένου να αποφύγεις το κρύο και τις σκοτούρες. Εσύ. Ένας ανάμεσα σε άλλους. Ένας άλλος. Μυρωδιά πλαστικού στο δρόμο, αποτέλεσμα των αμφιβόλων προέλευσης υποκατάστατων του πετρελαίου. Καπνοί από κάθε λογής καμινάδες, περιτρυγυρίζουν σα φίδια κρυφές και φανερές κεραίες κινητής τηλεφωνίας. Δορυφορικά πιάτα φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια εκεί που δεν τα σπέρνουν. Ή μήπως τα σπέρνουν; Αιρκοντίσιον. Στο μετρό. Πρόσωπα διάφορα, αδιάφορα, και σκέψεις στους συρμούς. Σκέψεις μιας στιγμής και μιας ζωής. Η κυρία άραγε να έκλεισε το θερμοσίφωνα,ο

Γλώσσα μηχανής

01010001 10100110  01111011 11100101

Ιστορία που δεν διαρκεί πολύ

Image
"H ιστορία διαρκεί πολύ" , είχε πει κάποτε κάποιος γνωστός. Εκείνος το είχε διαβάσει, δεν θυμόταν που, αλλά το χρησιμοποιούσε συχνά πυκνά, ιδιαίτερα όταν ήθελε να εντυπωσιάσει κάποια από εκείνες που του κινούσαν το ενδιαφέρον. Μέσα στη θολωμένη ατμόσφαιρα, μετά από τα πολλά τζιν τόνικ, τις βότκες του χειμώνα, τα ούζα του καλοκαιριού, στις μεθυσμένες  μεταμεσονύχτιες συζητήσεις των φοιτητικών χρόνων, στις ζαλισμένες συζητήσεις με εκείνες, είχε όντως την αίσθηση, την βεβαιότητα ότι η ιστορία διαρκούσε πολύ. Ότι η ζωή διαρκούσε πολύ. Το αλκόολ έκανε την στιγμή να διαστέλλεται και την βεβαιότητα της διατήρησης της παντελούς έλλειψης ευθυνών να τείνει στο άπειρο. "Ο χρόνος είναι σχετικός" , είχε πει κάποτε άλλοτε, κάποιος άλλος γνωστός. Όμως τα σχετικά χρόνια πέρασαν. Η αναζήτηση αυτής που εκείνος αποκαλούσε "Η Απόλυτη Γυναίκα" , μιας τέτοιας γυναίκας τόσο ιδανικής, η κατάκτηση της οποίας και μόνο θα ήταν αρκετή ώστε να αποδιδόταν νόημα σε μια ζωή άνε

Όμορφες αναμνήσεις

-H ομορφιά είναι εφήμερη. -Και τελικά; Τί είναι αυτό που μένει; -Οι αναμνήσεις. -Αν είσαι όμορφος δεν αποκτάς αναμνήσεις που να αξίζουν; -Ίσως ναι, ίσως όχι. Μα αλλού είναι το θέμα. -Α ναι; Και πού είναι; -Κι οι αναμνήσεις χάνονται. Το μυαλό γερνάει μαζί με το σώμα και το δέρμα. -Και τί θα μας απομείνει στο τέλος; -Μόνη βεβαιότητα ο θάνατος... ,σκέφτηκε ο μικρός Γιαννάκης, συνδιαλεγόμενος νοητά με τον εαυτό του, και αποτέλειωσε τρία δίπιτα με απ'όλα, μιας και η διατήρηση της σιλουέτας του φαινόταν πια να στερούταν νοήματος.

Όνειρα που κάναμε μικροί

Image
Όταν ήσουν μικρός, τα βράδια ή τα ξημερώματα, τις ώρες πριν το ξυπνητήρι σημάνει μια ακόμη μέρα στο σχολείο, ονειρευόσουν. Ονειρευόσουν ότι σε κάποιο αγώνα μπάσκετ Τρίτης - Τετάρτης στο μεγάλο διάλειμμα, έκανες μια τρίπλα που τους άφηνε όλους άφωνους, και ύστερα ότι κάποιο αψεγάδιαστο τρίποντο ή μεγαλοπρεπές κάρφωμα -αν και το ύψος σου άγγιζε δεν άγγιζε το ένα και σαράντα- έβαζες. Ή ότι κάποιο πέναλτυ, λίγο πριν τη λήξη της μπάλας και το κουδούνι που καλούσε τους μαθητές πίσω στις τάξεις, απέκρουες, χαρίζοντας τη νίκη -ή έστω, κάποια σπουδαία ισοπαλία- στην ομάδα σου. Ή ότι "Άριστα" σε εκείνο το πολύ δύσκολο μάθημα, εκείνου του στριμμένου καθηγητή, που τώρα δεν θυμάσαι ούτε το πρόσωπό του, έπαιρνες ,κάνοντας την μισή τάξη να σκάει από την ζήλεια της, και την άλλη μισή να σε κοιτάει με θαυμασμό, ίσως και κάποιους -κορίτσια εάν ήσουν τυχερός- να σου πούνε μπράβο. Ή, λίγα χρόνια μετά, ότι την Μαιρούλα, στο παγκάκι της πλατείας, φιλούσες, εκδηλώνοντας έτσι τα πρώτα σκιρτή

Μέσα Μαζικής Μεταφοράς

 Οι πόρτες άνοιξαν μετά τον χαρακτηριστικό ήχο, και με τους επιβάτες να στέκονται πίσω από την κόκκινη γραμμή. Να μην καπνίζουν εντός του συρμού ή εντός του σταθμού.Εκείνος μπήκε, σχεδόν παραπατώντας. Ακούμπησε με την πλάτη, στην απέναντι κλειστή πόρτα του Μετρό. Το τελευταίο του στήριγμα πριν την πτώση.  Στο Μετρό. Στη ζωή. Τον παρατήρησα. Λιγδωμένα καρέ μαλλιά, μπλουζάκι με σκισμένα μανίκια, λίγα πρόχειρα τατουάζ. Πρόσωπο ρουφηγμένο προς τα μέσα, κάποιες σκόρπιες τρίχιες που μαρτυρούσαν αξυρισιά. Πετσί και κόκκαλο. Ένα διαρκές μπαλαντζάρισμα μπρος και πίσω, ένα απρόβλεπτο ζωντανό εκρεμμές, που σε ανάγκαζε να σκεφτείς ότι, δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα πέσει κάπου, είτε μπροστά είτε πίσω. Ακουστικά στα αυτιά, και πείραγμα κουμπιών σε ένα παλιό κινητό, σαν να άκουγε ραδιόφωνο. Και μια επαναλαμβανόμενη φράση. ""Το συκώτι δεν πονάει, με σφάζει" . Το βλέμμα του απλανές, κοιτούσε κάπου ακαθόριστα, πέρα από το Μετρό, πέρα από τους ανθρώπους πέρα από την ίδια την πρ

Είδα σήμερα μια κοπέλα

να ανεβαίνει μόνη της τις σκάλες του Μετρό. Συνειδητοποίησα ότι έτσι είναι η ζωή. Είμαστε μόνοι και ανεβαίνουμε σκάλες.

Γυναίκες

Image
Περαστικές στιγμές, φευγαλέες ματιές, που αφήνουν τα αποτυπώματά τους, ανεξίτηλα, στο δικό σου, προσωπικό,  χωροχρόνο. Μια στιγμή, που μόλις γεννήθηκε πέθανε, μια στιγμή διάρκειας ίσως και μιας χούφτας κλασμάτων του δευτερολέπτου, μια ανεπαίσθητη χρονική στιγμή, που στον προσωπικό σου σχετικό χρόνο -όπως έλεγε και ο Αϊνστάην- μπορεί να διαρκέσει για πάντα. Ένα βλέμμα, ένα νεύμα, ένα ανεπαίσθητο γλίστρημμα του χεριού στα μαλλιά της, μετατρέπεται από κίνηση σε ανάμνηση, από ανάμνηση σε νοσταλγία, από νοσταλγία σε εικόνα που αναπαράγεται, στο νοητικό σου κινηματογράφο, κάθε μέρα στις εννιά στις δώδεκα  και στις δύο, 3 προβολές στην τιμή της μίας. Και ύστερα, επαναλήψεις, σε ανύποπτες χρονικές στιγμές, όταν βρίσκεσαι στο σπίτι, στη δουλειά, στο δρόμο, όταν ξυπνάς ιδρωμένος στο κρεβάτι σου, ενός έργου που έχει αποκτήσει την αξία του κλασσικού. Γυναίκες. Περαστικές στιγμές, φευγαλέες ματιές, και νεύματα και αγγίγματα που χαράσονται, ανεξίτηλα και διαχρονικά

O Χαρταετός

Image
Κοίταξε τα κρόσσια της μακριάς ουράς που επιτέλους ανέμιζαν περήφανα, κόντρα στον άνεμο. Σκούπισε με την παλάμη του τον ιδρώτα από τον μέτωπό του, ένδειξη του πολύλεπτου αγώνα ενάντια σε τουλάχιστον δύο νόμους τους φυσικής. Και καθώς θαύμαζε ακόμη μια μικρή νίκη του σύγχρονου ανθρώπου ενάντια στη νομοτέλεια της άγριας φύσης, άρχισε να τα μετράει. Ένα, δύο, τρία, πολλά.... Ποτέ του δεν ήταν καλός στο μέτρημα. Ούτε με τα κρόσσια, ούτε με τα χρόνια. Ένα, δύο, τρία πολλά... Σαν χθες του φαινόταν, που στην άλλη άκρη της καλούμπας ήταν ο ίδιος, σε αισθητά μικρότερο μέγεθος και ηλικία. Και που εκείνος που σκούπιζε τον ιδρώτα με την παλάμη του, σε παρόμοιο μέγεθος και ηλικία με τη δική του τώρα, ήταν ο πατέρας του. Ένα, δύο, τρία, πολλά... Ποτέ του δεν κατάλαβε πως πέρασαν τα χρόνια. Γιατί ποτέ του δεν τα μετρούσε. Δεν μπορούσε να τα μετρήσει. Γιατί δεν ήθελε. Ή απλά δεν μπορούσε. Έτσι, ποτέ του, δεν κατάλαβε πως εκείνος ο κάποτε αισθητά μικρότερος άνθρωπος στην άλλη άκρη της κα

Μια νυχτιάτικη βόλτα μεσ' το κέντρο της πόλης

Image
Σε μια νυχτιάτικη βόλτα μεσ' στο κέντρο της πόλης, ένας ιδιοκτήτης ψιλικατζίδικου, φτυστός ο Κώνσταντίνος Καραμανλής ο πρεσβύτερος, με αρκούντως σοβαρό κουστούμι συνδιαλέγεται στο τηλέφωνο με ύφος σοβαρό σαν η διαχείριση ενός ψιλικατζίδικου να είναι ίσης σημασίας με τη διακυβέρνηση μιας χώρας. Διατάζει έναν φανταστικό υπάλληλο να πουλήσει φανταστικές μετοχές, ή να διαπραγμευτεί, άλλοτε σκληρότερα και άλλοτε μαλακότερα με τους υπαρκτούς δανειστές. Στο πεζοδρόμιο, ένας άστεγος προχωρά αργά, ασθμαίνοντας και σέρνοντας, μαζί με τα  βήματά του, μια κουβέρτα που περιέχει πάνω - κάτω όλη την περιουσία του. Με βλέμμα σκυφτό, σαν το ηθικό του, αναζητά ένα προσωρινό καταφύγιο, μια γωνιά προστασίας από την επιθετικότητα του καιρού και της αδιαφορίας. Απέναντι, μια γυναίκα, γύρω στα πενήντα, με γυαλιστερή γούνα, έντονο μακιγιάζ και μαλλί κομμωτηρίου, φοράει καλτσόν που αποκαλύπτει τα -σχετικά καλλίγραμμα- πόδια της. Προσπαθεί  να ανακτήσει κάτι από τη λάμψη του παρελθόντος, αγωνίζεται να

Τα Ίδια

-Και τώρα; -Και τώρα τι; -Και τώρα τι, τι; -Ωχ, πάλι τα ίδια... -Τί εννοείς πάλι τα ίδια; -Τί να εννοώ ρε Μάκη; Αυτό που λέω εννοώ, πάλι τα "ίδια". -Λογικό δεν είναι; Όλη μας η ζωή δεν είναι μια επανάληψη; -Όχι, τουλάχιστον όχι η δικιά μου. Ή, τουλάχιστον, δεν θα ήθελα να είναι έτσι. Ο Μ. ανάβει τσιγάρο  -Δυστυχώς στη ζωή δεν μπορούμε να έχουμε αυτό που θέλουμε. Ξεφύσημα καπνού  -Έχεις όρεξη για φιλοσοφία σήμερα, ε; -Πάλι τα ίδια; -Τι εννοείς πάλι τα ίδια; -Τί να εννοώ ρε Τίνα; Αυτό που λέω εννοώ, πάλι τα "ίδια". -Λογικό δεν είναι; Η Τ. ανάβει τσιγάρο Ξεφύσημα καπνού Και κάπως έτσι, οι μέρες κυλούσαν. Δυστυχώς στη ζωή δεν μπορούμε να έχουμε αυτό που θέλουμε.

Στο Αεροδρόμιο

Image
Ένα βλέμμα. Ένα νεύμα. Και δάκρυα. Ρούφηγμα μύτης. Χαμήλωμα βλέμματος. Αδέξια προσπάθεια απόκρυψης συναισθημάτων. Ένας αποχαιρετισμός. Και βήματα. Βήματα μπρος.Βήματα πίσω. Μια αγκαλιά. Μια προσπάθεια. Να γαντζωθείς από έναν άνθρωπο. Μια άγκυρα ενάντια στα κύματα της ξενιτιάς. Ή μία ακόμη αποσκευή συναισθημάτων στο ταξίδι του. Ο επαναλαμβανόμενος αγώνας ένωσης. Δύο ανθρώπων. Δύο κόσμων με αρκετή απόσταση σημείων σε οποιαδηποτε υδρόγειο μαθητή δημοτικού. Μπάρες. Έλεγχος. Εισητηρίων.Έλεγχος. Συναισθημάτων. Σκέφτεσαι. Οι μπάρες του αεροδρομίου είναι τα σύγχρονα σύνορα. Διαχωρισμού των συναισθημάτων. Κοιτάς. Ανάμεσα στο κινούμενο πλήθος. Ανάμεσα στα βήματα μπρος. Και βήματα πίσω. Μένεις να κοιτάς το πλοίο. Που φεύγει χωρίς άγκυρα. Μένεις να κοιτάς τον άνθρωπο. Που φεύγει χωρίς αποσκευές συναισθημάτων. Και κάνεις. Άσχημες σκέψεις για τους ελεγκτές. Του αεροδρομίου. Απαίσιες φαντασιώσεις για τους ελεγκτές. Της καρδιάς σου. Και σκέφτεσαι. Σε έναν διαφορετικό κόσμο. Δεν

ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση

ΠΑΣΟΚ στην εξουσία.

6 χρόνια (και 28 μέρες) koultoura

Eγώ ξεχνάω. Ο χρόνος, ποτέ.