Posts

Showing posts from August, 2011

Έρως ανίκατε μάχαν

Κάποτε μου 'πε ότι "ο έρωτας δεν υπάρχει". Προσπάθησα να την μεταπείσω, αλλά μάταια. Τρεις μέρες αργότερα έμαθα ότι πηδιέται με τον φίλο μου το Νίκο. Τότε είπα ότι "οκ, μπορεί για μας τους δύο να μην υπάρχει έρωτας, αλλά τουλάχιστον υπάρχει για αυτή και για το Νίκο". Μια βδομάδα αργότερα έμαθα ότι πηδιέται με τον φίλο του Νίκου, τον Γιώργο. Τότε ήταν που είπα "εντάξει, έκανα λάθος, μπορεί να μην υπάρχει έρωτας ούτε για εκείνη και το Νίκο, αλλά τουλάχιστον υπάρχει κάποιος που για αυτόν και εκείνη ο έρωτας υπάρχει". Ένα μήνα αργότερα έμαθα ότι πηδιέται με τον ξάδερφο του Γιώργου, τον Τάκη.

Άσχημη προσέγγιση

-Και που λες, εκεί που έχω φτιάξει κατάσταση και έχω βάλει το γκομενάκι στα τέσσερα και είμαι έτοιμος να τα δώσω όλα... -Ποιά λες ρε μαλάκα; Τη Τζένη; -Όχι ρε μαλάκα, τη  Νταίζη λέω. -Α ναι, ναι, μου 'χες πει. Ο κώλος καλός; -Γάμησέ τα...Και που λες εκεί που είμαι έτοιμος να της ξηγηθώ, χτυπάει το τηλέφωνο. Γάμησέ τα. Και να με βλέπεις με το ένα χέρι να βουτάω τη Νταίζη με το άλλο να κλείνω το κινητό και... -Και, και; -Ξαναχτυπάει το γαμιόλι! Μια δυο,τρεις, πέντε...Ώσπου στο τέλος παρατάω τη Νταίζη και το σηκώνω. Και ποιός λες να είναι; -Ποιός; -Η Μαίρη! -Η γυναίκα σου η Μαίρη; -Ναι ρε μαλάκα, αυτή η Μαίρη, η γυναίκα μου να πούμε. "Και τί κάνεις αγάπη μου, και είσαι σπίτι, και εγώ είμαι στη δουλειά, και θα αργήσω λίγο" και να μου σκοτίζει να παπάρια έτσι για κανά πεντάλεπτο. Εν τω μεταξύ η άλλη να έχει ξενερώσει.  Και την πιάνω εγώ από την αρχή, και να ΄μαστε πάλι εκεί που είχαμε σταματήσει. -Ωραίος... -Ναι, ωραίος, αλλά εκεί που ήμουν έτοιμος να της βγω από α

Μεταμόρφωση

Έβγαλε την μάσκα και αποκάλυψε την μάσκα που φορούσε κάτω από την μάσκα.  "Χα, τώρα είμαι διαφορετική" είπε χαμογελώντας γεμάτη ικανοποίηση.

Ανάσα που σβήνει

08:35. Ανέπνευσε. Περπατούσε στο δρόμο. Μόνος. Θόρυβος από αυτοκίνητα κάπου μακριά. Τόσο μακριά που δεν μπορούσε να τον αγγίξει. Τόσο μακριά, που τίποτε δεν μπορούσε να τον αγγίξει.  Ναι, ήταν εκεί, στο δρόμο. Στο δρόμο, σκυφτός. 08:40. Τώρα ήταν στο πάρκο. Βάρος στους ώμους του. Άνθρωποι περνούσαν, μα ούτε αυτοί τον άγγιζαν. Σταμάτησε να ελπίζει. 08:45. Ακόμη περπατούσε. Έφτανε στο τέλος. Το ένιωθε βαθιά μέσα του. Καθώς πλησίαζε σιγά σιγά, ένιωθε ελαφρύτερος. Ο αέρας ανακάτεψε τα μαλλιά του. Μα δεν τον άγγιξε. Σταμάτησε να σκέφτεται. 08:50. Ανέπνευσε. Συννεφιασμένος ουρανός και σήμερα. Μια σταγόνα έπεσε και κύλησε αργά στο πρόσωπό του, κερδίζοντας επάξια την θέση των δακρύων. Μα ούτε αυτή τον άγγιξε. Σταμάτησε να θυμάται. 08:55. Η βροχή έπεφτε για τα καλά στη γέφυρα. Εκκωφαντικός ο θόρυβος των αυτοκινήτων. Τρύπωνε στο μυαλό του, στην ύπαρξή του την ίδια. Και όμως δεν τον άγγιζε. Σταμάτησε να αισθάνεται. 09:00. Ανέπνευσε. Και κοίταξε κάτω. Στον αυτοκινητόδρομο. Ύστερα, με μια

'Η'

"Απόψε θα ξυριστώ. Θα πλυθώ, θα ντυθώ όμορφα. Ύστερα θα πάω στο ραντεβού μας πέντε λεπτά πιο πριν για να μην τη στήσω. Θα είναι πολύ όμορφη. Θα της φερθώ καλά.  Θα την κάνω να γελάσει. Θα περάσουμε ωραία. Στο τέλος θα προσφερθώ να την πάω σπίτι και επιτέλους θα μου πει να ανεβώ πάνω. Θα είναι πολύ ωραία.  Ναι, απόψε θα γίνουν όλα. Και από αύριο, θα είναι και πάλι όλα καλά. Αλλά τώρα είναι ακόμη νωρίς. Έχω χρόνο για άλλη μία. Ναι, άλλη μία. Θα με τονώσει και για το βράδυ." είπε και έμπηξε τη σύριγγα με την ηρωίνη στην πιο πεταχτή του φλέβα.

Τί σκέφτεσαι;

-Τί σκέφτεσαι; -Ότι θέλω να αγγίξω τον ήλιο. -Είσαι τρελός; Θα καείς! -Και εσύ πού το ξέρεις; Τον έχεις αγγίξει ποτέ μήπως; -Όχι.

Η διαφορά του απαισιόδοξου από τον αισιόδοξο

είναι δύο.

Η διαφορά του σουρεαλισμού από το ρεαλισμό

είναι τρία γράμματα.

Η πτώση

"Έπεσε; Έπεσε; Έπεσε!  ΕΠΕΣΕ! ΕΠΕΣΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!" Ένα ουρλιαχτό διέκοψε το ήρεμο ταξίδι του κρουαζιερόπλοιου και πάγωσε το αίμα όλων των επιβατών. Σχεδόν αμέσως όλοι άρχισαν να πανικοβάλλονται και να φωνάζουν στην προσπάθειά τους να βρουν τι είχε συμβεί και να προστατευτούν απ'τα χειρότερα. Οι πιο ψύχραιμοι ρωτούσαν αλαφιασμένα αριστερά - δεξιά τί έγινε μόνο και μόνο για να λάβουν απελπισμένα βλέμματα ως απάντηση. "ΈΠΕΣΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ! ΕΠΕΣΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!" Το γοερό κλάμμα αντηχούσε σε όλο το πλοίο. Δυο - τρεις λυποθύμησαν μπροστά στην σκέψη του αποτρόπαιου γεγονότος. Το πλήρωμα κινητοποιήθηκε σχεδόν αμέσως. Το κρουαζιερόπλοιο σταμάτησε, ώστε να αποφευχθούν τυχόν χειρότερα. Σχεδόν όλοι οι επιβάτες είχαν βγει στο εξωτερικό κατάστρωμα ώστε να δουν πού και σε τί κατάσταση ακριβώς βρισκόταν αυτός που είχε πέσει. Η αγωνία είχε κορυφωθεί. "Εκεί!" φώναξε κάποιος. Όλο το πλοίο, έντρομο, κοίταξε προς το μέρος που υπέδειξε. Όλο το πλοίο κοίταξε, μόν

Έπεσα στην παγίδα

που μου έστησα.

κ. Δημήτρης Οικονόμου

"κ. Δημήτρης Οικονόμου, υπεύθυνος τμήματος". Έτσι συστηνόταν πάντα. Σε όλους ανεξαιρέτως. Βέβαια σίγουρα δεν υπήρχαν και πολλοί που να τους ενδιέφερε τί έκανε ο κ. Δημήτρης Οικονόμου, αλλά τον ίδιο τον ενδιέφερε και μάλιστα πολύ. Ήταν υπεύθυνος τμήματος στην εταιρεία που δούλευε και ήταν κάτι παραπάνω  από περήφανος γι'αυτό. Ήταν μια θέση που είχε πάρει, όχι κερδίσει (ναι, κερδίσει ήταν η σωστή λέξη σκεφτόταν πάντα από μέσα του) με την αξία του, με κόπο και ιδρώτα. Είχε κάνει θυσίες για αυτή τη δουλειά εκείνος, είχε περάσει δύσκολες μέρες εκείνος! Από 18 χρονώ σπούδαζε, 4 χρόνια το πτυχίο, 2 χρόνια το μάστερ, άλλα 2 το δεύτερο μάστερ και 2 το ντοκτορά σύνολο 10! 10 χρόνια σπουδές! Και δεν ήταν κανάς πλούσιος, δεν ήταν ότι το φύσαγε το παραδάκι ο κ. Δημήτρης Οικονόμου, υπεύθυνος τμήματος. Όχι, όχι, το κάθε άλλο. Ήταν ανάγκη να δουλεύει παράλληλα. Μάλιστα. Δούλευε και σπούδαζε, σπούδαζε και δούλευε. Και πολλές φορές και δυο δουλειές, τρεις στην ανάγκη, με αποτέλεσμα μερικ

Ο Ηθοποιός

" Ήταν αναμφισβήτητα ένας καλός, πολύ καλός ηθοποιός. Πάνω στη σκηνή έκανε ό,τι ήθελε. Γελούσε και το κοινό γελούσε μαζί του, στενοχωριόταν και το κοινό ξεσπούσε σε λυγμούς. Ήξερε πως να χειρίζεται το κοινό του, πως να προφέρει τις λέξεις την κατάλληλη στιγμή, με την κατάλληλη φωνή, μ΄έναν μαγικό σχεδόν τρόπο. Κατάφερνε πάντα να κάνει το κοινό του να το κοιτάζει στα μάτια και στα χείλη, να κρέμεται από αυτά. Πολλές φορές βέβαια, όταν η περίσταση το απαιτούσε, κατάφερνε ακόμη να το κάνει να στρέφει την προσοχή του αποκλειστικά στις χειρονομίες του και στην κίνηση του σώματός του. Περιοριζόταν βέβαια από τις οδηγίες του σκηνοθέτη του, μα εξαντλούσε πάντα τα περιθώρια ελευθερίας που του άφηνε, με αποτέλεσμα να δίνει το δικό του στίγμα, τη δική του ιδιαιτερότητα σε κάθε ρόλο. Και χειραγωγούσε το πλήθος, ε;  Ώ πως κατάφερνε να το φέρνει πάντα στα μέτρα του! Όπως και τους ρόλους άλλωστε. Επέλεγε ένα χαρακτήρα και κατάφερνε μ΄ένα μοναδικά δικό του τρόπο να τον ταιριάζει στον εαυτό τ

Το τελευταίο πράγμα που πρέπει να σε νοιάζει όταν σε βιάζουν

είναι αν είσαι κατάλληλα ντυμένος  για την περίσταση.

Το Παραμύθι

"Μια φορά και έναν καιρό ήταν έναν συνηθισμένος φτωχός ανθρωπάκος στον οποίο δόθηκε μία σημαντική  αποστολή. Ο ανθρωπάκος στην αρχή φοβήθηκε γιατί η αποστολή ήταν πολύ δύσκολη, όμως σύντομα ξεπέρασε τους φόβους του και ξεκίνησε το μεγάλο του ταξίδι. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του πάλεψε με θεούς και δαίμονες, έφτασε αρκετές φορές στο θάνατο όμως τελικά κατάφερε να πετύχει το στόχο του. Νίκησε, εκπλήρωσε την αποστολή του και ο κόσμος τον λάτρεψε σα θεό. Λίγο αργότερα έγινε και βασιλιάς και κέρδισε απίστευτα πλούτη. Και έζησε αυτός καλά και εμείς καλύτερα." Αυτή την ιστορία διάβαζε κάθε βράδυ ο Μήτσος στο κελί του. Τη διάβαζε και όταν δεν τον αποσπούσαν τα χρέη που τον έστειλαν στη φυλακή, ο καρκίνος της γυναίκας του και η αναπηρία του μικρού του γιου, φαντασιωνόταν ότι ήταν εκείνος ο ανθρωπάκος. Φαντασιωνόταν πως ήταν εκείνος ο φτωχός, συνηθισμένος ανθρωπάκος και ύστερα κοιμόταν χαμογελαστός, περιμένοντας την επόμενη δύσκολη μέρα.

Αβεβαιότητα

-Και; -Και τί; -Και τώρα τί; -Και τώρα τι, τί; -Και τώρα τί κάνουμε; -Και που θες να ξέρω τώρα τί κάνουμε; -Και αν δεν ξέρεις εσύ, ποιός ξέρει τώρα τί κάνουμε; -Και πού θες να ξέρω ποιός ξέρει τώρα τί κάνουμε; -Και αν δεν ξέρεις κάποιον πού ξέρει τώρα τί κάνουμε, ποιός ξέρει κάποιον που ξέρει; -Κάποιον που ξέρει τί; -Κάποιον που ξέρει τί, τί; -Τί κάνουμε. -Τί κάνουμε; -Δεν ξέρω.