Posts

Showing posts from March, 2011

Ροκ με την μαμά

Ζούσε αναμφισβήτητα μία ροκ ζωή. Κλαμπ, ποτά, ναρκωτικά,  πάρτυ, μηχανές, γκόμενες και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο νους σου σε καθημερινή βάση μέχρι τα μεσάνυχτα. Τότε ήταν που του έλεγε να γυρίζει σπίτι η μάνα του. Και ήταν αυστηρή.

Λέω μαλακίες

ή και όχι.

Ήταν κάτι τύποι, ένας κι ένας.

Ήταν δύο δηλαδή.

Το επίπεδο της συζήτησης είχε φτάσει στο Θεό...

...μέχρι που μίλησα και το ανέβασα λίγο.

Χωρίς αφορμή

.

Αγάπη μου, να πάρουμε ένα σκυλάκι;

Κοιτούσε τη βιτρίνα. Τη βιτρίνα που τα ξεκίνησε όλα. Κάθε φορά που περνούσαν από αυτό το γαμημένο pet shop η Μαρία έκανε την ,θεσμοθετημένη πλέον, ερώτηση που θα έκανε κάθε 25χρονη γυναικεία ρομαντική ψυχή με ισχυρά φιλοζωικά αισθήματα περνώντας από ένα pet shop: "Αγάπη μου να πάρουμε ένα σκυλάκι; ". Αυτή η ερώτηση τριβέλιζε στα αυτιά του. Μέρα νύχτα, νύχτα και μέρα. Ο Μάκης τη μισούσε. Κάθε φορά που έβλεπε την Μαρία να ετοιμάζεται να ανοίξει το στόμα της μπροστά από την βιτρίνα ήθελε όσο τίποτα άλλο να τη σπρώξει με δύναμη πάνω σε αυτή, και αφού παρακολουθίζει τη βιτρίνα θρυμματίζεται  με κάποιο κοφτερό γυαλί να ξεσκίσει τα εντόσθιά της και να τα πετάξει στο κλουβί με τα πεινασμένα ροντβάιλερ. Η' απλώς να την πετάξει στο κλουβί με τα πεινασμένα ροντβάιλερ κατευθείαν. Δεν τον πολυένοιαζε. Κοιτούσε την βιτρίνα που τα ξεκίνησε όλα και άναψε τον αναπτήρα του. Όχι. Δεν ήθελε ένα γαμημένο σκυλάκι. Δεν ήθελε να έχει οποιαδήποτε σχέση με οποιοδήποτε κουταβάκι, γατάκι, παπ

Φθηνές Αντιφάσεις

Ναι και Όχι.

M'αρέσει να πιστεύω ότι είμαι καλλιτέχνης...

...είναι πολύ πιο ανώδυνο απ'ότι όταν πίστευα ότι είμαι ο Σούπερμαν.

Ένα όμορφο πρωϊνό

Ήταν ένα όμορφο πρωϊνό, τόσο ίδιο και τόσο αλλιώτικο με όλα τ'άλλα. Τα πουλάκια κελαηδούσαν, οι μελισσούλες κάναν "μπζ μπζ" και άλλα τέτοια κλισέ. Ο κύριος Κ. ξύπνησε χαρούμενος, σφύριξε τρεις φορές, χτένισε τη χωρίστρα του προς τα δεξιά (πάντα δεξιά -  εκ πεποιθήσεως), έφτιαξε καφεδάκι,  ξανασφύριξε και μια και δυο κίνησε να βγει στον κηπάκο του για να ποτίσει τα λουλουδάκια του. Καθώς πότιζε σφυρίζοντας, ενώ βρισκόταν πάνω από το παρτέρι με τις γαρδένιες, ο κύριος Κ. άφησε κάτω το ποτιστήρι, σταμάτησε το σφύριγμα και μπήκε πάλι μέσα στο σπιτάκι του. Έφτασε μέχρι το μπάνιο του, και κοίταξε τον εαυτό του  στον μικρό του καθρέφτη για κάμποση ώρα. Αναρωτήθηκε πόσο σκατά ήταν η ζωή του. Έπειτα, κίνησε μια και δυο για την αποθηκούλα του όπου μετά αρκετό ψάξιμο (ο κύριος Κ.  συνήθιζε να κρύβει ο, τιδήποτε άχρηστο και αταίριαστο μέσα στην αποθήκη του) βρήκε την παλιά του δίκαννη μαζί με λίγα φυσίγγια. Ο κύριος Κ. στάθηκε μπροστά στο καθρέφτη και όπλισε την καραμπίνα. Αλλά δε

Τίποτα δεν είναι αλήθεια...

...συμπεριλαμβανομένης και αυτής της πρότασης.

Η τέχνη θα γίνει επανάσταση...

...μόνο όταν τα μολύβια και τα πινέλα θα μπορούν να σκοτώσουν.

Συγγνώμη, να σε απασχολήσω για λίγο;

Εντάξει, φτάνει.

Γουστάρω να σε ακούω κούκλα μου...

...όταν δεν μιλάς.

Άρχισα να έχω αμφιβολίες για την ύπαρξη Θεού...

...όταν μια μέρα ήρθε και μου είπε: "Δεν υπάρχω."

Η Ρήτορας

Είχε το χάρισμα. Όταν μιλούσε όλοι κρεμόντουσαν από τα χείλη της. Κυριολεκτικά. Ώσπου μια μέρα το σκοινί που χρησιμοποιούσαν για να κρεμαστούν έσπασε και 2 - 3 πέθαναν.