koultoura

Ανάσα. Άνθρωποι. Περπατάνε. Αργά. Άλλοι, μπαίνουν, άλλοι βγαίνουν. Ξεφύσημα. Ελαφρά κλίση κεφαλιού προς ουρανό. Ένα πουλί. Σύννεφα. Βροχή. Μυρωδιά νοτισμένου χώματος. Αναμνήσεις και νοσταλγία. Και άνθρωποι. Περπατάνε. Έξω - μέσα. Μέσα - έξω. Τσιμέντο. Μπετό. Σκυρόδεμα. Και άλλες χίλιες, εκατομμύρια συνώνυμα λέξεις, άλλες πιο επίσημες, άλλες πιο ανεπίσημες, εκατό διαφορετικοί τρόποι για να πεις, να παραφράσεις να εκφράσεις,σε αυτή την πλούσια γλώσσα, τόσο  πλούσια, που δεν ξέρω αν το ξέρατε, αλλά να για μία ψήφο έχασε, μα ναι ξέρετε, όλοι το ξέρουν, όλοι, αναρχικοί, τρομοκράτες, τουρίστες στη Βαρκελώνη, ζευγάρι που γνωρίστηκε στον Παπακωνσταντίνου, ακροαριστεροί, τι γύρευαν, τί ήθελαν, γιατί γνωρίστηκαν, γιατί, γιατί και πως, και ποιον ρωτήσαν, και γιατί δεν ρώτησαν, και τί νομίζουν πως είναι εδώ, ζωή τους να κάνουν ότι θέλουν, όχι κύριε, δεν είμαστε ξέφραγο αμπέλι εμείς,εμείς αποφασίζομε και διατάσσομε, γιατί η χώραν είναι ασθενής, εμείς- Ελευθερία Μια λέξη. Χωρίς

Το κορίτσι που άκουγε Στέρεο Νόβα, καθόταν σ'ένα δρόμο γεμάτο από τσαλακωμένα κουτάκια από μπύρες ενός πάρτυ που τέλειωσε πριν δυο δεκαετίες. Είχε ένα βλέμμα απλανές, που φανέρωνε ότι ακόμη έψαχνε το τί ήταν αυτό που άξιζε και, τελικά , αν άξιζε καθόλου. Το κορίτσι που άκουγε Στέρεο Νόβα, φορούσε μια μωβ κορδέλα στα μαλλιά, και κάποια ξεθωριασμένα τατουάζ στην πλάτη, όπως την μέρα που την πρωτοείδα, προκειμένου να μπορεί να χορεύει και να νιώθει ότι ανήκει ακόμη σε αυτό τον κόσμο, των συνεχών ερωτημάτων και αμφισβητήσεων. Φορούσε ακόμη, ένα αστραφτερό  κόκκινο κραγιόν, όπως την μέρα που την φίλησα για πρώτη φορά. Το κορίτσι που άκουγε Στέρεο Νόβα με κοίταξε, με μάτια γεμάτα λιωμένο αηλάηνερ. Ποτέ δεν κατάλαβα αν με θυμόταν, ή ,αν, έστω θυμόταν εκείνη την αίσθηση του τότε. "Αν κλέβαμε το Volvo από την άλλη άκρη του δρόμου, θα 'φευγες μαζί μου μέχρι το τέλος του κόσμου;" της είχα ψιθυρίσει στο αυτί, ακολουθώντας πιστά τους στίχους του

Στη ζωή μου πάντα ήμουν από τους τελευταίους. Στο θρανίο, στην κουκέτα στο θάλαμο, στην αγάπη. Άλλοι το λέγαν χαλαρότητα, άλλοι ανικανότητα, κι οι πιο σκληροί αδιαφορία. Εγώ δεν το 'λεγα κάπως, απλά το 'κανα. Ή, μάλλον, με έκανε αυτό. Τελευταίο εισητήριο μου δώσαν για το ΚΤΕΛ σε κάποιο ταξίδι.Αριθμός 49. Περιττός και με κείνη την αίσθηση της έλλειψης ολοκλήρωσης, όπως κάθε τι σε τούτη τη ζωή. Μαζί του κέρδισα ένα χαρτί για τον οδηγό και μια φιλική συμβουλή να βιαστώ,μιας και το λεωφορείο έφευγε σε λίγα λεπτά. Η εμπειρία που μου είχε δώσει το γεγονός ότι στη ζωή μου έφτανα πάντα τελευταίος, αλλά και η αξιοπρεπής -για τα δεδομένα της ζωής που έκανα- φυσική μου κατάσταση εκείνη την περίοδο, με έκανε να φέρω εις πέρας το καθήκον μου προς τα ΚΤΕΛ Αττικής, μιας και κατάφερα να φτάσω στην ώρα μου. Αν και, όπως πάντα,τελευταίος. Με ελαφρά επιβαρυμένη αναπνοή και την ικανοποίηση της επιτυχίας της αποστολής μου ανέβηκα σ'ένα όχημα γεμάτο παράνομα ζευγαράκια, χαμένους έρωτες,

Προσωποποιημένες κάρτες, απρόσωποι κωδικοί,  ψυχροί αριθμοί, που αντικαθιστούν, προσωπικότητες  κι αισθήματα. Επαναφορτιζόμενες επιθυμίες, επικύρωση ονείρων σε κατάλληλα μηχανημάτα, κάποιο τίμημα, για κάποια διαδρομή, κι αλλαγή σχεδίων, γιατί το εισητήριό σας δεν είναι πια έγκυρο. Ελάχιστοι οι δυνατοί προορισμοί, κάθε προηγούμενος, και κάθε επόμενος συρμός, στο ίδιο σημείο καταλήγει, μα οι συνεπιβάτες παραμένουν για λίγες μόνο στάσεις. Στους συρμούς της ζωής, αξίζει να τιμήσει κανείς τους λαθρεπιβάτες, εκείνους τους ανυπότακτους που πήδηξαν τις μπάρες και έφτασαν όχι ως εκεί που τους επιτράπηκε, αλλά ως εκεί που ονειρεύτηκαν.

Σε μια  ξεχασμένη γωνιά της χώρας, υπήρχε ένα μικρό καφέ - μπαρ που το λέγαν "Desire". Οι πιο ηλικιωμένοι της γειτονιάς το φωνάζαν "Nτεζιρέ". Στο καφέ - μπαρ Desire, οι συνταξιούχοι περνούσαν το χρόνο τους μέχρι οι τράπεζες να ανοίξουν, μιας και με στις νέες τεχνολογίες ποτέ τους δεν κατάφεραν να προσαρμοστούν. Οι πληγωμένοι έπνιγαν τον πόνο τους σε κάποιο φτηνό ουίσκυ χωρίς πάγο. Στο καφέ - μπαρ Desire, άστατοι εργένηδες μα και καθόλα έντιμοι οικογενειάρχες αναζητούσαν τον εφήμερο έρωτα στο πρόσωπο κάποιας απογοητευμένης γυναίκας. Οι εργαζόμενες ίσως έπρεπε να προσφέρουν κάτι παραπάνω από τις ικανότητές τους στο σερβίρισμα, αν χρειαζόταν,σύμφωνα πάντοτε με τα λόγια του αφεντικού. Σε μια  ξεχασμένη γωνιά της χώρας, υπήρχε ένα μικρό καφέ - μπαρ που το λέγαν "Desire". Οι πιο ηλικιωμένοι το φωνάζαν "Nτεζιρέ". Και κάπως έτσι, μια έννοια που κυνηγάμε σε όλη μας τη ζωή, μεταμορφώθηκε σε μια Τουρκάλα γυναίκα. Τόπος συνάντησης πολιτισμών, στ