Posts

Showing posts from October, 2011

Προαίσθημα

"Σήμερα ξύπνησα με πολύ καλό προαίσθημα" είπε στη γυναίκα του μόλις την είδε το πρωί. "Εγώ όχι" απάντησε εκείνη και τον πυροβόλησε έξι φορές με τη δίκαννη. Ε μα, τον μαλάκα, της είχε πρήξει τα αρχίδια τόσα χρόνια.

Σήμερα ο Θεός μου έκλεισε το μάτι

και εγώ τον έφτυσα στην μάπα.

Η ευθεία είναι ο πιο σύντομος δρόμος.

Η τεθλασμένη όμως, είναι ο πιο συναρπαστικός.

Ιστορία μιας πόλης

18.30. Έσβησε ακόμη ένα τσιγάρο πατώντας το στο πεζοδρόμιο. Είχε αργήσει. Ανησυχούσε πολύ. Τί να είχε γίνει άραγε; Λες να τη συνέλαβαν; Το ήξερε ότι αυτό που πήγαιναν να κάνουν ήταν πολύ ριψοκίνδυνο, μα δε γινόταν αλλιώς. Δεν μπορούσαν αλλιώς. Ο έρωτας δεν τους άφηνε να κάνουν αλλιώς. Η συνάθροιση μετά τις έξι μετά μεσημβρίας και η εκδήλωση «έρωτος ή αγάπης» σε δημόσιο χώρο όπως ανέφεραν οι παράγραφοι 2.14 και 3.5 του Νέου Συντάγματος, είχαν απαγορευθεί προ πολλού από το κράτος. Στεκόντουσαν λέει εμπόδιο στην πλήρη αξιοποίηση της εργατικής δύναμης των πολιτών . Και όταν ένα κράτος «πρέπει να αναπτυχθεί, να παράγει, δεν μπορεί παρά να αξιοποιεί την πλήρη εργατική δύναμη κάθε πολίτη» όπως επαναλάμβανε συνεχώς ο κυβερνήτης στα Μ.Μ.Ε. Ω ναι, το ήξερε πολύ καλά αυτό. Και πώς να μην το ήξερε άλλωστε; Το άκουγε τουλάχιστον 60 φορές τη μέρα. Στην τηλεόραση του σπιτιού του, από το αφεντικό του στη δουλειά, στα μεγάφωνα των κεντρικών οδών, στα ηχεία των μέσων μεταφοράς. Όπως το ήξερε

Οι καλύτερες ιδέες

σε επισκέπτονται πάντα στο μπάνιο. Όποιος ξέρει γιατί, ας πει και σε μένα.

Τάσος ο Καταφερτζής

Τις προάλλες είχαμε βγει με τον Τάσο κάπου ήσυχα. Ήταν γενικά ευχάριστος τύπος ο Τάσος, καλαμπουρτζής και άνετος. "Τάσος ο καταφερτζής" ήταν το παρατσούκλι του στην παρέα γιατί όποιο πρόβλημα και να 'χαμε πάντα στο τέλος κατάφερνε να μας κάνει να γελάμε. Μα εκείνη την μέρα,ο Τάσος ήταν πολύ διαφορετικός. Η συμπεριφορά του, το ύφος του, όλα αλλιώς. Φαινόταν σαν κάτι τον απασχολούσε. Και εκεί που ήμουν έτοιμος, να ρωτήσω "τί έχεις ρε Τάσο;" με προλαβαίνει και μου λέει σιγανά: "Βαρέθηκα." "Ε; Τί βαρέθηκες ρε Τάσο;" του κάνω εγώ. "Βαρέθηκα να είμαι θεατής" μου λέει. "Μια ζωή είμαι θεατής. Νιώθω, όπως μερικές φορές που βλέπεις ένα έργο στην τηλεόραση. Ότι άλλοι είναι αυτοί που παίζουν στο έργο και εσύ απλώς το βλέπεις. Και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να βλέπεις. Νιώθω ότι άλλοι αποφασίζουν για μένα, για το μέλλον μου, για τα πράγματα που με απασχολούν. Για αυτά που αγαπάω, για αυτά που μισώ. Όλα άλλοι. Και εγώ το

Όταν χειμωνιάζει

"Θυμάσαι το καλοκαίρι; Τότε που κάναμε βόλτες στην παραλία, τότε που μας φυσούσε το δροσερό αεράκι δίπλα στις ακρογυαλιές. Είχε λιακάδα τότε. Ξαπλώναμε στα λειβάδια και λιαζόμασταν τεμπέλικα. Θυμάσαι; Τότε που τσαλαβουτούσαμε παιχνιδιάρικα στην ακρογυαλιά; Σαν παιδιά κάναμε. Ήταν ωραία τότε. Ο αέρας μύριζε αλλιώς, δεν μπορώ να σου πω πως ακριβώς, αλλά ήταν διαφορετικά. Ήμασταν και οι δυο πολύ ευτυχισμένοι. Τέτοιες στιγμές ήταν που ευχόμουν να μην τελειώσει ποτέ, θυμάσαι; Και τώρα; Τώρα χειμωνιάζει. Τώρα δεν έχει πια λιακάδα, μόνο συννεφιά. Τώρα σκοτεινιάζει νωρίς. Και κάνει κρύο. Και το φοβάμαι το σκοτάδι. Το φοβάμαι το κρύο. Και εσύ; Εσύ δεν είσαι εδώ.Έφυγες πριν έρθει ο χειμώνας." είπε. Ένα χελιδόνι που πετούσε ψηλά, αρκετά μίλια παραπέρα, φυσικά και δεν άκουγε τίποτα απ'όλα αυτά. Ήταν αρκετά μακριά τώρα: είχε φύγει από το φθινόπωρο. Πήγαινε σε άλλα, πιο ζεστά μέρη. Γιατί τα χελιδόνια ποτέ δεν κάθονται πολύ σε ένα μέρος. Γιατί τα χελιδόνια είναι πουλιά αποδημη

Παράνοια

"Θα μου άρεσε να μου άρεσε αυτό που σ'αρέσει. Εσένα θα σου άρεσε να σου άρεσε αυτό που μ'αρέσει;" Αν πεις όχι, είσαι εγωιστής . Αν πεις ναι, δεν έχεις ισχυρή προσωπικότητα και επίσης θες κάτι να αλλάξει στη σχέση σας συνεπώς δεν είσαι ευτυχισμένος με αυτή και άρα εκείνη δεν σημαίνει τα πάντα για σένα . Σε αυτές τις περιπτώσεις, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να είσαι μουγγός ή κουφός. Ή και τα δύο.

Θα μ'άρεσε

να μην λέω πολλά.

Μοιρασιά

"Το θέμα είναι, ότι δεν μπορώ να μοιράζομαι." "Ε;" "Δεν μπορώ να μοιράζομαι. Όταν έχω κάτι, θέλω να το έχω ολόκληρο, να ξέρω ότι είναι αποκλειστικά δικό μου. Δεν αντέχω να αφήνω στην τύχη του το μισό του μέρος, χωρίς να γνωρίζω τί μπορεί να συμβεί. Δεν αντέχω να ξέρω ότι δεν είναι πλήρως αφοσιωμένο σε μένα, να ξυπνάω χωρίς να ξέρω τί πρόκειται να συμβεί μέσα στη μέρα. Αν αυτός που μοιράζεται μαζί μου κάτι, δεν το προσέχει αρκετά, αν αποφασίσει να διεκδικήσει μεγαλύτερο μέρος της πίτας, αν εγώ χάσω αυτό που έχω μαζί του, τότε τί γίνεται; Τότε τί κάνω εγώ; Αυτός ο φόβος είναι αλλοτριωτικός, είναι τρομερός, τρυπάει το μέσα σου και δεν σε αφήνει καθόλου σε ησυχία. Το ξέρω ότι είναι προβληματική η συμπεριφορά μου, όμως έτσι είναι, δέξου το. Και επειδή έχω στερηθεί πολλά στη ζωή μου, αρνούμαι να μοιραστώ. Και διεκδικώ το όλο. Συγγνώμη.", είπε και έφυγε. Το τετράχρονο αγοράκι άνοιξε διάπλατα τα μάτια του, κοίταξε τον πατέρα του που αποκρυνόταν κρατώντας τη

Όλα κυλάνε ρολόι

"Τικ τακ, τικ τακ... ΝΤΡΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΝ!" Πετάχτηκε απότομα από το κρεβάτι του. Πάντα τον εκνεύριζε αυτός ο ήχος. Ο ήχος που σήμαινε το τέλος των ονείρων, το ξύπνημα. Ο ήχος που όριζε το απότομο πέρασμα από τον φανταστικό κόσμο στην σκληρή πραγματικότητα. Ο ήχος του ρολογιού. "Τικ, τακ, τικ τακ..." Σηκώθηκε και με βαριεστημένα αργά βήματα έφτασε μέχρι το μπάνιο, για να ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπό του. Ανέκαθεν τα μισούσε τα ρολόγια. Τα θεωρούσε αποκλειστικούς υπεύθυνους για την ύπαρξη του χρόνου, για τη φθορά που αυτός επιφέρει. "Τικ, τακ, τικ, τακ..." Το νερό άρχισε να τσιτσιρίζει καθώς τοποθέτησε το μπρίκι στο καυτό μάτι της κουζίνας. Ποτέ του δεν τον γούσταρε το χρόνο. Δεν τον πήγαινε καθόλου. Κατηγορούσε το χρόνο για τα πάντα. "Χρόνος" έλεγε και από μέσα του και απ'έξω του, "δεν είναι τίποτα άλλο παρά η απώλεια των στιγμών. Πάντα, όταν ζεις μια όμορφη στιγμή, έρχεται ο χρόνος και στην παίρνει μακριά". Κα

O χρόνος περνάει διαφορετικά για τον καθένα.

Το πρόβλημα ,όμως, είναι ότι περνάει για όλους.

Συζήτηση για την σύγχρονη πραγματικότητα, τις ανθρώπινες σχέσεις και την αλήθεια του σύμπαντος

-Ποιός; -Πού; -Τί; -Γιατί; -Ε; -Πώς; -Πότε; -Μα... -Ααα... -Ουφ... -Αλήθεια; -Ώστε έτσι...

Τις προάλλες

είδα ένα άδειο τενεκεδένιο κουτάκι στο δρόμο. Προσπάθησα να το κλωτσήσω, μα δεν το πέτυχα. Ίσως αυτό να συνέβη επειδή δεν το ήθελα αρκετά.

Όποιος δεν βρίσκει, ψάχνει.

Όποιος δεν ψάχνει, βρίσκει.

Μερικές φορές, ξυπνάς

και αναρωτιέσαι γιατί σηκώθηκες από το κρεβάτι. Άλλες φορές, έχεις την απάντηση χωρίς να κάνεις καν την ερώτηση.

Τα πράγματα είναι πιο απλά απ'όσο νομίζουμε

και πιο πολύπλοκα απ'ότι φαίνονται.

Το ναυάγιο

"Το καράβι βυθίζεται" παρατήρησε ο ρεαλιστής. "Υπάρχουν αρκετές σωσίβιες λέμβοι για όλους μας" είπε ο αισιόδοξος. "Οι λέμβοι είναι τρύπιες. Θα πνιγούμε όλοι" απάντησε ο απαισιόδοξος. "Δεν μπορεί! Σίγουρα θα περάσει κάποιος από δω και θα μας σώσει!" είπε ο ονειροπόλος. "Μπα, κανείς δεν περνάει ποτέ από δω. Ακόμη και να περάσει, θα είναι κάποιος ψαράς που δεν θα έχει χώρο για όλους μας" αντέτεινε ο πεσιμιστής. "Τότε όλοι μαζί θα κολυμπήσουμε και θα βγούμε στην ακτή και ύστερα θα ξαναταξιδέψουμε" είπε ο οραματιστής.