Ιωσήφ των Ρωγών

Το κουμπί πατήθηκε στην στάση στο δρομάκι του Ιωσήφ των Ρωγών,

τα φρένα του παλιού τρόλλεϋ στρίγγλιξαν,
και κατεβήκαμε τρεις,
εγώ και άλλοι δύο.

Κάποτε, στην στάση στο δρομάκι του Ιωσήφ των Ρωγών,
κατεβαίναμε μαζί,
και γελούσαμε,
με το αστείο όνομά του,
με το ότι ήμασταν μαζί,
με τις χιλιάδες προοπτικές που μας έδινε το μέλλον.

Κάποτε, στο δρομάκι του Ιωσήφ των Ρωγών,
με ρώτησες αν θέλω να ανέβω σπίτι σου
για να μην πηγαίνω μέχρι το δικό μου,
αν και μέναμε τόσο κοντά,
εγώ σε τράβηξα σε μια σκοτεινή γωνιά,
και δώσαμε το πρώτο μας φιλί.

Τώρα, μερικές φορές ξεχνιέμαι,
δεν προλαβαίνω να πατήσω το κουμπί,
και κατεβαίνω σε άλλη στάση,
κάθε φορά και διαφορετική.

Τώρα πια, κανείς δεν κατεβαίνει στον Ιωσήφ των Ρωγών,
παρέμεινε ένα ήσυχο και σκοτεινό δρομάκι,
θλιβερό ενθύμιο του πρόσφατου παρελθόντος.

Μα τί αστείο όνομα, αλήθεια.