Το τέλος της ιστορίας

Τελειώνει η ιστορία;
Και τί είναι η ιστορία για να τελειώσει;
Ιστορία είναι η ανθρώπινη αντίληψη για την χρονική εξέλιξη της πραγματικότητας.
Φιλοσοφική άποψη.
Υπάρχει αντίληψη χωρίς πραγματικότητα;
Φιλοσοφικό ερώτημα.
Οι φιλόσοφοι προσπάθησαν να ερμηνεύσουν τον έρωτα, καθήκον των εραστών είναι να τον αλλάξουν.
Οι μεγάλοι του ιστορικού υλισμού θα με περιγελούσαν.
Οπότε. Επαναδιατύπωση.

Ιστορία είναι η σύγκρουση των αντικρουόμενων συμφερόντων δύο εραστών. 

Ο Κώστας άφησε για λίγο τις σκέψεις του μόνες, και κοίταξε μια πλήρως πραγματική τελειωμένη ιστορία του που καθόταν σε ένα τραπέζι λίγο πιο δίπλα από το δικό του. Μια τελειωμένη ιστορία,που πιθανόν βρισκόταν στην αρχή μιας νέας, δικής της, ιστορίας αν έκρινε από τον τύπο που καθόταν δίπλα της.

Ο Κώστας χαμογέλασε πικρά, χωρίς να μπορεί να καταλάβει το γιατί.

Μήπως είναι η ιστορία δεν είναι μία αλλά πολλές;
Μήπως οι πολλές ιστορίες εξελίσσονται σε παράλληλες χρονικότητες;
Όπως τα μνημόνια και η θέληση της κυβέρνησης για σοσιαλισμό, σύμφωνα με κάποιον καραγκιόζη που το παίζει φιλόσοφος;
Αλλά τα μνημόνια είναι η αιτία ή το αποτέλεσμα της κρίσης;

Αυτή τη φορά τις σκέψεις του διέκοψε  μια νέα ιστορία, η οποία γυρνώντας από την τουαλέτα του μαγαζιού, χάιδεψε με την άκρη της παλάμης της τον ώμο του, του έδωσε ένα φιλί και κάθησε απέναντί του.

Ο Κώστας κοίταξε τις ιστορίες, νέες και παλιές, να συνυπάρχουν σε αυτό το ιστορικά χωροχρονικό (ή μήπως χωροχρονικά ιστορικό ; ) παράδοξο.

Και η νύχτα κύλησε. Γλυκά και πικρά.



"Ξέρεις, μνημόνια - ξεμνημόνια, το μόνο σίγουρο είναι ότι τώρα με την κρίση, δεν μπορώ να κάνω σχέσεις...", ήταν η ατάκα που ξεστόμισε η νέα ιστορία, το επόμενο πρωινό.
Ατάκα που γράφτηκε στην πρώτη και τελευταία σελίδα της Νέας Ιστορίας, ολοκλήρωνοντας και αυτή τη σύντομη ιστορική περίοδο του Κώστα. 

Έτσι, ο Κώστας, βγήκε από την πολυκατοικία μιας ακόμη τελειωμένης ιστορίας, και σταμάτησε το πρώτο λεωφορείο που περνούσε με κατεύθυνση το κέντρο.

Το λεωφορείο σταμάτησε απρόθυμα και ο Κώστας ανέβηκε, εξίσου απρόθυμα.

Αφού κατάφερε να καθίσει, ο Κώστας κοίταξε προσεκτικά το πλήθος στο λεωφορείο και στο δρόμο έξω από αυτό.

Ούτε θάλασσα,
ούτε φτερουγίσματα,

ούτε Εκείνη,

ούτε τίποτα.

Μόνο κρίση.
Όχι μόνο οικονομική.
Πιθανώς ιστορική. 

Αλλά, σίγουρα, πέρα για πέρα πραγματική.