Μετά τα μεσάνυχτα στην Αθήνα
Μετά τα μεσάνυχτα στην Αττική,ο Ρωμαίος αιμορραγεί υπό το γρέζι της φωνής του Τομ που Περιμένει.
Κάποιος άστεγος παραπαίει, προσπαθώντας βρει τα πατήματά του σε αυτό τον κόσμο. Λακούβες διαγράφονται πάνω στους βρώμικους δρόμους - η απόδειξη της προχειρότητας με την οποία εκλαμβάνουμε τα πράγματα. Όλοι; Επιμένω να ελπίζω πως όχι.
Στο βάθος, η Ακρόπολη φέγγει,ένας αρχαίος οδηγός των ξεστρατισμένων μεθυσμένων, ένας φάρος ναυάγιων της ζωής που αναζωογωνεί τον εθνικισμό ανά τους αιώνες.
Μετά τα μεσάνυχτα, συμμορίες μεταναστών ανταλάσσουν χαλαρές κουβέντες στα σοκάκια. Για ένα μέλλον που έγινε παρόν και δεν είναι αυτό που θα ΄πρεπε να ήταν. Για μια αθωότητα και μια πατρίδα που χάθηκαν. Για πάντα; Επιμένουν να ελπίζουν πως όχι.
Μετά τα μεσάνυχτα, τα φώτα της πόλης προσδίδουν μιας ιδιαίτερη κινηματογραφική αίσθηση. Σκληρές σκιές, αγοραίος έρωτας, εγκλήματα. Πρωταγωνιστές νουάρ ταινίας του '60 που επιλέχθηκαν χωρίς οντισιόν και παρά τη θέλησή τους.
Μέσα από την νοητική μουσική των τίτλων,η μυρωδιά των δακρυγόνων υψώνεται πάνω από την πόλη. Μια βίαιη επιστροφή στην σκληρή πραγματικότητα.
Φωτιές, κι εκρήξεις, και ύστερα κι άλλες φωτιές, και εκρήξεις, σε μια ξεψυχισμένη νυχτερινή υπενθύμιση των ημερήσιων καθηκόντων των ξεσηκωμένων. Και ΜΑΤ. Δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες ΜΑΤ. Μια διαρκής υπενθυμίση του πως αντιμετωπίζει το κράτος τα καθήκοντα αυτά.
Mετά τα μεσάνυχτα, κάποιο βαποράκι σπάει τις ημερήσιες μερίδες των πελατών του σε ένα πεζούλι στο πεδίο του Άρεως. Κοιτώντας με την προσμονή μικρού παιδιού τον κόσμο που σχηματίζει ουρές στο διπλανό ΑΤΜ. Η ελπίδα. Μια έννοια ανεξάρτητη από την πιθανότητα πραγμάτωσής της. Μαθηματικώς μιλώντας, δηλαδή.
Μετά τα μεσάνυχτα, σε μια γωνιά της Πλάκας,κάποιος νέος κατουράει κάποια μνημεία. Ένα ηχηρό χαστούκι στην ιδέα της ιστορικής συνέχειας του έθνους και λοιπά. Μια καθημερινή ανακούφιση ανάγκης, μετατράπεται στον πιο όμορφο συμβολισμό υπό τις κατάλληλες συνθήκες.
Μια μπουλντούζα εμποδίζει την επιστροφή στην ασφάλεια. Κάποια έργα σε κάποιο δρόμο. Η έλλειψη άδειας αλλάζει τους εργασιακούς όρους με τον πιο περίεργο τρόπο.
Μετά τα μεσάνυχτα, οι αποκαμωμένοι από τις δυσκολίες της ημέρας και τις ευκολίες της νύχτας, διασκορπίζονται σε παγκάκια και πεζούλια. Ολιγόλεπτη στάση από τη ζωή, το χρόνο, τις ευθύνες. Ή η ψευδαίσθησή της στάσης, τέλος πάντων. Καμιά φορά η ψυχολογία είναι σημαντική, ξέρεις.
Μετά τα μεσάνυχτα, η σκέψη βαραίνει. Η δυσκολία προσανατολισμού οφείλεται στις ιδιαίτερες συνθήκες. Η δυσκολία προσανατολισμού οφείλεται στις ιδιαίτερες συνθήκες; Η σκέψη ότι τα μεσάνυχτα δεν είναι τίποτ' άλλο παρά μια στιγμή της ημέρας, μια φωτογραφία της ζωής, είναι συντριπτική.
Μετά τα μεσάνυχτα, μέσα από τις σκιές, και τα φώτα, και τα δακρυγόνα, ξεπροβάλλει. Ο συνδετικός κρίκος της ημέρας με τη νύχτα. Η διαρκής νίκη της ζωής πάνω στο θάνατο. Του απροσδόκητου πάνω στο καθιερωμένο. Του αυθορμητισμού πάνω στη ρουτίνα.
Ένα ζευγάρι.
Ο έρωτας.
Η συνειδητοποίηση είναι αστραπιαία. Η Βέρα ίσως και να ζει τελικά. Τα κουρέλια ίσως να τραγουδάνε ακόμα, κάπου εκεί έξω.
Όπως πάντα, μετά τα μεσάνυχτα.
Κάποιος άστεγος παραπαίει, προσπαθώντας βρει τα πατήματά του σε αυτό τον κόσμο. Λακούβες διαγράφονται πάνω στους βρώμικους δρόμους - η απόδειξη της προχειρότητας με την οποία εκλαμβάνουμε τα πράγματα. Όλοι; Επιμένω να ελπίζω πως όχι.
Στο βάθος, η Ακρόπολη φέγγει,ένας αρχαίος οδηγός των ξεστρατισμένων μεθυσμένων, ένας φάρος ναυάγιων της ζωής που αναζωογωνεί τον εθνικισμό ανά τους αιώνες.
Μετά τα μεσάνυχτα, συμμορίες μεταναστών ανταλάσσουν χαλαρές κουβέντες στα σοκάκια. Για ένα μέλλον που έγινε παρόν και δεν είναι αυτό που θα ΄πρεπε να ήταν. Για μια αθωότητα και μια πατρίδα που χάθηκαν. Για πάντα; Επιμένουν να ελπίζουν πως όχι.
Μετά τα μεσάνυχτα, τα φώτα της πόλης προσδίδουν μιας ιδιαίτερη κινηματογραφική αίσθηση. Σκληρές σκιές, αγοραίος έρωτας, εγκλήματα. Πρωταγωνιστές νουάρ ταινίας του '60 που επιλέχθηκαν χωρίς οντισιόν και παρά τη θέλησή τους.
Μέσα από την νοητική μουσική των τίτλων,η μυρωδιά των δακρυγόνων υψώνεται πάνω από την πόλη. Μια βίαιη επιστροφή στην σκληρή πραγματικότητα.
Φωτιές, κι εκρήξεις, και ύστερα κι άλλες φωτιές, και εκρήξεις, σε μια ξεψυχισμένη νυχτερινή υπενθύμιση των ημερήσιων καθηκόντων των ξεσηκωμένων. Και ΜΑΤ. Δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες ΜΑΤ. Μια διαρκής υπενθυμίση του πως αντιμετωπίζει το κράτος τα καθήκοντα αυτά.
Mετά τα μεσάνυχτα, κάποιο βαποράκι σπάει τις ημερήσιες μερίδες των πελατών του σε ένα πεζούλι στο πεδίο του Άρεως. Κοιτώντας με την προσμονή μικρού παιδιού τον κόσμο που σχηματίζει ουρές στο διπλανό ΑΤΜ. Η ελπίδα. Μια έννοια ανεξάρτητη από την πιθανότητα πραγμάτωσής της. Μαθηματικώς μιλώντας, δηλαδή.
Μετά τα μεσάνυχτα, σε μια γωνιά της Πλάκας,κάποιος νέος κατουράει κάποια μνημεία. Ένα ηχηρό χαστούκι στην ιδέα της ιστορικής συνέχειας του έθνους και λοιπά. Μια καθημερινή ανακούφιση ανάγκης, μετατράπεται στον πιο όμορφο συμβολισμό υπό τις κατάλληλες συνθήκες.
Μια μπουλντούζα εμποδίζει την επιστροφή στην ασφάλεια. Κάποια έργα σε κάποιο δρόμο. Η έλλειψη άδειας αλλάζει τους εργασιακούς όρους με τον πιο περίεργο τρόπο.
Μετά τα μεσάνυχτα, οι αποκαμωμένοι από τις δυσκολίες της ημέρας και τις ευκολίες της νύχτας, διασκορπίζονται σε παγκάκια και πεζούλια. Ολιγόλεπτη στάση από τη ζωή, το χρόνο, τις ευθύνες. Ή η ψευδαίσθησή της στάσης, τέλος πάντων. Καμιά φορά η ψυχολογία είναι σημαντική, ξέρεις.
Μετά τα μεσάνυχτα, η σκέψη βαραίνει. Η δυσκολία προσανατολισμού οφείλεται στις ιδιαίτερες συνθήκες. Η δυσκολία προσανατολισμού οφείλεται στις ιδιαίτερες συνθήκες; Η σκέψη ότι τα μεσάνυχτα δεν είναι τίποτ' άλλο παρά μια στιγμή της ημέρας, μια φωτογραφία της ζωής, είναι συντριπτική.
Μετά τα μεσάνυχτα, μέσα από τις σκιές, και τα φώτα, και τα δακρυγόνα, ξεπροβάλλει. Ο συνδετικός κρίκος της ημέρας με τη νύχτα. Η διαρκής νίκη της ζωής πάνω στο θάνατο. Του απροσδόκητου πάνω στο καθιερωμένο. Του αυθορμητισμού πάνω στη ρουτίνα.
Ένα ζευγάρι.
Ο έρωτας.
Η συνειδητοποίηση είναι αστραπιαία. Η Βέρα ίσως και να ζει τελικά. Τα κουρέλια ίσως να τραγουδάνε ακόμα, κάπου εκεί έξω.
Όπως πάντα, μετά τα μεσάνυχτα.
Comments
Post a Comment