Μετρό vol. 2

Μπαίνουμε στο σταθμό. Κρατάμε τα εισητήρια σφιχτά, τα δαγκώνουμε ακόμη σφιχτότερα με τα στόματά μας. Τρανή απόδειξη ότι είμαστε νόμιμοι, προβλεπόμενοι, είτε νεκροί, είτε ζωντανοί.

Η σκάλα μας παρασέρνει αργά αλλά σταθερά στον κατήφορο, στο σκοτάδι. Και εμείς απλά στεκόμαστε και το υπομένουμε, αδύναμοι να αντισταθούμε. 

Ύστερα τρέχουμε να προλάβουμε το τρένο, μα πάντα φτάνουμε καθυστερημένοι. 

Στο τέλος, χανόμαστε με πάταγο στο σκοτεινό τούνελ. Εκεί που κάθε μορφής επικοινωνία είναι αδύνατη.