Μετα - κόμιση

Δωμάτιο. Πάτωμα. Στοιβαγμένες  κούτες γεμάτες σκονισμένα συναισθήματα σε μια γωνιά. Σκισμένες αφίσες, αναμνήσεις ενός χαμένου πρόσφατου ή παλιότερου παρελθόντος στην άλλη. Ένα κομοδίνο που ξεχειλίζει από χρησιμοποιημένα λάθη και ξεχασμένες αγάπες, σχεδόν χάνεται ανάμεσά τους.

Μισοσκόταδο. Η λάμπα της άγνοιας και του φόβου τρεμοπαίζει. Το φως επιστρέφει μόνο και μόνο για να ξαναχαθεί. Τα μόρια της σκόνης της αμφιβολίας καταφέρνουν και χώνονται, σχεδόν χορευτικά, μέσα από τις μισόκλειστες γρύλιες.

Ξαπλώνω στο κρεβάτι. Κοιτάω το ταβάνι. "Θέλει οπωσδήποτε καθάρισμα", σκέφτομαι.