Μαζί

Ανταλλάξαμε πρόθυμα την θέληση για ζωή με απελπισία. Τα όνειρά μας, με αδιέξοδα.

Χτίσαμε στέρεα, ασφαλή ατομικά κελιά, να μας προστατεύουν από το κρύο και από τις  ενοχλητικές επαφές με τρίτους.

Μετατρέψαμε τον έρωτα, από μεθυστικό συναίσθημα, σε αρρωστημένη εμμονή με ολίγον τι από ενοχή.

Κρύψαμε καλά τα "θέλω" κάτω από τα μεγάλα "πρέπει".

Σβήσαμε το πάθος που σικόκαιγε μέσα μας, με τις ιδέες της καριέρας και της κοινωνικής ανέλιξης.

Ξεδιαλέξαμε προσεκτικά τα λόγια μας: κρατήσαμε τα απολύτως απαραίτητα για την καθημερινή μας επικοινωνία και πετάξαμε τα άλλα, τα περιττά,  στο σκοτεινό πίσω μέρος του μυαλού μας.

Τα πρόσωπά, τα βλέμματά μας τα χώσαμε πίσω από τεράστιες γυάλινες οθόνες που προσφέρουν την απαραίτητη απόσταση και ασφάλεια. Οι συζητήσεις, οι φιλοφρονήσεις, το φλερτ, η θλίψη, η αγάπη, το πάθος, ο πόθος, έγιναν εικονικά χεράκια με αντίχειρες που δείχνουν προς τα πάνω ή προς τα κάτω.

Τα συναισθήματα κρύφτηκαν καλά στις τσέπες μας, να τα ψάχνουμε, όπως τα ψιλά, τις στιγμές που χρειάζονται, και να μην τα βρίσκουμε.


Όχι μόνο "αυτοί". Και εμείς.  Όλοι μαζί τα κάναμε.

Έξω ψάχνουν μα δε βρίσκουν, αγαπούν μα δεν αγαπιούνται,  θέλουν να χαρούν μα κλαίνε, θέλουν να φάνε μα δεν έχουν, απολύονται και δεν ξαναπροσλαμβάνονται,  αποστρέφουν το βλέμμα τους από τη ζωή, χάνουν τα σπίτια τους, δεν τα χάνουν, τους τα παίρνουν, διαμαρτύρονται, τους δέρνουν, πεθαίνουν από την πείνα και το κρύο, τους ξαναδέρνουν, πάει τέλειωσε λένε, αυτοκτονούν. Δολοφονούνται.

Κράτα μου το χέρι σφιχτά και πάμε. Μαζί θα τ'αλλάξουμε όλα. Μόνο εμείς μπορούμε. Μόνο μαζί μπορούμε.

Είσαι;