Τα πάντα είναι εδώ μέσα

"Ξόρκισε το θάνατο".

Αυτή ήταν η μόνη φράση που μου έλεγε. Η αγαπημένη του φράση.

"Ξόρκισε το θάνατο" μου επαναλάμβανε συνεχώς και έπαιρνε ένα ύφος το οποίο  φανέρωνε ότι γνώριζε το μυστικό και τον ακριβή τρόπο με τον οποίο μπορούσε να το υλοποιήσει.

"Νίκος ο τρελός". Αυτό ήταν το παρατσούκλι του  στη γειτονιά. Ήταν ένας μεσήλικας άστεγος ο οποίος τριγυρνούσε στην περιοχή με τα ίδια, φθαρμένα ρούχα.

Πολλές φορές, πλησίαζε τους περαστικούς και τους έλεγε ένα πράγμα. Μόνο ένα πράγμα:
"Ξόρκισε τον θάνατο".

Όλοι τον περνούσαν για τρελό και λέγαν διάφορες ιστορίες για το παρελθόν του. Ότι τάχα κάποτε ήταν επιτυχημένος και σπουδαίος, με οικογένεια. Και κάποια στιγμή έχασε τα λεφτά του και το σπίτι του με άγνωστο τραγικό τρόπο και η γυναίκα και τα παιδιά του τον παράτησαν. Και τον άφησαν μόνο, να περιφέρεται στους δρόμους. Εξ'ου και τρελάθηκε, εξ'ου και το προσωνύμιό του.

Όλοι τον περνούσαν για τρελό λοιπόν. Όλοι, εκτός από μένα.
Εμένα ο Νίκος δεν μου φαινόταν καθόλου τρελός. Το κάθε άλλο. Ήμουν σίγουρος ότι τα ευγενικά, γαλάζια μάτια του και το αγαθό του βλέμμα δεν θα  μπορούσαν να κρύβουν τρέλα. Ίσως να έκρυβαν μια ιδιαίτερη σοφία.
Μια πρωτότυπη γνώση που ο κόσμος δεν ήταν έτοιμος να την δεχτεί. Ναι, μια πρωτοτότυπη, ιδιαίτερη γνώση. Και σίγουρα, όχι τρέλα.

Οι συναντήσεις μας πάντοτε ήταν τυχαίες. Είτε σε κάποιο παγκάκι της πλατείας, είτε σε καφενείο της γειτονιάς, είτε στο δρόμο, όλο πάνω του έπεφτα.

Πολλές φορές με αναγνώριζε και με πλησίαζε μόνος του. Ποτέ όμως, δεν με χαιρετούσε.

"Ξόρκισε το θάνατο" μου έλεγε κατευθείαν ψιθυριστά και εγώ ποτέ δεν καταλάβαινα τη σημασία της έκφρασης. Ύστερα όμως, με κοιτούσε στα μάτια, μ'ένα ύφος που μου φανέρωνε ότι έπρεπε να το καταλάβω μόνος μου. Και έτσι, έπνιγα την απορία μου και προσπαθούσα να βρω την απάντηση σιωπηλά. Μόνος.

Δεν ήταν λίγες οι φορές περνούσαμε ώρες μαζί. Μόλις συναντιόμασταν, μου έλεγε να "ξορκίσω το θάνατο", και ύστερα καθόταν δίπλα μου.
Καθόμασταν έτσι, αμίλητοι, για ώρες ολόκληρες. Κάπου - κάπου τον κερνούσα και καμιά μπύρα και εκείνος την έπινε με ευχαρίστηση.

Μια μέρα ήρθε και με βρήκε σ'ένα παγκάκι που καθόμουν. Φαινόταν διαφορετικός από τις άλλες φορές. Κάθισε, βούτηξε τα χέρια μου, τα έσφιξε δυνατά με τα δικά του και μου είπε με μάτια γεμάτα δάκρυα:

"Ξόρκισε το θάνατο! Πρέπει να ξορκίσεις το θάνατο!"

Τότε, εγώ δεν άντεξα και τον ρώτησα:

"Πώς θα το κάνω αυτό; Πώς θα ξορκίσω το θάνατο;"

Εκείνος ξαφνικά άλλαξε τελείως ύφος. Η γαλήνη πλημμύρισε το πρόσωπό του. Άφησε τα χέρια μου, και έδειξε το κεφάλι του.

"Τα πάντα είναι εδώ μέσα." μου είπε.

"Εδώ" επανέλαβε αργά, κουνώντας πέρα δώθε τον δείκτη του.

Ύστερα έφυγε, αφήνοντάς με, όπως πάντα, με την απορία.

"Τα πάντα είναι εδώ μέσα..."


Την επόμενη  μέρα ο φούρναρης της γειτονιάς μου είπε πως ο "Νίκος ο τρελός" νοσηλευόταν σε κάποιο κεντρικό ίδρυμα.

Απ'ότι μου είπε, το προηγούμενο απόγευμα είχε σκαρφαλώσει στο κεντρικό συντριβάνι της πλατείας και φώναζε με όλη του τη δύναμη "Ξορκίστε το θάνατο! Ξορκίστε το θάνατο!". Γρήγορα μαζεύτηκε πολύς κόσμος και κάποιος κάλεσε την αστυνομία.

Λίγο πριν φτάσει  η αστυνομία μαζί με ένα ασθενοφόρο, εκείνος φάνηκε να χάνει τις αισθήσεις του, έπεσε κάτω από το συντριβάνι, και το ασθενοφόρο τον μετέφερε στο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν μέχρι και εκείνη τη στιγμή.




Μισή ώρα αφού έμαθα το περιστατικό, εγώ άνοιγα την πόρτα του δωματίου 306 της πτέρυγας των "παραφρόνων" του νοσοκομειακού ιδρύματος "Υγεία".

Αναρίγησα ολόκληρος όταν τον είδα.  Τα χέρια του και τα πόδια του δεμένα, και εκείνος διασωληνομένος, να κοιτάζει με ένα βλέμμα απλανές το περιβάλλον του.

 Σε μια καρέκλα δίπλα, ένας νοσοκόμος με αυστηρό ύφος να επιβλέπει αυτό το "ταραχοποιό στοιχείο".

Τοποθέτησα τα λουλούδια που του είχα φέρει στο κομοδίνο δίπλα του και του έγνεψα με το χέρι. Δεν  φάνηκε να με καταλαβαίνει.

"Τα ηρεμιστηκά τον έχουν ναρκώσει", μουρμούρισε ο αυστηρός φύλακάς του.

Με αργά βήματα πλησίασα πιο πολύ το κρεββάτι του και έσκυψα του αυτί του. "Ξόρκισε το θάνατο",  του ψιθύρισα. Τίποτα.

"Τα πάντα είναι εδώ", είπα, ακουμπώντας το κεφάλι μου.

Αυτό φάνηκε να τραβάει κάπως την προσοχή του.

Με όση δύναμη του είχε απομείνει, τέντωσε το λαιμό του και ο νοσοκόμος-μπουλντόγκ πετάχτηκε για μια στιγμή από την καρέκλα περιμένοντας ότι "ο επικίνδυνος τρελός" θα μου έκανε κακό.

Ο Νίκος έστριψε το κεφάλι του προς τα 'μένα και με κοίταξε, με μάτια υγρά από το φάρμακο και την κούραση.


"Τον φοβάμαι τον θάνατο", μου είπε αργά.

Γύρισα από την άλλη και έφυγα γρήγορα, σκουπίζοντας όπως όπως τα δάκρυα από τα μάτια μου. Δεν μπορούσα να αντέξω άλλο εκεί μέσα.




Δεν ξανάκουσα ποτέ νέα του Νίκου. Άλλοι λένε ότι πέθανε σε κείνο το ίδρυμα, άλλοι ότι τον μετέφεραν σε διάφορα μέρη μέχρι να πεθάνει, άλλοι πάλι ότι τον άφησαν ελεύθερο και πέθανε μόνος, στο δρόμο...

Όμως εγώ δεν πιστεύω τίποτα απ' όλα αυτά.

Μέχρι και σήμερα, θέλω να πιστεύω ότι "ο Νίκος ο τρελός" πέτυχε αυτό που ήθελε τόσο καιρό, αυτό που πρέτρεπε όλη την ανθρωπότητα να κάνει:

Κατάφερε να "ξορκίσει το θάνατο".