Κωστάκης ο Σκληρός

Ήταν σκληρό παιδί ο Κωστάκης. Αυτό του το αναγνώριζε όλη η παρέα. Ανεξάρτητα από τα όποια ελαττώματά ή προτερήματά του, το ότι ήταν πολύ σκληρός ήταν γεγονός.

Μια φορά λοιπόν που τον πέτυχα τυχαία στο δρόμο, ήρθε φουριόζος προς το μέρος μου. Τον κοίταξα. Φαινόταν έξαλλος.

"Άκου εκεί ρε! Την πουτάνα ρε! Να μου πει εμένα ρε!" φώναζε οργισμένος, εκτοξεύοντας ταυτόχρονα σταγονίδια σάλιου προς κάθε κατεύθυνση.

"Τί έγινε ρε Κωστάκη;" τον ρώτησα εγώ αμέσως, αρκετά ανήσυχος.

"Τί να γίνει ρε; Τί να γίνει; Την πουτάνα ρε! Δεν βρέθηκε ακόμη η γυναίκα που θα μου μιλήσει έτσι εμένα ρε!"

"Σου έκανε μαλακία κάποια ρε Κωστάκη; Καινούρια περίπτωση; Και εγώ να μην ξέρω τίποτα; Για πες, πού τη γνώρισες;"

Ο Κωστάκης, καταλαβαίνοντας ότι με τις φωνές δεν επρόκειτο να βγάζαμε άκρη, πίεσε τον εαυτό του να ηρεμίσει. Μετά από σχεδόν ένα λεπτό σιωπής, ξαναμίλησε.

"Τί εννοείς πού την γνώρισα; Δεν την ξέρω καν!"

"Ε; Μα τώρα δεν είπες ότι κάποια σου μίλησε κάπως;" ρώτησα γεμάτος απορία.


"Ναι, η πουτάνα!" φώναξε ο Κωστάκης που είχε αρχίσει να ξαναφορτώνει.


"Και; πού την ξέρεις αυτή την 'πουτάνα';"


"Δεν την ξέρω σου είπα! Από το τηλέφωνο."

"Ε;"

"Να, ήμουν σπίτι, πεινούσα και δεν είχα τίποτα για φαί. Βρήκα ένα τυχαίο προσπέκτους από τον σωρό με τα προσπέκτους ντελιβεράδικα και πήρα τηλέφωνο την "πίτα του Μάκη"."

"Και;"


"Και το σηκώνει μια καριόλα τηλεφωνήτρια, και τί μου λέει;"


"Τί σου λέει;"

"Λέγετε;"

"'Λέγετε;'"


"'Λέγετε;'" ρε! 'Ναι'! Η πουτάνα! Που θα μου πεί εμένα ΄Λέγετε;'"

"Και συ τί έκανες;"

"Τί να κάνω; Της το κλεισα στα μούτρα της πουτάνας! Άκου εκεί, να μου πει εμένα 'λέγετε;'"

Η αλήθεια είναι ότι είχα μείνει λίγο μαλάκας, αλλά επίσης αλήθεια είναι ότι το καλύτερο που είχες να κάνεις όταν ο Κωστάκης βρισκόταν σε στιγμή έκρηξης, ήταν να τον αφήσεις απολύτως ήσυχο.
Έτσι συμπεριφέρθηκα σαν να μου είχαν πει το πιο λογικό πράγμα του κόσμου.

Μόλις βεβαιώθηκα ότι η μπόρα είχε περάσει, και με κίνδυνο της σωματικής μου ακεραιότητας, του είπα, όσο πο μαλακά μπορούσα:

"Ξέρεις Κωστάκη,νομίζω, χωρίς να ξέρω κιόλας, ότι σε παρόμοιες περιπτώσεις, καλό είναι να δρας λίγο διαφορετικά".

Εκείνος, με κοίταξε για λίγη ώρα με μάτια έτοιμα να πεταχτούν έξω από τις κόγχες τους και την καρδιά μου να χτυπάει γρήγορα, μετά από λίγο όμως ηρέμησε απότομα και με αγκάλιασε σφιχτά.


"Έχεις δίκιο", μου είπε,"έχεις δίκιο". Ύστερα με φίλησε σταυρωτά και απομακρύνθηκε τόσο γρήγορα όσο είχε εμφανιστεί.





Λίγες μέρες αργότερα, σε κάποιο μεσημεριανό δελτίο, έμαθα ότι μια νεαρή υπάλληλος συνοικιακής ψησταριάς βρέθηκε άγρια δολοφονημένη στο διαμέρισμά της. Ο δράστης ήταν, μέχρι και τότε, εξαφανισμένος.


Δεν έχω ιδέα πώς είχε μάθει διεύθυνση, όνομα τηλέφωνο και λοιπά στοιχεία, αλλά ένα ήταν το μόνο σίγουρο:

Ήταν σκληρό παιδί ο Κωστάκης.

Comments