Όταν χειμωνιάζει

"Θυμάσαι το καλοκαίρι;

Τότε που κάναμε βόλτες στην παραλία, τότε που μας φυσούσε το δροσερό αεράκι δίπλα στις ακρογυαλιές. Είχε λιακάδα τότε. Ξαπλώναμε στα λειβάδια και λιαζόμασταν τεμπέλικα. Θυμάσαι; Τότε που τσαλαβουτούσαμε παιχνιδιάρικα στην ακρογυαλιά; Σαν παιδιά κάναμε. Ήταν ωραία τότε. Ο αέρας μύριζε αλλιώς, δεν μπορώ να σου πω πως ακριβώς, αλλά ήταν διαφορετικά. Ήμασταν και οι δυο πολύ ευτυχισμένοι. Τέτοιες στιγμές ήταν που ευχόμουν να μην τελειώσει ποτέ, θυμάσαι;

Και τώρα; Τώρα χειμωνιάζει. Τώρα δεν έχει πια λιακάδα, μόνο συννεφιά. Τώρα σκοτεινιάζει νωρίς. Και κάνει κρύο. Και το φοβάμαι το σκοτάδι. Το φοβάμαι το κρύο. Και εσύ; Εσύ δεν είσαι εδώ.Έφυγες πριν έρθει ο χειμώνας." είπε.



Ένα χελιδόνι που πετούσε ψηλά, αρκετά μίλια παραπέρα, φυσικά και δεν άκουγε τίποτα απ'όλα αυτά. Ήταν αρκετά μακριά τώρα: είχε φύγει από το φθινόπωρο. Πήγαινε σε άλλα, πιο ζεστά μέρη. Γιατί τα χελιδόνια ποτέ δεν κάθονται πολύ σε ένα μέρος. Γιατί τα χελιδόνια είναι πουλιά αποδημητικά. Δεν αντέχουν στο κρύο.

Και πάντα, μα πάντα, φεύγουν όταν χειμωνάζει.