Τάσος ο Καταφερτζής

Τις προάλλες είχαμε βγει με τον Τάσο κάπου ήσυχα.
Ήταν γενικά ευχάριστος τύπος ο Τάσος, καλαμπουρτζής και άνετος. "Τάσος ο καταφερτζής" ήταν το παρατσούκλι του στην παρέα γιατί όποιο πρόβλημα και να 'χαμε πάντα στο τέλος κατάφερνε να μας κάνει να γελάμε.

Μα εκείνη την μέρα,ο Τάσος ήταν πολύ διαφορετικός. Η συμπεριφορά του, το ύφος του, όλα αλλιώς. Φαινόταν σαν κάτι τον απασχολούσε. Και εκεί που ήμουν έτοιμος, να ρωτήσω "τί έχεις ρε Τάσο;" με προλαβαίνει και μου λέει σιγανά:

"Βαρέθηκα."

"Ε; Τί βαρέθηκες ρε Τάσο;" του κάνω εγώ.

"Βαρέθηκα να είμαι θεατής" μου λέει. "Μια ζωή είμαι θεατής. Νιώθω, όπως μερικές φορές που βλέπεις ένα έργο στην τηλεόραση. Ότι άλλοι είναι αυτοί που παίζουν στο έργο και εσύ απλώς το βλέπεις. Και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να βλέπεις. Νιώθω ότι άλλοι αποφασίζουν για μένα, για το μέλλον μου, για τα πράγματα που με απασχολούν. Για αυτά που αγαπάω, για αυτά που μισώ. Όλα άλλοι. Και εγώ το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να βλέπω. Αμέτοχος. Και το βαρέθηκα αυτό. Βαρέθηκα να βλέπω τηλεόραση."

Με προβλημάτισε αυτό που μου είπε και μείναμε για λίγο σιωπηλοί.
Καθ'όλη τη συνάντησή μας προσπάθησα να του φτιάξω το κέφι, αλλά μάταια.

Όταν αποχαιρετιστήκαμε του είπα "να προσέχεις" και το εννοούσα, αλλά δε φάνηκε να δίνει και πολύ σημασία. Απομακρύνθηκε σκεφτηκός και σκυφτός, διαφορετικά απ'ότι συνήθως που έφευγε χαμογελαστός μετά από αγκαλιές και φιλιά.



Τρεις μέρες αργότερα είχαμε βγει με τα παιδιά στο μπαρ του Μπάμπη. Λέγαμε τις συνηθισμένες μαλακίες, για γκόμενες και τέτοια. Ήμασταν μάλιστα στο περίφημο σημείο όπου ο Μιχάλης διατυπώνει μια από τις φιλοσοφίες του για το νόημα της ζωής όταν ο Μπάμπης ήρθε στο τραπέζι μας αλαφιασμένος. Ένα εξαιρετικά ανησυχητικό ύφος διαγραφόταν στο πρόσωπό του. Ανησυχήσαμε λοιπόν κι εμείς και τον ρωτήσαμε τι συμβαίνει, αλλά αυτός δεν απάντησε καν. Απλώς μας έκανε βιαστικά νόημα να κοιτάξουμε την τηλεόραση που έπαιζε μέχρι τότε στο ενώ παράλληλα αύξανε το volume.

Μόλις γύρισαμε τα κεφάλια μας, μείναμε όλοι με το στόμα ανοιχτό.
Η τηλεόραση έπαιζε τις ειδήσεις των οκτώ. Κεντρικό θέμα: η σύλληψη του Τάσου. Η παρουσιάστρια και οι καλεσμένοι στα παράθυρα έλεγαν πολλά. Άλλοτε για παρανοϊκό serial killer, άλλοτε για οργανωμένο έγκλημα, άλλοτε για αλλοδαπούς διαρρήκτες.

Το ζουμί ήταν, ότι ο Τάσος είχε σκοτώσει μια πρώην του μαζί με τον νυν γκόμενό της που ήταν δικαστής. Με καραμπίνα. Σύνολο 16 πυροβολισμοί. Έπειτα έκαψε το διαμέρισμά που διέμεναν στο Ν. Ψυχικό, και λόγω κάποιας διαρροής είχε προκληθεί έκρηξη, με αποτέλεσμα τώρα να βρίσκονται στο νοσοκομείο 6 άτομα εκ των οποίων οι 2 επιφανής και σοβαρά τραυματισμένοι.

Όλη η παρέα είχε μείνει άναυδη. Το μόνο που επαναλάμβαναν αραιά και που ενώ κοιτούσαν αποσβωλομένοι την οθόνη, ήταν φράσεις όπως "τον φουκαριάρη", "μα τι τον έπιασε", "κρίμα" ή ,λίγο πιο σπάνια, κάτι του τύπου "πάντα το 'λεγα εγώ ότι αυτό το παιδί δεν ήταν στα καλά του" . Όλοι στεναχοριώντουσαν στην σκέψη του τί περίμενε τον Τάσο από δω και πέρα.

Όλοι, εκτός από μένα. Γιατί όσο η τηλεόραση έπαιζε ξανά και ξανά το πλάνο όπου βάζαν τον Τάσο στο περιπολικό, τόσο εγώ έβλεπα ξανά και ξανά το χαμόγελο στα χείλη του. Γιατί ήξερα ,βαθιά μέσα μου, ότι ο Τάσος τώρα ήταν ευτυχισμένος. Είχε επιτέλους πετύχει αυτό που ήθελε.

Είχε ,επιτέλους, παίξει στην τηλεόραση.

"Α ρε μπαγάσα, πάλι τα κατάφερες" είπα από μέσα μου.