Κάτι παρατημένες Κυριακές

"Κυριακή βράδυ. Στο παιδικό σπίτι. Στα παιδικά χρόνια. Παιδικό σαπούνι ελεφαντάκι, από εκείνα του ταξιδίου που μας κάναν δώρο κάτι άσχετοι νονοί και θείοι, στο μπάνιο. Μυρίζει καθαριότητα. Βρωμάει καθαριότητα. Όλο το σπίτι βρωμάει καθαριότητα. Στο ραδιόφωνο ακούγεται. Μελαγχολική μελωδία ενός μελαγχολικού σταθμού. Η μητέρα μου τρίβει με δύναμη.  Το πάτωμα. Τα έπιπλα. Η χλωρίνη ξεπλένει τα όσα συνέβησαν στο σπίτι την προηγούμενη βδομάδα.Οι αναμνήσεις των τελευταίων ημερών χάνονται στη μυρωδιά της. Αύριο είναι μια νέα μέρα. Μια νέα βδομάδα. Μια νέα περίοδος. Χωρίς το βάρος των αναμνήσεων της προηγούμενης. Το μελαγχολικό τραγούδι φτάνει στο κρεσέντο του. Νυχτώνει. Η μητέρα μου κλείνει το ραδιόφωνο. Εγώ πέφτω για ύπνο. Έχω σχολείο αύριο. 

Πραγματικά δεν μπορούσα να βρω καταλληλότερα λόγια και καταλληλότερη μέρα να στα πω.

Καληνύχτα. Καλή εβδομάδα.
Αντίο.

Σάββας"


Η Κυριακή, αφού διάβασε το μήνυμα του Σάββα, ξέσπασε σε κλάμματα.