Τζιν τόνικ

Πάντοτε, όταν βγαίναμε, συνήθιζε προς το τέλος της βραδιάς, να παραγγέλνει ένα τζιν τόνικ.

Ισχυριζόταν ότι το έκανε γιατί η δυνατή του γεύση, "ξέπλενε" όλες εκείνες τις κακόγευστες καταχρήσεις της νύχτας. Μερικές φορές, όταν είχαμε ήδη πιει πολύ, πρόσθετε ότι το ένιωθε σαν ένα κύμα αλκοόλ που σκορπούσε όλες σου τις σκουτούρες, τις αρνητικές σου σκέψεις, ένα γλυκό οινόπνευμα που σου πρόσφερε εκείνη την χαρακτηριστική ξέγνοιαστη νεανική ζάλη.

Μια τέτοια νύχτα ήπια και 'γω τζιν τόνικ από το ποτήρι της. Η γεύση όντως ήταν δυνατή και με συνόδευσε σε όλο το μεγάλο ζαλισμένο μου γυρισμό στο σπίτι με τα πόδια, μέχρι που έπεσα στο κρεβάτι μου.

Την επόμενη μέρα όμως, όταν ξύπνησα, δεν είχε μείνει τίποτε.

Την επόμενη μέρα, ξύπνησα χωρίς τζιν τόνικ. Ξύπνησα, χωρίς γεύση. Ξύπνησα, χωρίς εκείνη.