Οκέη

Στα εύκολα και στα δύσκολα, στα όμορφα και στα άσχημα, στα ευχάριστα και στα δυσάρεστα, 
πάντοτε απαντούσε μ' εκείνο το "Οk". 

Είτε ήταν εκνευρισμένη, είτε στενοχωρημένη, είτε χαρούμενη, είτε ενθουσιώδης, είτε συγκαταβατική, είτε είτε, "Ok" ήταν η μόνη λέξη που μπορούσες να της πάρεις ως απάντηση.

"Ok" έλεγε και όταν τη ρωτούσες κάτι, "Ok" και όταν συμφωνούσε, "Ok" όταν διαφωνούσε, "Ok" έδειχνε συγκατάβαση, "Ok" κι όταν δεν έδειχνε.

Ήταν πάντοτε εκείνο, το ίδιο, το πανομοιότυπο "Ok". Εκείνο το "Ok" που ερχόταν βίαια να κόψει τη συζήτηση, εκείνο το "ok" που έκρυβε μέσα του δεκάδες σελίδες σκέψεων απόψεων, απαντήσεων, συναισθημάτων τις οποίες δεν ήθελε, δεν μπορούσε ή ακόμη και φοβόταν να εκφράσει. Αλλά μ'εκείνο το "Ok" είχε μεγαλώσει και ,καμιά φορά, είναι όπως μάθει κανείς.

Εκείνος, πάλι, δεν ήταν τέτοιος τύπος. Και εκείνα τα "Ok" της δεν τα χώνευε καθόλου.

Μια μέρα, πάνω σε ένα τέτοιο "ok" δεν κρατήθηκε και τη σκότωσε με 13 απανωτές μαχαιριές.



Όταν οι Αρχές μπήκαν μέσα στο σπίτι, είδαν στον τοίχο του σαλονιού τους ένα τεράστιο σύνθημα, γραμμένο με μαύρη μπογιά: "ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ OK - ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟ ΠΑΘΟΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ".

Στα κανάλια μίλησαν για "αποτρόπαιο έγκλημα πάθους" και εκείνος έφαγε ισόβια.

Εγώ, απ' όταν άκουσα για το έγκλημα, δεν μπορώ παρά να σκεφτώ ένα μόνο πράγμα: Αν όντως ζούσαμε σε μια κοινωνία δικαιοσύνης, θα είχαν βρει και  βάλει στη φυλακή τον πραγματικό ένοχο. Που δεν ήταν άλλος, από 'κείνο το "Ok".