Ο δρόμος με τα χυσόδεντρα

Χυσόδεντρα. Χύσια και δέντρα. Δέντρα και χύσια. Είναι άραγε δέντρα που τα έχουν χύσει; Ή μήπως δέντρα που εκκρίνουν χύσια από τα φύλλα τους; Ποιός ξέρει; Το μόνο βέβαιο είναι ότι η μυρωδιά των δέντρων μπλέκεται με εκείνη των χυσιών (ή μήπως χυσίων είναι το σωστό; ). Ή ότι, τέλος πάντων, εκείνες οι δυο μυρωδιές τούτη την εποχή, μοιάζουν εκπληκτικά. Μια αλήθεια που όλοι μας έχουμε σκεφτεί, αλλά ντρεπόμαστε να παραδεχθούμε δημόσια.

Φθινόπωρο. Η εποχή που αποχαιρετά το καλοκαίρι και καλοσωρίζει το χειμώνα. Η εποχή της μετάβασης. Προς το καλύτερο; Προς το χειρότερο; Ποιος ξέρει. Εξαρτάται. Από το αν σου αρέσει καλοκαίρι ή ο χειμώνας περισσότερο.

Ο δρόμος με τα χυσόδεντρα χάνεται στο βάθος. Δεν μπορείς να δεις. Το τέλος. Μόνο να μυρίζεις. Τα χυσόδεντρα. 

Ζευγάρια, κάθε μεγέθους, ηλικίας, ποικιλίας, περπατούν. Τα παρατηρώ. Μια γυναίκα με μεγάλο στήθος και μεγάλα πόδια με κοιτάζει. Ο άντρας δίπλα της τη σφίγγει στην αγκαλιά του. Δηλώνει την ιδιοκτησία του. Για όσους δεν το έχουν καταλάβει. Για όσους πρέπει να το καταλάβουν.

Πιο δίπλα, συζήτηση. "Ίσως και να 'χεις και δίκιο, αλλά ξέρεις εγώ στην πραγματικότητα, δεν είμαι τόσο πολύ έτσι... Εσύ;" Συζήτηση γνωριμίας. Πρώτο ραντεβού. Ίσως και τελευταίο.

Περίπτερο πιο κάτω. Ένας άντρας αποχωρίζεται μια γυναίκα προς αποφυγή του εμποδίου. Περπατούν αριστερά και δεξιά, δρόμος παράλληλους, για λίγη ώρα. Ραντεβού; Αν ναι, σίγουρα το τελευταίο. 

Κι άλλο ζευγάρι. Το βλέμμα μου διασταυρώνεται με εκείνο του θηλυκού μέρους του ζευγαριού. Βλέμμα απόμακρο. Απορίας. "Τί κοιτάς ρε φίλε; Γνωριζόμαστε από κάπου;" Ο φόβος του άγνωστου. Του διαφορετικού. Το θηλυκό μέρος σφίγγει το χέρι του αρσενικού μέρους του ζευγαριού. Επιστροφή στην ήρεμη ασφάλεια του γνωστού, του δοκιμασμένου.

Ο δρόμος κοντεύει να τελειώσει. Η χαρακτηριστική μυρωδιά σφραγίζει το τέλος του. Μια μυρωδιά που υποδηλώνει το τέλος μιας ερωτικής πράξης. Και την προετοιμασία για μια άλλη, νέα. 

Φθινόπωρο. Εποχή μετάβασης. Εγώ προχωρώ. Προς το καλύτερο. Ή προς το χειρότερο.