Τα του Νίκου μη εν Δήμω

Το τηλέφωνο χτύπησε -με εκείνον τον εκνευριστικά default ήχο που έχουν τα τηλέφωνα των ξενοδοχείων- όπως συνήθιζε να κάνει τις πιο ακατάλληλες στιγμές. Μετά από τρία - τέσσερα "ντρρρρριιιιιιν", ο Nίκος το σήκωσε. 

"Ναι;", είπε λαχανιασμένος.

"Έλα ρε μαλάκα, τί στον πούτσο έκανες; Ήμουν έτοιμος να το κλείσω" είπε η φωνή στην άλλη γραμμή. Ήταν ο Δήμος.

Ο Νίκος γέλασε ελαφρά, μετά από αρκετή προσπάθεια.

"Έλα ρε, σορρυ... Να, εδώ, ετοιμαζόμασταν να πάμε για μπάνιο" απάντησε.

"Πω ρε μαλάκα...αυτά είναι...Εσείς για μπάνιο και εγώ να πήζω στην σκατόπολη, στο μαγαζί. Δεν έχεις ιδέα  πόσο ζηλεύω που εσείς είστε στο νησί".

"Έλα ρε, μην κάνεις έτσι. Κουράγιο. Στην τελική, σκέψου ότι σε λιγότερο από μια βδομάδα και συ μαζί μας θα 'σαι", είπε ο Νίκος.
Φαντάστηκε τον Δήμο να χαμογελάει πλατιά, όπως συνήθιζε.  Πάντα το ζήλευε 

αυτό το χαμόγελο. Ειδικά τώρα. 

"Αυτό είναι που με κρατάει ακόμη όρθιο. Έπειτα, είναι και το άλλο...
Ξέρεις...μου λείπει, Νίκο. Μου λείπει πολύ. Πάρα πολύ.
Αλήθεια, μήπως είναι κοντά σου το το μωράκι μου;"

Ο Νίκος κοίταξε τη γυμνή γυναίκα που ήταν ξαπλωμένη δίπλα του.

"Είναι",του είπε. "Θες να στη δώσω;"