Αποχαιρετισμός

Ο ήλιος ανέτειλλε δειλά - δειλά στο αεροδρόμιο. Την απόλυτη σιωπή του πρωινού έσπασε ένα Boeing που προσγειωνόταν.

Αγκαλιάστηκαν σφιχτά.

"Θα μου λείψεις" της ψιθύρισε σιγά στο αυτί.
Εκείνη χαμογέλασε.


Οι μαργαρίτες στα παρτέρια του αεροδρομίου μόλις είχαν αρχίσει να ανοίγουν διάπλατα τα πέταλά τους, προσπαθώντας να απορροφήσουν όσο περισσότερο φως του ήλιου μπορούσαν. Αυτός δάκρυσε.

"Πέντε μέρες θα λείψω μόνο" του απάντησε, σκουπίζοντας τα δάκρυά του με τα τα δάκτυλά της. Η χρυσή της βέρα άστραψε το φως.

Ύστερα τον φίλησε παθιασμένα και μείναν έτσι, αγκαλιασμένοι, για κάμποση ώρα.

Την είδε να απομακρύνεται προς το αεροπλάνο. Λίγο πριν μπει της κούνησε το μαντήλι του. Εκείνη του απάντησε με ένα νεύμα.

Το αεροπλάνο απογειώθηκε και εκείνος πληκτρολόγησε έναν αριθμό.

"-Ναι, έλα αγάπη μου...Ναι, μόλις έφυγε η καριόλα.
Θα έχουμε το σπίτι δικό μας για πέντε ολόκληρες μέρες!
 Ναι, και 'γω σ'αγαπώ. Θα τα πούμε το βράδυ."

Έστρεψε το πρόσωπό τους προς τις μαργαρίτες και ξαναδάκρυσε.

"Γαμημένη αλλεργία", μονολόγησε καθώς έμπαινε στο αυτοκίνητό του.