Ο Ακροβάτης

Κάθε μέρα ο ακροβάτης,μετά το τέλος της παράστασής του  συνήθιζε να σκαρφάλωνει ψηλά πάνω στο στύλο που έκανε τα περίφημα κόλπα του. Σκαρφάλωνε, καθόταν, αγνάντευε την αχανή σκηνή του τσίρκου και σκεφτόταν.
Σκεφτόταν διάφορα πάνω στο στύλο του. Το δικό του στύλο, όπως συνήθιζε να τον αποκαλεί. Σάρωνε με το βλέμμα του τη σκηνή, τις αδειανές πια από κόσμο κερκίδες και έφερνε στο μυαλό του εικόνες από την παράστασή του. Αναδημιουργούσε νοητά το κοινό και τις επευφημίες του. Κάτι τέτοιες στιγμές ήταν που γελούσε δυνατά.
Πάντα γελούσε με το κοινό του. Ακόμη και την ώρα που πατούσε προσεκτικά στο τεντωμένο σκοινί την ώρα της δικής τους παράστασης. "Τί αστείος που είναι ο κόσμος!" συνήθιζε να λέει στον εαυτό του.

"Ή καλύτερα, πλανεμένος! Κάθονται ήσυχοι στις θεσούλες τους και με χειροκροτάνε, χωρίς να έχουν ιδέα τι βλέπουν, χωρίς να έχουν ιδέα ποιός είμαι..." συμπλήρωνε.

"Ο κόσμος λέει διάφορα για μένα χωρίς να με γνωρίζει καν.

Όλοι λένε με θαυμασμό πως τραμπαλίζομαι..Χαίρω πολύ, αυτό είναι προφανές.

Ακόμη λένε πως δεν ζαλίζομαι, αλλά κανείς δεν πρόσεξέ ποτέ το τρέμουλό μου ή τα ασταθή μου βήματα...

Όλοι λένε πως όταν πέφτω γελώ και ποτέ δεν κλαίω, αλλά κανείς ποτέ δεν με κοίταξε κατάματα για να δει τα βουρκωμένα μου μάτια και τα δάκρυα που κρύβονται πίσω από την μάσκα που φορώ...

Όλοι λένε πως έχω αίμα στο φτερό, μα κανείς δεν εξέτασε το υπόλοιπο μου σώμα για να καταλάβει το πλήθος των πληγών μου...


Όλοι λένε πως θα πετάω ακόμη κι αν με βρει θανάτου βόλι, αλλά κανείς από αυτούς δεν έχει ζήσει το θάνατο...


Όλοι λένε πως έχει τιμή το να είσαι μόνος, αλλά ποτέ κανείς δεν έχει νιώσει τη δική μου την μοναξιά...

Λένε ακόμη πως έχω φτερά σπασμένα, αλλά κανείς ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει πόσο πολύ με πονάει αυτό..."

Αυτά σκεφτόταν ο ακροβάτης πάνω στο στύλο του και γελούσε. Γελούσε και έκλαιγε. Γελούσε και έκλαιγε με τον κόσμο. Γελούσε και έκλαιγε με το κοινό της δικής του παράστασης. Γελούσε και έκλαιγε γιατί οι μέρες περνούσαν και  αυτή ακόμη να φανεί...

Και ο ακροβάτης συνέχιζε να τραμπαλίζεται. Kαι ο κόσμος συνέχιζε να τον θαυμάζει, χωρίς όμως να τον καταλαβαίνει...

Υ.Γ: Τούτο το καλοκαίρι σας εύχομαι να γίνετε όλοι ακροβάτες. Γιατί όπως και να 'χει "με τον καιρό να 'ναι κόντρα, έχει τιμή σαν πετάς..." 

Καλό καλοκαίρι.