A typical conv. between man & woman

-Ξέρεις, υπάρχουν κάτι πουλιά που όσο ζουν πετάνε και δεν ακουμπάνε ποτέ στη γη. Δεν έχουν καν πόδια. Η πρώτη φορά που ακουμπούν τη γη είναι όταν πεθαίνουν.
-Τι; και πώς κοιμούνται;
-Κοιμούνται στον αέρα, αφήνονται στα ρεύματα. Με τα φτερά τους ισορροπούν.
-Ναι ε;
-Ένα τέτοιο πουλί θα ήθελα να μουν και 'γω. Να πετώ συνέχεια. Να πετώ ψηλά, να πετώ παντού.
-Μα δεν θα μπορούσες να πατήσεις ποτέ τη γη!
-Είναι μια θυσία που θα ήμουν πρόθυμη να κάνω.
-Μα δεν θα μπορούσες να είσαι ποτέ ασφαλής, ποτέ σταθερή, ποτέ, ποτέ, ποτέ!
-Μερικές φορές ο αέρας είναι πιο ασφαλής από τη γή...Και αν όχι, είναι σίγουρα πιο συναρπαστικός.
-Και εγώ; Πώς θα με γνώριζες αν δεν πατούσες στη γη;
-Η ελευθερία, η απόλυτη ελευθερία αγάπη μου, είναι κάτι πιο σημαντικό από σένα, από 'μένα, από όλους μας. Είναι κάτι που μας ξεπερνά.
-Θες να πεις ότι δεν είμαι το πιο σημαντικό πράγμα στη γη για σένα;
-Στη γη ίσως. Στον αέρα όμως; Ποιός ξέρει στ' αλήθεια τί συμβαίνει στον αέρα;
-Δηλαδή θες να χωρίσουμε;
-Αυτό που θα ήθελα είναι να πετάω. Χωρίς να πατάω στη γη. Για πάντα.
-Όμως τώρα που πατάς, τί στ 'αλήθεια θες;
-Αυτή η υπόθεση που κάνεις, ότι δηλαδή πατάω στη γη, είναι ένας συμβιβασμός, δεν είναι;
-Ίσως είναι. Για 'σένα. Είναι όμως και η πραγματικότητα. Λοιπόν;
-Νομίζω θα συμβιβαστώ. Μέχρι να μπορέσω να χάσω τα πόδια μου. Μέχρι να μπορέσω να πετάξω.