Ο Ηθοποιός

" Ήταν αναμφισβήτητα ένας καλός, πολύ καλός ηθοποιός. Πάνω στη σκηνή έκανε ό,τι ήθελε.
Γελούσε και το κοινό γελούσε μαζί του, στενοχωριόταν και το κοινό ξεσπούσε σε λυγμούς. Ήξερε πως να χειρίζεται το κοινό του, πως να προφέρει τις λέξεις την κατάλληλη στιγμή, με την κατάλληλη φωνή, μ΄έναν μαγικό σχεδόν τρόπο. Κατάφερνε πάντα να κάνει το κοινό του να το κοιτάζει στα μάτια και στα χείλη, να κρέμεται από αυτά. Πολλές φορές βέβαια, όταν η περίσταση το απαιτούσε, κατάφερνε ακόμη να το κάνει να στρέφει την προσοχή του αποκλειστικά στις χειρονομίες του και στην κίνηση του σώματός του.

Περιοριζόταν βέβαια από τις οδηγίες του σκηνοθέτη του, μα εξαντλούσε πάντα τα περιθώρια ελευθερίας που του άφηνε, με αποτέλεσμα να δίνει το δικό του στίγμα, τη δική του ιδιαιτερότητα σε κάθε ρόλο.

Και χειραγωγούσε το πλήθος, ε;  Ώ πως κατάφερνε να το φέρνει πάντα στα μέτρα του! Όπως και τους ρόλους άλλωστε. Επέλεγε ένα χαρακτήρα και κατάφερνε μ΄ένα μοναδικά δικό του τρόπο να τον ταιριάζει στον εαυτό του, να ταιριάζει τον εαυτό του στον χαρακτήρα, και τα δυό να γίνονται ένα.

Σύντομα είχε γίνει διάσημος, σπουδαίος. Και ακολούθησαν τα τουρνέ, η διαφήμιση, η δόξα, τα λεφτά. Τί πολυτάραχη ζωή ήταν αυτή που ζούσε αλήθεια!

Ώσπου μια μέρα, ανέβηκε στη σκηνή αποφασισμένος. Και κοίταξε το κοινό του. Το απέραντο κοινό του. Το δικό του κοινό. Και τότε δάκρυσε. Και ήταν η πρώτη φορά που το κοινό δεν δάκρυσε μαζί του.   Γιατί τα δάκρυα αυτά ήταν ουσιαστικά, εσωτερικά. Και έπειτα, ο ηθοποιός έπαιξε την τελευταία του παράσταση. Και ήταν πιο μαγική από ποτέ."

"Δηλαδή μπαμπά; Δηλαδή; Πέθανε ο ηθοποιός;",  ρώτησε ανυπόμονα το μικρό παιδί.

"Κανείς δεν κατάλαβε, κανείς δεν έμαθε ποτέ. Άλλοι λένε ότι παραιτήθηκε, παράτησε τα πάντα και στενοχωριούνται. Άλλοι πάλι πιστεύουν ότι σταμάτησε για να αναλάβει κάποιον άλλο, πολύ πιο σημαντικό, πολύ πιο μεγάλο ρόλο.

Το σίγουρο είναι ότι ήταν ένας καλός, πολύ καλός ηθοποιός", απάντησε ο πρώην ηθοποιός.