Ραντεβού vol. 2

Zoύμε για να δουλεύουμε ή δουλεύουμε για να ζούμε;
Το ερώτημα, που αιώνες τώρα δεν έχει απαντηθεί.
Σε θέλω επειδή είσαι εσύ ή είσαι εσύ επειδή σε θέλω;
Ερωτευόμαστε;


Σκόρπιες σκέψεις σε κάποιο ραντεβού.

Και μετά, σιωπή.

Ξεφύσημα καπνού από το τσιγάρο του.
Και μεταμόρφωσή του σε σύννεφο ομίχλης που προσέδιδε την απαραίτητη δραματικότητα στη στιγμή.
Διάλυση του συννέφου μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, όπως ακριβώς συνέβαινε με κάθε τι  που άξιζε στη ζωή του.
Στεκόντουσαν αντίκρυ, λεπτά, ώρες, χρόνια τώρα, όπως έκαναν άντρες και γυναίκες από την απαρχή της ανθρωπότητας.
Σε κάποιο καφέ,  όπως γινόταν από τότε που η ανθρωπότητα ανακάλυψε τις ιδιότητες αυτού του καφέ υγρού.


Σιωπηλοί, περιεργαστικοί, ανέκφραστοι, τόσο που εκείνος είχε ξεχάσει πόσην ώρα είχε περάσει από τότε που βρέθηκαν. Ή τί είχαν να πουν, τί είχαν πει, ή τι θα έλεγαν στο μέλλον.

Στα μπαρ πηγαίνεις για να ξεχάσεις, στα καφέ για να θυμηθείς.
Αν δεν μπορείς να θυμηθείς όμως, γιατί να πας στα καφέ;


Τα λόγια τους, τις σκέψεις τους, τα συναισθήματά τους,  τα σκότωναν μικρά, πριν δουν το πρώτο φως της ημέρας έξω από τα μυαλά τους.

Οι ιδέες είναι πιο επικίνδυνες από τα όπλα, και αφού απαγορεύουμε στους εχθρούς μας να έχουν όπλα, γιατί να τους επιτρέπουμε να έχουν ιδέες; 

Βλέμματα περιεργαστικά, διερευνητικά, με το ένα στράτευμα να προσπαθήσει να χαρτογραφήσει το αντίπαλο στρατόπεδο για να αποκτήσει το καθοριστικό πλεονέκτημα στη μάχη.

Μια μάχη αιώνων, που είχε αφήσει ως αποτέλεσμα πολλά νεκρά κορμιά, αλλά κανέναν νικητή.

Τη σιωπή έσπασε πρώτος εκείνος:

-Ξέρεις...
-Ναι; 


Και μετά, σιωπή.

Ούτως ή άλλως, τα σημαντικά πράγματα ποτέ δεν λέχθηκαν στην πραγματικότητα.
Μόνο έγιναν ταινίες.

Και μιας και δεν πρόκειται για ταινία, αυτή η ιστορία δεν έχει -ποτέ δεν είχε- κάποιο απρόβλεπτο ή αξιοσημείωτο τέλος.



Comments