2018 μ.Χ.

Σωριασμένος σε κεντρικό δρόμο της Αθήνας,
φυλακισμένος σε τέσσερις τοίχους στην Κυψέλη,
σε σιδεριένο κελί στον Κορυδαλλό,
σε μια ξύλινη ντουλάπα στην Ελλάδα,
εξαντλημένος σε sweat shop στην Κίνα,
θαμμένος κάτω από συντρίμμια στη Συρία,


έτεινε το τρεμάμενο χέρι του,
ένδειξη παράκλησης,
για λίγα χρήματα,
λίγα ψίχουλα,
αγάπης,
ειρήνης,
σεβασμού.


Μα οι περαστικοί τον προσπερνούσαν αδιάφορα,
λίγες στιγμές μόνο απασχολούσαν τη ζωή του,
και εξαφανίζονταν,
τόσο βιαστικά όσο είχαν εισβάλλει σε αυτή.

Το μόνο που είχε καταφέρει τόσα χρόνια,
ήταν που και που να αποσπά ένα βλέμμα,
συμπόνοιας,
κατανόησης,
ή - ακόμη χειρότερα-
λύπησης,
και ύστερα,

σιωπή.

Βιαστικά βήματα,βιαστικοί ήχοι, βιαστικές ομιλίες,
βιαστικά συναισθήματα, και

τίποτα. 

Μόνο πομπώδεις δηλώσεις φιλευσπλαχνίας,
σε αστραφτερά βήματα, και επίσημα μέσα,
κοινωνικά ή ενημέρωσης,
σε κάποιο δεύτερο ή τρίτο θέμα
των κεντρικών δελτίων ειδήσεων των 8.

Η ελπίδα, σκεφτόταν, είχε τελειώσει, όχι πριν 3 χρόνια, μα προ πολλού,
απλά τότε αποτελειώθηκε,
και καμία σωτηρία δεν προβλεπόταν από σωτήρες,
για εκείνο το αδέσποτο  που ονομάζεται "άνθρωπος  το σωτήριον έτος 2018 μ.Χ".