Η άκρη της αποβάθρας

Είσοδος Μετρό. Μεγάφωνο. Αντηχεί. Φωνή άγνωστη και αρκούντως σοβαρή.

"Ανακοίνωση: Οι κύριοι επιβάτες παρακαλούνται να μην στέκονται κοντά στην άκρη της αποβάθρας".

Κυλιόμενες σκάλες. Κατεβαίνουν. Κόσμος πάνω τους. Κατεβαίνει με τη σειρά του. Σκυφτός. Σιωπηλός. Άοσμος. Άχρωμος. Ο εξαιρετικός εξαερισμός του Μετρό απομακρύνει τις μυρωδιές από τα έντονα αρώματα, τις ιδρωμένες μασχάλες, τις βρώμικες κάλτσες. Αφαιρεί με επιτυχία κάθε ιδαίτερη μυρωδιά από τους επιβάτες δημιουρόντας έναν καθαρό, άνευ δυσάρεστων οσμών, άνευ χαρακτήρα, αέρα.

"Ανακοίνωση: Οι κύριοι επιβάτες παρακαλούνται να μην στέκονται κοντά στην άκρη της αποβάθρας". 

Συνωστισμός στον χώρο τον ακυρωτικών μηχανημάτων. Οι κύριοι επιβάτες, άοσμοι, σιωπηλοί και σκυφτοί, πραγματοποιούν αξιαίπενους ελιγμούς: ακυρώνουν τα εισητήριά τους, ψάχνουν να αγοράσουν καινούρια, αναζητούν τη σωστή κατεύθυνση και εφορμούν προς αυτή. Μια πλήρως εναρμονισμένη και  τουλάχιστον πολύπλοκη χορογραφία.

Ο Πιοτρ γίνεται με τη σειρά του μέλος της χορογραφίας. Ακυρώνει, αγοράζει, αναζητά.
Εφορμά.

Και άλλες σκάλες. Και μεγάφωνο.

"Ανακοίνωση: Οι κύριοι επιβάτες παρακαλούνται να μην στέκονται κοντά στην άκρη της αποβάθρας".

Ο Πιοτρ φτάνει στην πολυσυζητημένη αποβάθρα. Παρατηρεί αυτό που είναι γνωστό ως άκρη της.

Αποβάθρα. Άκρη. Και παρατήρηση.

Ξαφνικά, ένα ερώτημα γεννιέται στο μυαλό του  Πιοτρ: "γιατί μας παρακαλούν να μην στεκόμαστε στην άκρη της αποβάθρας; Τί θα γίνει δηλαδή άμα σταθούμε στην άκρη της;"

Ο Πιοτρ παρατηρεί. Όλο εκείνο τον κόσμο που περιμένει. Το Μετρό. Τη συνέχεια της διαδρομής του. Τους κοιτάζει να κάνουν βόλτες νευρικά μπρος πίσω. Να χαζεύουν αδιάφορα τους χάρτες. Να διαβάζουν με τα χείλη τους το όνομα της στάσης. Να χαζολογούν με της διπλανούς του. Να μην στέκονται στην άκρη της αποβάθρας. Σαν μικρά παιδιά που έχουν πάρει μια εντολή από το γονιό τους και πρέπει πάση θυσία να την τηρήσουν, χωρίς να ξέρουν γιατί και πως.
Οι κύριοι επιβάτες. Πειθήνιοι. Άοσμοι. Άχρωμοι.

Ο Πιοτρ φέρνει στο νου του τη φωνή του μεγαφώνου, Άχρωμη. Άοσμη. Μεταλλική. Με σοβαρότητα και κύρος. Να ανακοινώνει. Κάτι το δίχως άλλο σπουδαίο, μιας και πρόκειται περί ανακοίνωσης στο κάτω κάτω. "Οι κύριοι επιβάτες παρακαλούνται να μην στέκονται κοντά στην άκρη της αποβάθρας".
"Ναι αλλά γιατί; Γιατί στο διάολο να μην στεκόμαστε κοντά στην άκρη της αποβάθρας; Γιατί στο διάολο κανείς δεν στέκεται κοντά στην άκρη της αποβάθρας"; 

αναρωτιέται φωναχτά, προσελκύοντας το ενδιαφέρον και τα περίεργα βλέμματα των κυρίων επιβατών.

Ο Πιοτρ εκνευρισμένος ανάβει τσιγάρο.

Μεγάφωνο. Φωνή μεταλλική. "Ανακοίνωση: οι κύριοι επιβάτες παρακαλούνται να μην καταναλώνουν τρόφιμα και υγρά εντός του σταθμού του Μετρό".

Ο Πιοτρ είναι πια έξω φρενών. Κοιτάει το πιο κοντινό μεγάφωνο, τη πηγή της φωνής. Φυσάει τον καπνό του πάνω του. Το ενδιαφέρον και η απορία στα βλέμματα των κύριων επιβατών μεγαλώνει.

Μεγάφωνο. Φωνή άοσμη. "Ανακοίνωση: οι κύριοι επιβάτες παρακαλούνται να μην καταναλώνουν τρόφιμα και υγρά εντός του σταθμού του Μετρό".
Ο Πιοτρ κοντεύει να τρελαθεί. Ουρλιάζει. "ΓΙΑΤΙ να μην στέκομαι στην άκρη της αποβάθρας; ΓΙΑΤΙ να μην καταναλώνω τρόφιμα και υγρά εντός του σταθμού σας;" 

Μεγάφωνο. Φωνή άχρωμη. "Ανακοίνωση: οι κύριοι επιβάτες παρακαλούνται να μην καταναλώνουν τρόφιμα και υγρά στο εντός του σταθμού του Μετρό".

"Δεν είμαι κύριος επιβάτης γαμώτο! Είμαι ο Πιοτρ! Πές το! Πιοτρ! Πες μου 'Πιοτρ σε παρακαλώ μην καταναλώνεις τρόφιμα και υγρά εντός του Μετρό!' Καταναλώνεις! Β' ενικός!Κύριοι επιβάτες και παρακαλούνται είστε εσείς και όλα σας τα σόγια! Εγώ είμαι ο Πιοτρ! Ο ένας! Ο μοναδικός!"

Αφού είπε αυτά, πλησίασε τρέχνοντας την κίτρινη γραμμή που σήμαινε το τέλος της αποβάθρας.
 Και την αρχή της άκρης της.
Κοίταξε για λίγο το τέλος της νομιμότητας. Και την αρχή της παρανομίας.

Φωνή στο μεγάφωνο. "Ανακοίνωση: οι κύριοι επιβάτες παρακαλούνται να μην στέκονται κοντά στην άκρη της αποβάθρας".

Ο Πιοτρ ξανακοίταξε. Την αποβάθρα. Την άκρη της. Εκείνο το σκοτεινό χάσμα. Το απαγορευμένο. Το δεν - πρέπει. Το μη. Το "όχι δεν είναι σωστό".

Μεγάφωνο. "ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ: ΟΙ ΚΥΡΙΟΙ ΕΠΙΒΑΤΕΣ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΣΤΕΚΟΝΤΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΑΠΟΒΑΘΡΑΣ". 

Ο Πιοτρ το ξανακοίταξε. Και σκέφτηκε. Άκουσε ξανά τη φωνή να ηχεί στο μυαλό του. Άχρωμη. Άοσμη. Σοβαρή.  Είδε τους κύριους επιβάτες. Άχρωμους. Σιωπηλούς. Αδιάφορους. Να μην στέκονται στην άκρη της αποβάθρας. Να τον κοιτάνε με περιέργεια: εκείνον, τον παρείσακτο, που είχε τολμήσει να παρακούσει τις προσταγές της φωνής, τις σοβαρές ανακοινώσεις του σταθμού του Μετρό.

Χωρίς να χάσει χρόνο, με μια αποφασιστική κίνηση πέταξε το αποτσίγαρό του στην άκρη της αποβάθρας.

Ύστερα, πήδηξε κάτω από την άκρη της.

Το Μετρό δεν άργησε να φτάσει με ταχύτητα στο σταθμό.
Ίσως, όμως, και να μην ήρθε ποτέ.

Δεν είναι άλλωστε αυτό το θέμα της ιστορίας μας.