Καλοκαίρι στην πόλη

Ζαλισμένοι από τη μέθη που προκαλούν παρασκευάσματα που ελαφρύνουν τη συνείδηση και διευκολύνουν την ανθρώπινη επαφή, αλλά και από την άλλη μέθη, τη φυσική, εκείνη του έρωτα και του πάθους συζητάμε αδιάφορα με φίλους σε υπαίθριους χώρους για ανεκπλήρωτα όνειρα, ψεύτικες ελπίδες και σχέδια που θα παραμείνουν σχέδια,  ενώ μια ελαφριά μυρωδιά από χημικά που κάνουν αυτούς που διεκδικούν το δίκιο τους να δακρύζουν και κείνη η βαριά, πηχτή σκιά της απογοήτευσης που πλησιάζει,  μας περιτριγυρίζουν.

Σήμερα εκείνοι που ρυπαίνουν το δημόσιο χώρο συνέλλαβαν κάποια από αυτές που τον καθαρίζουν. Οξύμωρο, δεν βρίσκετε;