Ο Άλκης

"Κάθε σενάριο για να αξίζει πρέπει να έχει τουλάχιστον έναν απρόσμενο θάνατο". 
Αυτό σκεφτόταν πάντοτε ο Άλκης. Και ήταν σίγουρος για αυτό που σκεφτόταν. Δεν ήταν λόγια κάποιου μεγάλου σκηνοθέτη: το αντίθετο, μόνος του το είχε σκεφτεί. Απλά ήταν σίγουρος. Για αυτά που σκεφτόταν.

Ο Άλκης πάντοτε ήθελε να γίνει σκηνοθέτης. Ήταν το όνειρό του. Και μάλιστα δεν ήθελε να γίνει ο οποιοσδήποτε σκηνοθέτης. Όχι. Ήθελε να γίνει ένας διάσημος, σπουδαίος σκηνοθέτης.

Το μεγάλο πρόβλημα του Άλκη ήταν ότι δεν μπορούσε να βρει ένα καλό σενάριο: για το μόνο που ήταν σίγουρος ήταν ότι θα είχε κάποιον απρόσμενο θάνατο. Αλλά ποτέ δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτα πέρα από αυτό. Πάντα κολλούσε. Απρόσμενος θάνατος και μετά...τίποτα.

Έτσι ο καιρός πέρασε και ο Άλκης δεν έγινε ποτέ του σκηνοθέτης. Μεγάλωσε και έμεινε ένας συνηθισμένος άνθρωπος με μια συνηθισμένη δουλειά. Ένας συνηθισμένος άνθρωπος που ερωτεύτηκε, πόνεσε, αγάπησε, γέλασε και έκλαψε ακριβώς όπως εκατομμύρια άλλοι.

Τουλάχιστον η ζωή του δεν είχε κανέναν απρόσμενο θάνατο.