Το μέτρημα

Κάποια στάση.
Κάποιες σκέψεις.
Βαθιές ανάσες. Κοφτές, επαναλαμβανόμενες. Βαθιές.
Ανάσες λαίμαργες, αχόρταγες, που ρουφάνε όλο τον αέρα γύρω σου,απορροφούν κάθε θρεπτικό συστατικό, όλο το οξυγόνο.
Ανάσες εγωιστικές.

Οι άνθρωποι στα τρένα πνίγονται. 

Οι φάλτσες νότες κάποιου ακορντεόν, λίγα ξεψυχισμένα παρακαλώ, ακόμη λιγότερα ευχαριστώ, κάποια παρατεταμένα και κουρασμένα χέρια, άλλοτε μελαμψά, άλλοτε όχι, τριγυρνάνε εδώ και  εκεί. Στριμώχνονται στα τρένα, σήμερα, χωρίς να γνωρίζουν καθόλου το αύριο.

Και εμείς; 

Εμείς μάθαμε να μετράμε.

Λίγη περισσότερη μνήμη, περισσότερη ταχύτητα, τόσες στροφές στα τόσα δευτερόλεπτα, τόσα χάδια σε τόσους μήνες, τόσο η βενζίνη, τόσο το πετρέλαιο, σχέση απόδοση τιμής, ευτυχία, λίγη ευτυχία, περισσότερη ευτυχία, και δουλειά, περισσότερη δουλειά, τόσες θέσεις σε τόσα χρόνια, τόσα λεφτά σε τόσους μήνες,τόσα τετραγωνικά, τόσο σκατά.

Κάναμε το μέτρημα υπόθεση ζωής και θανάτου. 
Και μετρούσαμε, ώσπου δεν μπορούσαμε άλλο, και ύστερα φτιάξαμε υπολογιστές, υπολογιστές, πιο έξυπνους, πιο γρήγορους, πανίσχυρους, με περισσότερους πυρήνες,να μετράνε και αυτοί.

Τα κουρασμένα χέρια και τα κουρασμένα πρόσωπα, μας κοιτάνε με απορία.

Και εμείς; 

Εμείς μετράμε.
Με αγωνία και υψηλή αίσθηση καθήκοντος.
Mετράμε, μετράμε, μετράμε,
έως ώτου οι λαχανιασμένες μας ανάσες να ρουφήξουν όλο τον ζωογόνο αέρα, όλο το οξυγόνο, πνίγοντας,
εκείνους που εγκλωβίστηκαν πίσω από κάγκελα σε κάποιο ελληνικό νησί,
αλλά δεν είχαν τη τύχη να γνωρίζουν ποδόσφαιρο ή μπάσκετ.