Του Γιάννη - Αγιάννη η πόλη

Στην πόλη του φωτός,
για να βγεις από τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς,
πρέπει να περάσεις από έλεγχο,
και το κατούρημα έχει αντίτιμο ακριβό.

Τα κτίρια των οίκων μόδας,
στέκονται υπέρλαμπρα στις πλατιές λεωφόρους,
πάνω από τις στάχτες των χωρών της Μέσης Ανατολής.

Οι τουρίστες,
αποδεικνύουν την φιλασπλευχνία τους στο φιλεθεάμον κοινό,
πετώντας ματωμένα χαρτονομίσματα,
σε πρώην κατοίκους πρώην ελεύθερων χωρών,
και ικανοποιούν την αυταρέσκειά τους,
επιστρατεύοντας δυνατό τεχνολογικό μέσο που κατασκεύασαν κάπου, κάποτε,
υπό πολύ χειρότερες συνθήκες,
οι ομοεθνείς τους.

Οι πωλητές βοηθημάτων αυτοφωτογράφησης,
κάνουν χρυσές δουλειές,
και στις χιλιάδες ηλεκτρονικά αυτοαποτυπωμένες στιγμές,
ανθρώπων που παριστάνουν ότι αγγίζουν μνημεία,
το Εγώ σκεπάζει κάθε τι στο φόντο.

Και κάπως έτσι,
ένα κομμάτι ιστορίας,
μεταμορφώνεται σε ανάδειξη του προσωπικού στάτους κβο,
και σε ένδειξη καλής ζωής,
και η αέναη περιπλάνηση των ανθρώπων με τις λευκές ποδιές από τραπέζι σε τραπέζι,
μετατρέπεται σε  αστραφτερούς αστακούς που πεθαίνουν μπροστά στα μάτια σου.

Στην πόλη του φωτός,
ο λαμπερός ήλιος,
δημιουργεί κατάμαυρες πηχτές σκιές,

και ό,τι δεν φαίνεται,
είναι σαν να μην υπάρχει.