Αγκαλιά

Αναστεναγμοί
και βρυχηθμοί,
κοφτή ανάσα που καίει το δέρμα,
υπό το ρυθμό
των αυξημένων παλμών της καρδιάς,
ένας πόνος χωρίς γέννα,
και ριπές ανακούφισης
που εκτοξεύονται από τα σπλάχνα μας,
από τα βαθύτερα μέρη του σώματος και της ψυχής μας,
και ύστερα,
εμείς,
οι δύο,
μόνο δύο,
να γλύφουμε τις αιώνιες πληγές μας,
σαν δυό ζώα.

Παλλινδρομικές επαναλαμβανόμενες κινήσεις,
αμήχανα αγγίγματα
και παραμορφώσεις των προσώπων,
που αλλάζουν,
σώματα που κουβαλάνε ψυχές,
που προστίθενται συνέχεια,
η μια πάνω στην άλλη,
ένας σωρός
στιγμών,
εμπειριών,
και συναισθημάτων,
που βαραίνει την πλάτη μας,
σκεβρώνοντας την,
ανεπανόρθωτα.


Πρόσωπα,
και ψυχές,
και αγγίγματα,
σε κενά, πανομοιότυπα,
σώματα,
που αλλάζουν,
μεταμορφώνονται,
μα πάντα μένουν ίδια,
κουβαλώντας μέσα τους,
το παρελθόν,
το παρόν
και το μέλλον.

Έλα,
πάρε με επιτέλους,
αγκαλιά,
προσέγγισε τα άκρα μου με τα δικά σου,
να ενωθούν,
να καλύψουν το ένα το άλλο,
να βουλιάξουμε ο ένας στον άλλον,
μέχρι να γίνουμε ένα σφιχτό,
άμορφο,
αμαρτωλό κουβάρι,
μέχρι να γίνουμε ένα απρόσωπο ένα,
ένα κενό σώμα,
χωρίς ψυχή.

Έλα,
να γλείψουμε τις πληγές μας,
εμείς,
δυό πληγωμένα ζώα.