To κορίτσι που άκουγε Στέρεο Νόβα

Το κορίτσι που άκουγε Στέρεο Νόβα,
καθόταν σ'ένα δρόμο γεμάτο από τσαλακωμένα κουτάκια από μπύρες
ενός πάρτυ που τέλειωσε
πριν δυο δεκαετίες.

Είχε ένα βλέμμα απλανές,
που φανέρωνε ότι ακόμη έψαχνε
το τί ήταν αυτό που άξιζε
και, τελικά ,
αν άξιζε καθόλου.

Το κορίτσι που άκουγε Στέρεο Νόβα,
φορούσε μια μωβ κορδέλα στα μαλλιά,
και κάποια ξεθωριασμένα τατουάζ στην πλάτη,
όπως την μέρα που την πρωτοείδα,
προκειμένου να μπορεί να χορεύει
και να νιώθει ότι ανήκει ακόμη
σε αυτό τον κόσμο,
των συνεχών ερωτημάτων και αμφισβητήσεων.

Φορούσε ακόμη,
ένα αστραφτερό  κόκκινο κραγιόν,
όπως την μέρα που την φίλησα για πρώτη φορά.

Το κορίτσι που άκουγε Στέρεο Νόβα με κοίταξε,
με μάτια γεμάτα λιωμένο αηλάηνερ.

Ποτέ δεν κατάλαβα αν με θυμόταν,
ή ,αν,
έστω θυμόταν
εκείνη την αίσθηση του τότε.

"Αν κλέβαμε το Volvo από την άλλη άκρη του δρόμου,
θα 'φευγες μαζί μου μέχρι το τέλος του κόσμου;"

της είχα ψιθυρίσει στο αυτί,
ακολουθώντας πιστά τους στίχους του τραγουδιού,
που έπαιζε σ'εκείνη τη συναυλία.

Το κορίτσι που άκουγε Στέρεο Νόβα,
σηκώθηκε,
μου γύρισε την πλάτη,
έβγαλε κλειδιά αυτοκινήτου,
μπήκε σ'ένα Ford,
και εξαφανίστηκε τόσο ξαφνικά,
όσο ξαφνικά είχε εμφανιστεί στη ζωή μου κάποτε.

Γιατί είχαν περάσει είκοσι χρόνια.

Το κορίτσι που άκουγε Στέρεο Νόβα
ήταν πλέον γυναίκα,
με σύζυγο,
καριέρα,
δυο παιδιά,
κι εντοιχισμένη κουζίνα.

Και η απάντησή της ήταν "όχι".