Τα πράγματα

"Παλιά τα πράγματα ήταν καλύτερα-". Στοπ. Αλλαγή γραμμής. "Παλιά τα πράγματα ήταν-". Στοπ και πάλι. Αλλαγή γραμμής. "Παλιά ήταν-". Στοπ. "Παλιά-". Το μυαλό του είχε κολλήσει. Παλιά τα πράγματα ήταν καλύτερα; Ήταν τα πράγματα παλιά; Και αν ναι, πώς ήταν; Και πόσο παλιά δηλαδή;

Κοίταξε όλες εκείνες τις διορθώσεις, τις πιτσιλιές μελανιών και τις αλλαγές γραμμών στη γραφομηχανή που είχε αγοράσει, λόγω των φαντασιώσεων που του προκαλούσαν τα μυθιστορήματα που συνήθιζε να διαβάζει.

Τί νόημα είχε αν τα πράγματα παλιά ήταν καλύτερα; Και κυρίως τί νόημα είχε να γράφεις για αυτά; Για τα παλιά; Ό,τι και να ήταν είχαν γίνει. Παλιά. Όπως και να ΄χαν γίνει.

Ξαφνικά, πετάχτηκε σαν ελατήριο από το γραφείο του, άρπαξε τη γραφομηχανή και κατέβηκε κάτω. Στο δρόμο. Με μια αποφασιστική κίνηση πέταξε τη γραφομηχανή μαζί με τα χαρτιά με τις πιτσιλιές μελανιών και τις αλλαγές γραμμών στον πλησιέστερο κάδο και άρχισε να περπατάει βιαστικά.

"Όχι", σκέφτηκε. "Δεν έχει καμία σημασία να σκέφτεσαι το παρελθόν, να γράφεις για τα πράγματα  παλιά, που στο κάτω κάτω έχουν γραφτεί, αλλά για τα καινούρια, αυτά που θα 'ρθουν. Και για αυτά δεν μπορεί να γράψει κανείς κλεισμένος μέσα, αλλά μόνο έξω. 

"Nαι, μόνο έξω" επανέλαβε καθώς απομακρυνόταν από την ασφάλεια του κλειστού γραφείου του.  

"Μόνο έξω, στο δρόμο."