Αυτή η νύχτα

Η νύχτα που μένει. Η τελευταία νύχτα. Όταν η αίσθηση του αποχωρισμού σμίγει με αυτή του ανεκπλήρωτου. 

Κοίταξε πάνω. Τον ουρανό. Τα αστέρια και το φεγγάρι.

"Τα αστέρια. Τα αστέρια είναι τα μόνα που μένουν εκεί ό,τι και αν γίνει. Ακλόνητα.Αμετάβλητα. Αιώνια", είπε από μέσα του.

"Ίσως βέβαια και να μην είναι έτσι, γιατί στην πραγματικότητα κάποια αστέρια που εμείς νομίζουμε ότι βλέπουμε έχουν εκλείψει εδώ και χιλιάδες χρόνια".

Χαμογέλασε.

"...Η βεβαιότητα της αβεβαιότητας; Ή μήπως η αβεβαιότητα της βεβαιότητας; Ένα 'α' μετακινείς και γίνεται τέχνη", σκέφτηκε. "Κι ύστερα, τί είναι η τέχνη;"

"Μια μαλακία σκέτη είναι" απάντησε. "Ο ουρανός είναι ουρανός. Τα αστέρια αστέρια. Το φεγγάρι φεγγάρι. Και εσύ ένα σύνολο δισεκατομμύριων μορίων τα οποία αλληλεπιδρώντας μεταξύ τους σχηματίζουν όργανα, μυΐκό και δερματικό ιστό, το σύνολο των οποίων λειτουργεί με εντολές που εκμπέμπει ένα πολύπλοκο δίκτυο νευρώνων που αποκαλούμε εγκέφαλο".

"Ο εγκέφαλος. Ο ηθικός αυτουργός όλων μας των σκέψεων. Ο μοναδικός χειριστής της ερμηνείας μας για την πραγματικότητα".

"Περίεργο πράγμα  εγκέφαλος", σκέφτηκε." Είναι ο λόγος που μεταφράζουμε το γεγονός ότι ο οργανισμός μας δεν αντέχει άλλο σε πόνο, τα τραγούδια σε νοσταλγία, το άγγιγμα δυο ξένων σωμάτων σε συναίσθημα, και εκείνο το περίεργο σφίξιμο στην καρδιά σαν πέφτει η νύχτα,σε έρωτα".

"Ίσως να μπορούσε να βρεθεί ένας τρόπος ώστε να προγραματίζουμε τον εγκέφαλο νας μας κάνει να σκεφτόμαστε όπως εμείς θα θέλαμε. Προβλεπόμενα. Ελεγχόμενα. Χωρίς σφάλματα και απρόοπτα".

 "Αλλά τότε δεν θα έχει πλάκα, έτσι δεν είναι;", αναρωτήθηκε.

Χαμογέλασε ξανά. Και την σκέφτηκε.


Δεν ήξερε ποια ήταν, αλλά κάποια ήταν. Δεν ήξερε που ήταν, αλλά κάπου ήταν. Δεν ήξερε ποια ακριβώς ήταν εκείνη η νύχτα, αλλά ίσως να ήταν η τελευταία τους. Ίσως και η πρώτη τους.

Σκεπτόμενος αυτά, ξεκίνησε για να τη βρει.