Στερεότυπα

Θα ήθελα να ήμουν λιγάκι και καταθλιπτικός και να άκουγα Morcheeba.

Θα ήθελα να έχω μακριά μαύρα ίσια μαλλιά, που να μου πέφτουν μπροστά στα μάτια.
Να μην μιλάω πολύ, να κοιτάω τον ορίζοντα σαν χαμένος, να σκέφτομαι συνέχεια.

Θα ήθελα εσύ να το παρατηρούσες Και γοητευμένη από αυτή την απλότητα, τη διακριτική μελαγχολία, τη διαρκή αναζήτηση και αγωνία, να μου μιλούσες.

Θα πηγαίναμε σε ένα μικρό διακριτικό καφέ, θα μιλούσαμε για ποίηση, για φιλοσοφία, για θέματα ύπαρξης, βαθιά, Πλάτωνα, Καντ, το νέο album των Mogwai, τον θάνατο του Τριανταφυλλίδη, τον έρωτα, τη ζωή, το θάνατο.

Και τότε, τότε θα έβλεπα εκείνο το μοναδικό λουλούδι, στην άκρη της σκονισμένης μπάρας. Η παρομοίωση θα ήταν εύκολη, το λουλούδι και εσύ, εσύ και το λουλούδι, από τα λίγα καλά που θα είχα σκεφτεί και είχα ξεστομίσει εκείνη την μέρα. Εσύ θα χαμογελούσες, θα κοκκίνιζες, θα έσκυβες λίγο το κεφάλι, και θα με προσέγγιζες, στην αρχή διακριτικά, ίσως αμήχανα, ίσως τα στόματά μας να αποτύγχαναν να βρουν το ένα το άλλο, ίσως να σου δάγκωνα τα χείλη και εσύ να πονούσες, αλλά μετά θα προσπαθούσαμε ξανά, και ξανά, και μετά από δυο - τρεις προσπάθειες θα τα καταφέρναμε και θα ήταν ωραία, και θα πιανόμασταν χέρι - χέρι, και θα χανόμασταν στο βάθος σαν σε ταινία, αλλά-

ΑΛΛΑ ΔΙΑΒΑΖΩ ΤΡΕΙΣ ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ. ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ;