Ο χρόνος

Περιμένοντας ένα λεωφορείο σε κάποια στάση.

Πρόσωπα αδιάφορα που κοιτάν κάπου απροσδιόριστα. Αναμονή.

Σκέφτεσαι.

Ζωή είναι τα ξεχωριστά διαλείμματα ανάμεσα στη ρουτίνα.

Κοιτάς.

Γύρω σου πρόσωπα, λεία, καθαρά, άλλα με ψήγματα τριχών, άλλα ξυρισμένα, με γένια, άλλα με χαρακιές, πιο βαθιές χαρακιές, ζάρες, λακούβες, προβλήματα, όλα εκείνα τα σημάδια που αφήνει ο χρόνος πάνω στους ανθρώπους.

Κοιτάς.

Και σκέφτεσαι ότι κάποτε μοιάζεις, έμοιαζες, θα μοιάζεις με ένα από όλα εκείνα τα αδιάφορα πρόσωπα που έχεις δει ποτέ να περιμένεουν το λεωφορείο.

Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε. Το διάστημα ανάμεσα το αποκαλούμε ζωή.

Η ηλικία. Μεγάλο πρόβλημα. Ασθένεια ανίατη.

Την κουβαλάμε και μας κουβαλάει σε ολόκληρη τη ζωή μας. Και όσο μεγαλώνουμε, τόσο επιδεινώνεται.

Δεν φοβάμαι το θάνατο. Δεν πρόκειται να τον συναντήσω ποτέ. Γιατί όταν εγώ είμαι εκεί αυτός λείπει, και όταν αυτός έρθει, θα λείπω εγώ.

Το λεωφορείο φτάνει. Ανεβαίνουμε, με τα βήματά μας μικρά, συγχρονισμένα, και τα πρόσωπά μας αδιάφορα όπως την ώρα της αναμονής. Το λεωφορείο έφτασε αλλά η αναμονή απ'ότι φαίνεται δεν θα τελείωσει εδώ. Άραγε τι περιμένουμε όλοι;

Τη σκέψη σου διακόπτει. Ήχος.

Ακούς. Βήματα πίσω σου. Ασυγχρόνιστα, πιο γρήγορα από τους υπόλοιπους.
Κάποιος  παραβιάζει τον άγραφο κανόνα του συνήθως τρόπου επιβίβασης στο λεωφορείο.
Πηδάει πάνω λίγο πριν κλείσει η πόρτα. Άνθρωπος της τελευταίας στιγμής.

Το λεωφορείο ξεκινά. Φορτωμένο με τους επιβάτες, τα αδιάφορα πρόσωπά τους, τα προβλήματά τους, το βαρύ πρόγραμμα μιας ακόμη μέρας στη ρουτίνα.

Ξαφνικά ακούς.

Ένα σφύριγμα. Επαναλαμβανόμενο και ευχάριστο. Σκίζει τη σιωπή των αδιάφορων προσώπων που αναμένουν.

Κοιτάς. Την πηγή του σφυρίγματος.

Ανακαλύπτεις.

Ο κύριος της τελευταίας στιγμής.

Παρατηρείς. 

Λευκά καρέ μαλλιά, καρώ σακάκι, σκούρο μπλε πουκάμισο - σίγουρα όχι μοδάτος, ίσως και κάποτε βέβαια να ήταν - πρόσωπο που αποκαλύπτει πορεία τουλάχιστον επτά δεκαετιών σε τούτο τον κόσμο , μα βλέμμα, ένα βλέμμα που είναι λες και μόλις ήρθε, λες και έφτασε χθες στον πλανήτη, λες και δεν έχει περιμένει ποτέ του λεωφορείο, λες και εντυπωσιάζεται κάθε λεπτό, κάθε στιγμή, της όλης διαδικασίας.

Το σφύριγμα συνεχίζεται. Ο κύριος κραδαίνει σφιχτά στο δεξί του χέρι ένα τεράστιο βιβλίο.

Σκέφτεσαι.

Ένας όμορφος συμβολισμός. Η νίκη της διαρκούς γνώσης πάνω στο δόγμα του "τέλους της γνώσης", της σοφίας που κατακτιέται με την ηλικία. Η νίκη της εξέλιξης της ζωής πάνω στην στασιμότητα του θανάτου.

Σκέφτεσαι.

Όλοι μας τη ζωή την περνάμε φοβούμενοι μη γεράσουμε. Αλλά πρόβλημα δεν είναι αυτό. Το πρόβλημα είναι μη "γεράσουμε" ενώ δεν έχουμε καν γεράσει. 

Καταλήγεις.

Ο χρόνος είναι μια ανθρώπινη σύμβαση. Το θέμα είναι τι συμφωνία κάνει ο καθένας με τον εαυτό του.