Αυγουστιάτικα Τριπ

Περπατώντας γρήγορα στο δρόμο, ο ήλιος καίει το δέρμα μου, διαπερνάει τη ματιά μου, διαπερνάει τη ματιά σου.

Η θολή ατμόσφαιρα κοροϊδεύει το βλέμμα - μοιάζει σα να στέκεσαι στο απέναντι πεζοδρόμο αλλά δεν είσαι εσύ. 

Τα κοντά τζιν σορτσάκια συνεχίζουν νωχελικά την καθιερωμένη καθημερινή πορεία τους. 

Ο κόσμος περπατάει πιο αργά, η ρουτίνα επαναλαμβάνεται πιο αργά, ο πλανήτης περιστρέφεται πιο αργά, μπας και αντέξει τη ζέστη. Ο ιδρώτας της κοινωνίας μπλέκεται με τη βρώμα της πόλης, δημιουργώντας εκείνη την ιδιαίτερη μυρωδιά του καλοκαιριού.

Bγαίνοντας από το σταθμό, δίνω το χρησιμοποιημένο μου εισητήριο σε μια άγνωστη κοπέλα και εκείνη χαμογελά. Η αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινο και με κάνει να νιώσω ζωντανός. "Και αν το κράτος μας παρακολουθεί; Και αν μας πιάσουν;" 

Αφήνω  πίσω μου το σταθμό και σκέφτομαι πως θα 'θελα εκείνη η άγνωστη κοπέλα να ήσουν εσύ. Να σου έδινα το εισητήριο και να φεύγαμε μαζί. Με εκείνο το τρένο που πηγαίνει πιο πέρα από την πόλη, πιο πέρα από την καθημερινότητα, πιο πέρα από την πραγματικότητα.