Μια σχεδόν ανοιξιάτικη νύχτα στην πόλη

Ήχος από περπάτημα στο πλακώστρωτο. Δεκάδες ζευγαράκια φιλιούνται σε ευθεία γραμμή. Ένας φανταστικός υπάλληλος τα μετακινεί λίγο πιο δω ή λίγο πιο κει, για να εξισώσει τις μεταξύ τους αποστάσεις. Τα πάντα πρέπει να είναι άψογα. Οφείλουν να είναι άψογα.
Το προϊόν πρέπει να είναι ευπαρουσίαστο για να είναι ευπώλητο.
Ακρόπολη στο βάθος. Πανσέληνος βαθύτερα. Αγάπη σαν ψέμμα. Ψεύτικη αγάπη.
 Το φανταστικό σποτάκι λέει: "Live your myth in Greece".

Σε μια γωνιά στέκεται. Εκείνη. Εκείνες. Οι πολλές. Η μία. Η καμία. Άλλες φορές, με κοιτάει φευγαλέα. Άλλες φορές, αποστρέφει το βλέμμα της. Άλλες φορές, αγνοεί την ύπαρξή μου. Την κοιτάω. Την παρατηρώ. Τις παρατηρώ. Έντονα. Για ώρα. Αυτή στέκεται. Στέκονται. Ύστερα χάνεται στο πλήθος. Μετά από λίγο και το πλήθος χάνεται.

Εμφανίζεται πάλι σε κλάσματα δευτερολέπτου. Τώρα δεν περπατάει. Είναι ξαπλωμένο. " "Πλαφ πλουφ" κάνουν τα πόδια του λιγοστού κόσμου που περπατά ακόμα, στις λάσπες. Γύρω γύρω, το πλήθος. Άστεγοι. Άποροι. Πεινάνε. Κρυώνουν. Για λίγο. Γιατί σε λίγο έρχεται η άνοιξη. Ο καιρός θα ζεστάνει. Τα σώματα των ανθρώπων, όμως; Κι άμα ζεστάνουν τα σώματα, οι καρδιές θα ζεστάνουν; Κι άμα ζεστάνουν οι καρδιές, θα ζεστάνει και το πνεύμα;

Έτσι είναι. Άλλοι νοιάζονται για το πνεύμα. Άλλοι για τις καρδιές. Άλλοι για το πνεύμα. Υπάρχουν και οι λαϊκιστές, που νοιάζονται για όλα.

Οι λάσπες δίνουν τη θέση τους στο πλακώστρωτο. Τα πόδια των ανθρώπων φοράνε τακούνια. Ηχούν δυνατά. "Τακ τακ". O θίασος συγχρονίζεται πλήρως. Άμεσα. Τέλεια. Φιλιέται. Περπατάει. Αγναντεύει. Υπάρχει.
Όλα είναι τέλεια. Όλα είναι άψογα. Σχεδόν.

Ένα φανταστικό μεγάφωνο ηχεί. "Ο ΕΟΤ παρακαλείται να απομακρύνει τους άπορους από τα τουριστικά σημεία της πόλης. Ευχαριστώ".