Cliché
"Ναι, το άφησα. Ναι, ήταν δύσκολο, αλλά τώρα το άφησα. Τί το έκανα; Το πέταξα στα σκουπίδια. Που να ξέρω που ναι τώρα; Σε κάποια χωματερή υποθέτω. Τροφή για γλάρους. Στην καλύτερη. Θυμάσαι όταν στο 'χα πάρει; Το τράβηξα απότομα από τα μαλλιά σου όταν δεν το περίμενες. Πόνεσες λίγο - ήμουν και 'γω άγαρμπος είναι η αλήθεια- μα γέλασες. Έτσι ήταν τότε, πονούσαμε μα γελούσαμε. "Μα, καλά τί θα κάνεις το λαστιχάκι;" με ρώτησες γελώντας. "Σκοπεύεις να αφήσεις μακριά μαλλιά;". Εγώ σου χαμογέλασα. "Για να σε θυμάμαι", είπα μόνο. Δεν απάντησες. Με κοίταξες και χαμογέλασες. Μ' αυτό το περίεργο χαμόγελο δυσπιστίας και έρωτα. Αυτό που σκέφτεσαι 'πόσο ηλίθιος φαίνεσαι' και 'πόσο μ'αρέσει αυτό που λες΄ταυτόχρονα. Ίσως να νόμιζες ότι το λεγα έτσι. Ίσως να νόμιζες ότι μπλόφαρα. Ίσως να νόμιζες ότι δεν το κράτησα. Δε στο ΄χα πει και ποτέ άλλωστε.
Και όμως. Το κράτησα. Και μετά. Πολύ μετά. Ήταν ποτισμένο με το άρωμα σου. Το αγαπημένο σου. Άντεξε και μετά, ξέρεις. Πολύ μετά. Τί το έκανα; Το είχα πάντοτε στην τσέπη μου, μαζί μου. Μερικές φορές το έβγαζα, το κρατούσα κοντά στο πρόσωπό μου και ανέπνεα βαθιά. Ένιωθα το άρωμά σου. Σε ένιωθα. Μερικές φορές το περνούσα στο χέρι μου. Ένιωθα σχεδόν σα να σε αγγίζω. Μετά. Μετά ήταν πιο δύσκολο. Έπρεπε το κλείνω μέσα στις φούχτες μου, να σκύβω και να εισπνέω βαθιά, όσο το άρωμα εξασθένιζε. Όλο και πιο πολύ. Όλο και πιο βαθιά.
Μετά. Τότε που πονούσαμε αλλά δεν γελούσαμε. Ήταν δύσκολα μετά, ναι. Πολύ. Αλλά τι στα λέω τώρα... Τέλος πάντων, αυτό ήθελα να πω. Το άρωμά σου εξασθένησε. Τέλειωσε. Το λαστιχάκι πετάχτηκε. Γεια"
Ο Κώστας κατέβασε το ακουστικό και κοίταξε το λαστιχάκι που κρατούσε στο δεξί του χέρι. Δεν το είχε πετάξει. Αλλά έτσι θα της έλεγε. Έτσι θα της έλεγε όταν έβρισκε το κουράγιο να πληκτρολογήσει τον αριθμό που είχε σημειώσει στο χαρτάκι δίπλα από το τηλέφωνο.
Ο Κώστας ξεφύσυξε και πήγε προς την τηλεόραση. Κάνοντας ζάπινγκ πέτυχε μια μεσημεριανή εκπομπή σε ένα μεσημεριανό κανάλι. Κοίταξε τον τίτλο της εκπομπής. "ΣΤΑΡ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΣΟΟΥΜΠΙΖ: Ο ΕΡΩΤΑΣ ΠΟΥ ΖΩ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΣΥΜΒΕΙ ΠΟΤΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ".
Ο Κώστας χαμογέλασε. Οι μεσημεριανές τηλεπαρουσιάστριες ήταν στ'αλήθεια οι βασίλισσες των κλισέ. Πίστευε ότι οποιαδήποτε από δαύτες θα μπορούσε να γινόταν την επόμενη μέρα κιόλας τουλάχιστον πρωθυπουργός άμα ήθελε. Ο κόσμος τα λάτρευε τα κλισέ. Η σκέψη αυτή τον γέμισε κουράγιο και αυτοπεποίθηση. Σηκώθηκε από την πολυθρόνα και περπάτησε προς το τραπεζάκι του τηλεφώνου αποφασισμένος. Είχε ένα τηλεφώνημα να κάνει.
Ο Κώστας κοίταξε τον αριθμό στο χαρτάκι που είχε σημειώσει τυχαία από τον τηλεφωνικό κατάλογο. Ήλπιζε τουλάχιστον να άνηκε σε γυναίκα. Μην γίνει και καμιά μαλακία.
Και όμως. Το κράτησα. Και μετά. Πολύ μετά. Ήταν ποτισμένο με το άρωμα σου. Το αγαπημένο σου. Άντεξε και μετά, ξέρεις. Πολύ μετά. Τί το έκανα; Το είχα πάντοτε στην τσέπη μου, μαζί μου. Μερικές φορές το έβγαζα, το κρατούσα κοντά στο πρόσωπό μου και ανέπνεα βαθιά. Ένιωθα το άρωμά σου. Σε ένιωθα. Μερικές φορές το περνούσα στο χέρι μου. Ένιωθα σχεδόν σα να σε αγγίζω. Μετά. Μετά ήταν πιο δύσκολο. Έπρεπε το κλείνω μέσα στις φούχτες μου, να σκύβω και να εισπνέω βαθιά, όσο το άρωμα εξασθένιζε. Όλο και πιο πολύ. Όλο και πιο βαθιά.
Μετά. Τότε που πονούσαμε αλλά δεν γελούσαμε. Ήταν δύσκολα μετά, ναι. Πολύ. Αλλά τι στα λέω τώρα... Τέλος πάντων, αυτό ήθελα να πω. Το άρωμά σου εξασθένησε. Τέλειωσε. Το λαστιχάκι πετάχτηκε. Γεια"
Ο Κώστας κατέβασε το ακουστικό και κοίταξε το λαστιχάκι που κρατούσε στο δεξί του χέρι. Δεν το είχε πετάξει. Αλλά έτσι θα της έλεγε. Έτσι θα της έλεγε όταν έβρισκε το κουράγιο να πληκτρολογήσει τον αριθμό που είχε σημειώσει στο χαρτάκι δίπλα από το τηλέφωνο.
Ο Κώστας ξεφύσυξε και πήγε προς την τηλεόραση. Κάνοντας ζάπινγκ πέτυχε μια μεσημεριανή εκπομπή σε ένα μεσημεριανό κανάλι. Κοίταξε τον τίτλο της εκπομπής. "ΣΤΑΡ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΣΟΟΥΜΠΙΖ: Ο ΕΡΩΤΑΣ ΠΟΥ ΖΩ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΣΥΜΒΕΙ ΠΟΤΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ".
Ο Κώστας χαμογέλασε. Οι μεσημεριανές τηλεπαρουσιάστριες ήταν στ'αλήθεια οι βασίλισσες των κλισέ. Πίστευε ότι οποιαδήποτε από δαύτες θα μπορούσε να γινόταν την επόμενη μέρα κιόλας τουλάχιστον πρωθυπουργός άμα ήθελε. Ο κόσμος τα λάτρευε τα κλισέ. Η σκέψη αυτή τον γέμισε κουράγιο και αυτοπεποίθηση. Σηκώθηκε από την πολυθρόνα και περπάτησε προς το τραπεζάκι του τηλεφώνου αποφασισμένος. Είχε ένα τηλεφώνημα να κάνει.
Ο Κώστας κοίταξε τον αριθμό στο χαρτάκι που είχε σημειώσει τυχαία από τον τηλεφωνικό κατάλογο. Ήλπιζε τουλάχιστον να άνηκε σε γυναίκα. Μην γίνει και καμιά μαλακία.
Comments
Post a Comment